Laatste dag

Gewerkt vandaag en morgen ook, zo is de bedoeling en het gaat gesmeerd. Op de laatste dag van het jaar kun je altijd verrassingen verwachten maar tot nu toe bleven ze uit. Helemaal niet erg hoor want er zijn verrassingen genoeg waar je ook buiten kunt. Dat weten we inmiddels uit recente ervaringen.
"Het geluk komt met momenten", zo leren ons de Wijzen uit het Zuiden. Geluk komt met grammen en gaat met kilo's; zo luidt ook ongeveer een spreekwoord waarmee alleen gezegd wil zijn dat je huidige geluk, al zijn het maar momenten, moet je koesteren. Dat doen het andere Klinkertje en uw schrijver dan ook van harte. Wellicht geldt voor ons wat Goethe al eens schreef; Der Anblick eines wahrhaft Glücklichen macht glücklich (Johann Wolfgang von Goethe (1749 - 1832), Deutscher Dichter der Klassik, Naturwissenschaftler und Staatsmann).

Misschien gaat dat ook voor ons op, we hebben er alle reden voor. Dat, als u ons aankijkt, denkt, die zijn waarachtige gelukkig. Dat maakt u dan ook weer gelukkig zo laat Goethe ons weten. Geluk en gelukkig voelen is een mooi gevoel zo zal u dat met me eens zijn en het komt te weinig, het zou meer mogen zijn. Je kan het bijna ook niet afdwingen en mijn moeder zou nog hebben gezegd dat het te koop is bij de drogist ( haal effen een pondje), wat natuurlijk ook niet waar was en is.  Het geeft alleen maar aan dat mensen geloven in het maakbare van geluk door middel van een relatie, kinderen, kleinkinderen en dan heb je mensen die geluk koppelen aan geld of macht. 

Ik zal maar zeggen; het minder begaafde ( in meerdere opzichten) deel van de natie ( en waarschijnlijk de wereld) denkt dat geluk afhangt van geld. Daar hebben natuurlijk zich al veel mensen op vast gebeten en ik kan niet anders concluderen dat Den Uyl gelijk had en heeft. Spreiding van macht, kennis en inkomen zal waarschijnlijk de grootste contributie zijn aan hen die geloven aan een maakbare vorm van geluk. Den Uyl is uit in deze tijd van neoliberalen. Er zijn natuurlijk mensen die zeggen dat ze Joop de belangrijkste politicus vonden en een voorbeeld voor hun handelen maar het blijkt uit niets. Machtspolitiek, op landelijk en lokaal niveau, zijn schering en inslag waarbij ik nog maar eens verwijs naar de manier waarop het kabinet door Bos bij elkaar gebracht is. Je laten gelden, macht uitoefenen; het is maar weinigen gegeven daar op een goede manier mee om te kunnen gaan. Zij die het zouden kunnen houden zich er ver van. Een man als Wijffels ( andere Partij, ik weet het) zou het moeten kunnen. Het gevoel van geluk moet terug in Nederland; "Der Anblick eines wahrhaft Glücklichen macht glücklich". Als dat voor ons land zou opgaan, en het liefst voor de hele wereld uiteraard. Maar dan komen we ergens; 

een mooi en gezond 2015 toegewenst.

Gisteren

Op pad waren het andere Klinkertje en ik. Op weg naar niets eigenlijk maar omdat we toch al in Arnhem moesten zijn leek even een klein stukje door gereden naar wat zuidelijkere delen van de provincie en kwamen uit in de omgeving tussen grofweg Groesbeek en Maasbommel een goeie gedachte. Vooral in Groesbeek en omgeving was het een feest voor wie van sneeuw houdt. Dat was er in grote hoeveelheden en gecombineerd met de bosrijke omgeving leverde dat hele mooie plaatjes op. In de buurt van Mook kwam de nostalgie wel even naar boven doordat we een baanvak van de trein moesten oversteken met een brug die niet meer van deze tijd is en toch functioneert. Heel smal ( max 2.1m breed) en zo uit het niets ineens die spoorbaan over. Dat deed me zowel aan delen van Duitsland denken als ook aan het Noorden waar je ook van die onverwachte overgangen en bruggen hebt.De sneeuw was overigens duidelijk door sneeuwschuivers aan de kant gewerkt en dat geeft van die sneeuwwallen die door de opvriezing hard worden en gaan kraken zodra je er echt doorheen moet. Soms heb je die keuze niet en moet je wel en kraken dat het dan doet. Het was in ieder geval een prachtig gezicht; de besneeuwde heuvels van Zuid Gelderland en Noord Limburg; erg mooi. En zo reden we terug naar onze eigen huis en haard en hoe noordelijker we kwamen hoe minder de sneeuw werd en voorbij Dieren was het af. Er was geen sneeuwvlok meer overgebleven van de lange sneeuwbui van een dag eerder.

