Vrijaf

Had, zoals aangekondigd een paar daagjes vrijaf van de Blog. Niet vrij maar wel vrijaf, prioriteiten stellen. Heb het daar al vaker over gehad maar goed, ik pak de draad weer op.
Het wordt een gedenkwaardige week, deze week. Druk met de algemene beschouwingen maar daar zal ik u niet mee lastig vallen. Deze week is vooral bijzonder omdat mijn eega sinds dertig jaar en ik het heugelijke feit vieren dat we een jaar met roken zijn gestopt. Nooit gedacht dat het zolang zou gaan duren maar toch is het zo. Vanochtend naar de fysio en ik moet er niet aan denken dat ik mijn moves en excercises zou moeten doen  met berookte longen. Het is nu al tamelijk zwaar en als ik dan ook nog minder lucht zou hebben dan nu zou ik nog een kwart kunnen doen van wat ik nu doe.
Na een tijdje in een rustige modus de apparaten bewerkt te hebben zijn de fysio mensen tot de conclusie gekomen dat het wel weer eens een tandje meer mag zijn.
Dus worden de tijden aangepast, van 10 naar 11 minuten, het tempo aangepast, van 5,5 km per uur naar 7,5 en worden de te drukken gewichten met een paar kg in de lucht gegooid.
Na de eerste paar weken begint het weer te wennen maar wat is het soms zwaar. Het meest vreemde is, vind ik zelf, dat ik vooral moeite heb met het feit dat de oefeningen, behalve tot een betere conditie, niet tot iets leiden. Als je een grote wandeling maakt dan ga je ergens heen,met een doel of je loopt een ronde van 7,8,9 of meer kilometer. Nu fiets,wandel en ren ik tot ik een ons weeg( haha) maar ik kom feitelijk geen stap verder, geen verandering van omgeving, niets van dat alles.
Dat maakt het werken in de gym ook zo, hoe zal ik het zeggen, zo sloom, ondanks alle lichamelijke arbeid. Maar ik doe het ermee, goed voor me dus doorzetten. Het is een beetje als stoppen met roken, je weet dat het goed voor je is, je doet het ook ( al duurt het soms lang voor het besef er is) maar liever zou je anders willen. Zo ook met het bewegen bij de fysio boys en girls,  je weet dat het goed voor je is maar liever...