Vermoeid lijf

Het bingewatchen heeft er, onder andere, toe geleid dat ik niet veel aan schrijven ben toegekomen. Dat heeft wel meerdere oorzaken hoor. Kleine hint; op een avond kregen we een bericht van onze woningstichting dat we wellicht in aanmerking kwamen voor een ander huis. Zonder verder in details te treden maakte dat wel wat los bij ons; het andere Klinkertje en uw schrijver. Om niet te zeggen dat we flink schrokken van die mogelijkheid. Achteraf kon en ging het niet maar de gedachte aan de enorme, en volumineuze hoeveelheid aan spullen die door ons huis hebben post gevat maakte wel dat we aan het opruimen zijn. Niet zomaar herschikken maar houden wat we belangrijk vinden om te hebben en te houden en eventueel door te geven aan de volgende generatie. Of terug geven aan de volgende generatie want er staat best wel wat gestald bij ons, dan wel achter gebleven tijdens ” the Troubles” zullen we maar zeggen. De rest van de inventaris is bijzaak en kan weg. Dat geeft een vermoeid lijf, en soms een vermoeide geest maar buiten al een goed gevoel. De avonden werden daarna wel besteedt aan wat actualiteit maar ook aan bingewatchen, Netflix is wel een uitvinding en ze maken zelf ook prachtige series. Deze keer hebben we een Duitse serie gekeken die een paar mooie spreuken bevatte die ik u natuurlijk niet onthouden wil; “Was wir wissen is ein Tropfen, was wir nicht wissen ist ein Oceaan”. Geweldige spreuk en waarheid als een koe, net als deze; “Der Anfang ist das Ende und das Ende ist der Anfang”. Aforismen, of betekenisvolle spreuken, de serie zat er vol mee, genieten dus wel maar ook opletten. Was wir wissen, etc. En zo komen we terecht in de week dat er weer veel staat te gebeuren; in ieder geval voor mezelf sprekend. Nadat ik al veel eerder een waardeloos bericht kreeg van eerst de uroloog en nu in behandeling bij de oncoloog ben ik er tijdens het bevolkingsonderzoek darmkanker uitgehaald en mag ik komende week ook nog op visite bij de afdeling MDL ( Maag, Darm en Lever). Wat die van me gaan willen is me wel duidelijk; kijken waar het altijd donker is, mijn geest moet er nog rijp voor worden en dat heeft tijd nodig. Het zijn, met elkaar, redenen waarom mijn hoofd genoeg te doen heeft en dan raakt schrijven even op een tweede vlak, maar samen met mijn rots in de branding, het andere Klinkertje komen we ook door deze tijd heen. Verheugen wil ik me op leuke dingen; wandelen, vissen en lekker autorijden, mijn grootste liefhebberij waar ik heel blij ben dat onze auto weer een jaartje langer met ons mee mag, of is het andersom?