Laatste dagen

De dagen zijn bijna op, het loopt ten einde want we schrijven vandaag 24 december en dat betekent nog 7 dagen en dan zit 2014 erop. Het barst al van de terugblikken op de tv en ook de krant blikt terug. Terug op heel veel ellende en narigheid en omdat ze voelen dat er ook een positief element in moet is er meestal een soort rubriekje met "leuke dingen" die er ook gebeurd zijn. Natuurlijk is het goed om een evenwicht aan te geven want naast alle ellende op de wereld moet het wel in perspectief van een welvaartsstaat zoals Nederland. Waar we het, ondanks allerlei moeilijkheden, toch nog steeds goed voor elkaar hebben, qua welvaart dan. Het steunen en kreunen is wel al begonnen over de prijsverhogingen op alle fronten waarvan de zorg er meestal wel bovenuit springt. En ja; de voedselbanken waren nog nooit zo druk en krijgen nu toch meer krediet toegezwaaid. Was het eerst een imago van mensen die gebruik maakten van de voedselbanken een beetje meewarige; maar een beetje sneu maar vooral lui. Nu begint het beeld zich langzaam aan te scherpen dat er nu toch wel erg veel mensen buiten hun schuld in moeilijkheden komen en daardoor belanden bij de diensten van de voedselbank. Dat de verhouding tussen rijk en arm, ook in Nederland, wel erg uit de pas begint te lopen. Erger nog; de groepen hebben steeds minder contact en dat is het begin van de scheuring van Nederland. Die ontstaat precies op de lijn van hen die het goed hebben, en sommigen veel te goed, en zij die moeilijk aan hun bestaan kunnen komen. Niet omdat ze niet werken maar omdat de prijs die betaald wordt voor het werk te laag is. Op een niveau die op of onder het bijstandsniveau is. Die werkende mensen gaan vastlopen want kunnen eigenlijk niet voor of achteruit. En als die werkenden zich daaraan willen onttrekken door bijvoorbeeld scholing lopen ze tegen enorme muren op. Een jaar studie aan de universiteit kost tegenwoordig al gauw 7000 Euro en dat kan die laag betaalde met geen mogelijkheid opbrengen. Dus blijft die laag betaalde werkende op zijn plek want het gaat niet anders. Dat deze zich daarbij stoort aan salarissen die buitenproportioneel zijn en op het moment dat daaraan iets verandert wordt ( democratisch gelegitimeerd door de 1e Kamer) dan zeggen twee ministers van VVD huize ( waar stond die VVD vroeger toch ook weer voor?) dat ze de wet niet kunnen of willen uitvoeren. Politieke payback time natuurlijk maar op een bijzonder onbehoorlijk manier, op een onderwerp waarvan bijna heel Nederland roept dat het goed is als er iets aan gebeurd. Regulering van de salarissen inde semi publieke sector. En dan die ministers; de een blinkt uit in onzichtbaarheid ( Blok) en de ander is allang aangeschoten wild door haar "vergissinkje" met haar eigen wet die vorige week voor commotie zorgde. En dan het lef hebben om tegen een collega minister te zeggen; we voeren je wet niet uit. Ga dat maar eens uitleggen aan die 1000 medewerkers van een regionale thuiszorgorganisatie die een brief met een verkapte ontslagaanzegging in de bus kregen en waar de hoogste baas een salaris heeft waarvan je zeker kan zijn dat deze niet tot laag betaald gerekend wordt door onze alom tegenwoordige fiscus.

Dat soort manoeuvres zijn de wortel van de verdeelde ontevredenheid in ons land. Hopen op betere tijden is wat sommigen denken te moeten doen maar zoals u weet zijn de meeste revoluties ontstaat in sociaal-economisch barre tijden. In bijvoorbeeld Frankrijk, België en Duitsland is de bereidheid om te strijden voor betere omstandigheden veel groter dan hier, maar dat kan snel veranderen. Misschien dat 2015 een antwoord gaat geven op onrecht.

Nieuwe Mores

Als je op een nieuwe werkplek terecht komt is het altijd bijzonder om er achter te komen hoe alles werkt. Waar vind ik wat, hoe kom ik erachter of, wanneer is iets nu afgesproken en welk instrument telt? Kortom wat is werkwijze, wat is de mores? Zo is er een toegangspagina voor personeel; daarin staat je rooster en de planning. Dat was voor mij leidend bij de beslissing om een akkoord te geven op een nieuwe roosterwijziging. Dus ik kijk op de toegangspagina en en ja; het rooster wat er staat daarmee kan ik best akkoord gaan. 
Vandaag kijk ik even om te zien of er nog mededelingen zijn op de pagina en tot mijn verrassing zie ik een hele cliëntenplanning staan. Terwijl ik er toch op rekende een vrije dag te hebben moet ik vanavond werken. Hoe kan dit? Daarmee neem ik snel contact op met degene die over de planning gaat en dat biedt veel opheldering. Na een beetje gedoe vorige week over het rooster heeft ze iedereen een mailtje gestuurd op het privé emaildres(!) en die heb ik wel gezien. 
Nu is het zo dat bij het mailprogramma op de Mac je minder makkelijk kunt zien ( zoals bij Windows) dat er ook een bijlage aan de mail vastzit. Nou, er was natuurlijk een bijlage en daaraan stond keurig dat ik een late dienst heb vanavond. Na enige uitleg begint het spreekwoordelijk kwartje te vallen, waar ik de officiële werkpagina voor het rooster aanhoudt en zeg; dat is wat mij betreft OK zo hebben de anderen gereageerd op de bijlage en gezegd; dit is OK.
Allemaal aanloopfoutjes en dat zijn van die dingen waarvan je zegt; het gebeurd me niet weer. Gelukkig heb ik weer wat op te merken over werk; daar ben ik eigenlijk nog het meest trots op. Vanavond lekker werken, eerste late dienst; ook weer spannend; hoe zal het gaan? Wat kom ik tegen op mijn pad; bijzonder dus.

Zorgverzekering 2

Na mijn Blog deze week over de zorgverzekeringen is het een politiek wonderlijke week geworden waarin het kabinet Rutte ll bijna struikelde over datgene wat ik in mijn vorige Blog betoonde. Waar een paar senatoren in de Eerste Kamer, om verschillende redenen, vonden dat het zo genoeg is met de macht van die vier zorgverzekeraars. Bijzonder is voor mij het moment want dat geschreven hebbend dinsdagochtend breekt in de middag de pleuris uit.
Hopelijk leidt het nu ook tot iets en, zoals Duivestein in de Volkskrant laat optekenen; het uitruilen van principes leidt tot huilen en heeft tot dit incident geleidt en had eigenlijk nooit mogen gebeuren. Dat zegt precies hoe ik erover denk. Van ruilen komt huilen zei mijn moeder vroeger en waarom geldt dat niet minder bij het uitruilen van visies en idealen.

Zorgverzekering

Dagelijks worden we de laatste twee maanden overladen met de zorgverzekeraars. De een nog duidelijker dan de ander. Nog beter en verantwoordelijker uiteraard en vooral toch maar weer duurder. Nu hebben de maatschappijen vorig jaar 1,5 miljard winst gemaakt op uw en mijn zorgverzekering. Dat zich dat niet vertaald in een andere premie is toch weer verbazingwekkend en toch ook weer niet. Het landelijk beleid bemoeit zich er veel tegenaan en de oorspronkelijke gedachte dat de concurrentie betere zorg en betere premies zou gaan opleveren; die gedachte kunnen we wel even parkeren  bij de afdeling "voorlopig niet".

Bovendien heeft het concurrentieverhaal opgeleverd dat er nog maar vier grote maatschappijen het voor het zeggen hebben als het om zorg verzekeren gaat. De concurrentie heeft in de hand gewerkt ( zoals we inmiddels ook op  de kabel zien) dat er geen concurrentie is maar dat vier maatschappijen werkafspraken kunnen maken over hoe ze omgaan met de verzekerden. Dat is, ook al zouden ze geen afspraken hebben, veel te weinig ( 4 grote maatschappijen)

om echt te kunnen en willen concurreren.

De roep om het ouderwetse ziekenfonds begint steeds luider te worden. Dat ouderwetse ziekenfonds was een coöperatieve verzekering; je probeert elkaar te helpen als dat nodig is en daarvoor heb je een fonds. Nu is die gedachte, het zorg hebben voor en met elkaar, helemaal naar de achtergrond verdrongen door maatschappijen die er ook nog winst op willen en moeten maken.

De neo-liberalen hebben in dat opzicht gewonnen want de solidariteit is volledig onder het systeem weg geslagen. Een oudere hoeft geen kraamzorg in zijn pakket en de jongere geen vergoeding voor staar. En zij hoeven dat dus ook niet mee te verzekeren. De ander kan dat wel verzekeren maar moet dan meer betalen. Het solidariteitssysteem rekent echter op allemaal want zo kunnen we het totale systeem betaalbaar houden. De kinderen die nu geboren worden ( met behulp van de verzekering die de ouders dus extra moeten betalen) moeten straks ook het geld opbrengen om de AOW en andere zaken op te kunnen brengen. Zolang de oudere en de jongere en alles wat er tussen zit niet willen of kunnen begrijpen dat zij allemaal nodig zijn voor de betaalbaarheid van het totale systeem; zolang dat besef er niet is blijft het op veel fronten misgaan en gaan we een decade tegemoet met veel incidenten waarvan we achteraf zeggen; hadden we dat nu maar anders bedacht. 

De wal moet het schip keren, ook waar het de zorgverzekeraars aangaat en daarvoor zijn maar enkelen verantwoordelijk en dan kijk ik nadrukkelijk nar de politiek in Den Haag. Wat was er zo fout aan het ziekenfonds dat het weg moest. Mensen die het niet meer betalen kunnen omdat ze echt aan de onderkant zitten en dat alles in een week waarin het SCP bekend maakt dat de scheiding tussen arm en rijk nooit zo duidelijk is geweest. Waarin deze groepen elkaar niet meer tegenkomen en de verwijdering dus een kwestie van tijd is. We weten waartoe de scheiding van twee economische verschillende groepen kan leiden en dat zal maar één ding betekenen. We stevenen af op een nieuwe revolutie want uiteindelijk zal het zo niet gaan.

Anti vries

En opeens; krabben van de autoruiten op de vroege ochtend. Wel weer apart want ik had er geen rekening mee gehouden in de nieuwe planning van de dagen. Dat je niet altijd zo de auto in kunt stappen en wegrijden. Je moet rekening houden met mist, gladheid, andere narigheid op de weg en dus ook met autoruiten krabben. Dat heb ik overigens gisteren voor het laatst gedaan want ik heb natuurlijk nu een doek aangeschaft die de condens aan de binnenkant van de ruiten bestrijdt, nog een extra flesje die het nog beter kan. Verder een grote fles die antivries op de autoruiten kan sprayen want als ik ergens een hekel aan heb is het autoruiten krabben. Waarom weet ik ook niet; misschien omdat de ruiten steeds groter geworden zijn, omdat er af en toe ijs tussen zit wat je er bijna niet af kunt krabben en omdat ik niet, zoals vroeger het aandurf om er warm water overheen te gooien. Want dat was in een tijd dat ik het me niet uitmaakte. Rijdend in wat meer oudere auto en minder kostbare werd als het gevroren had gewoon een pannetje warm water over de ruiten gegooid. En dat helpt echt uitstekend dat kan je je bijna niet meer voorstellen.

Het belangrijkste moet natuurlijk tussen de oren gebeuren; ik moet er rekening mee houden want er kan van alles gebeuren voor ik mezelf loslaat op de eerste cliënt van de dag. Iets meer tijd nemen en wat rustiger aan, dan maar iets eerder op de plaats van bestemming en even wachten. Alles beter dan in alle stress staan te krabben en al te laat zijnde onderweg gebeld worden. Geen geschikte carkit uiteraard dus snel aan de kant met de auto en net op tijd het telefoontje kunnen beantwoorden. De planning van de dagen veranderen dus en dat betekent vooral iets eerder opstaan, iets eerder de auto in en eerder iets minder stress. 

Als ik alvast een goed voornemen voor het nieuwe jaar mag bedenken dan is het dat wel. Stress uit de vocabulaire kunnen halen aan het eind van 2015.

Begonnen

Afgelopen week een gedenkwaardige week voor ons. Ben inmiddels begonnen met het nieuwe werk en dat voelt echt goed. Leuke mensen en toch ook daar zijn er wel weer problemen die aandacht vragen. Laten we zeggen dat er naast het werk aan huis, bij de mensen thuis om wie het gaat er toch echt ook wel wat werk ernaast op me af gaat komen.
Leuk natuurlijk en een mooie extra uitdaging voor mij. Morgen ga ik echt los want na een gesprekje en een introductie op het hoofdkantoor ga ik morgen echt los. Op de solotoer en dat voelt weer een beetje ouderwets maar ook goed. Op eigen kompas door de lijst met cliënten lopen en je ding doen. Daarna kantoor en zien of we nog wat extra werkzaamheden kunnen oppakken want het inwerken is nog niet geheel gedaan. denk ik althans maar dat komen we morgen dan wel tegen.
Waar ik vooral blij mee ben is het goede gevoel waar ik ineens mee opgezadeld ben. Bijzonder en goed en dat gevoegd bij alle hartverwarmende reacties op carrière 2.0 is echt heel fijn en geeft energie voor de toekomst.

Mentor

Vandaag is een bijzondere dag in mijn en ons leven. Nee, we hebben geen huwelijksjubileum en ook geen andere bijzondere dingen. Toch is het een bijzondere dag want ik in dienst gekomen bij een nieuwe werkgever en dat is op zich al bijzonder als je rekening houd met mijn leeftijd. Een baan op de werkvloer, parttime maar wel één waar ik enthousiast van wordt en daar gaat het toch maar om.
Nu had er nog even geen ruchtbaarheid aan willen geven maar nu was ik, vanwege een vrije dag op de eerste dag van mijn contract, in de winkel en bij het weglopen bij de kassa komt een oude bekende de winkel ingelopen. 
De man waarvan ik tijdens mijn afscheidsspeech als wethouder heb gezegd dat hij, naast mijn vader, mijn politieke mentor was. Dat is toch apart als je even realiseert dat ik juist hem, juist vandaag tegenkom. Naast wat andere mensen is hij de eerste van de incrowd in de politieke sfeer die ik inlicht en het verplicht me om straks achter de computer te kruipen en een mailtje uit te doen naar de mensen die wel geïnteresseerd waren en bleven in de lotgevallen van de van Klinkentjes. 
Die man, die mentor kon ik nu niets anders vertellen dan hoe het nu zit. " Toevallig vandaag de eerste dag bij mijn nieuwe werkgever” zeg ik hem. Een thuiszorgorganisatie. “Oh wat ga je doen dan?”; vroeg hij. Nou gewoon; op de werkvloer. Ik leg het hem uit en hij zegt nog, verwijzend naar de actuele politieke situatie; dat past wel erg mooi in het verlengde. Dat ik weer als verpleegkundige geregistreerd probeer te raken deed hem ontvallen dat het jammer was dat ik dat had laten verlopen. 
Zo is het natuurlijk niet gegaan. Die registratie houden ligt iets gecompliceerder dan jammer dat ik het heb laten verlopen en in plaats van hem te corrigeren die ik er het zwijgen toe, op dat punt. Het feit dat ik werk heb is dus wereldkundig en ik ga nu gauw een paar mailtjes de deur uitdoen. 
Over deze hele periode ga ik nog wel een keer een uitgebreid bericht maken maar nu wil ik me concentreren op mijn nieuwe werk, wat is het toch lekker om dat te kunnen zeggen.

Vroeg en later

Het was gisteren nog vroeg, een vroege foto van de zonsopkomst in Zutphen. Daar was ik om 7u, nog donker. Deze is een uurtje later gemaakt vanaf een van de flats die deze stad rijk is. Mooi hè, zo vroeg ik aan een bewoner van die flat. Het antwoord liet zich raden natuurlijk. Als je op zo'n plek woont valt het vaak niet meer op, zo was het antwoord.  Logisch natuurlijk wat op onze tweede woonplek in Zwitserland hadden we ook een prachtig uitzicht, zowel aan de voor- als de achterkant een mooi Panorama. Aan de voorkant keken we op een bergrug waarachter zich een dal bevond waar wijngaarden lagen en ook echt wijn verbouwd werd. Aan de achterkant een uitloper van de Jura die een mooie hoge bergkam liet zien. 
Dag in, dag uit keken we hierop uit en hoewel we ons vaak realiseerden dat het niet voor lang zou zijn wordt het toch gewoon. 
Gisteren kwam ik voor het eerst op deze plek in Zutphen want hij is genomen vanaf de meest prominente flat aan den Elterweg. Zelf natuurlijk al heel vaak langs gereden maar geweest , nog nooit. Het was een mooie zonsopkomst hoewel het licht nooit zo op de foto komt als je hoopt, toch was het mooi genoeg en vandaar de foto aan de rechterzijde. 

Dat was de ochtend maar u weet dat de zon opkomt en hij gaat ook onder, elke dag, zonder mankeren. Bij de zonsondergang was ik, toevalligerwijs, ook op een plek buiten. En ook hier foto's gemaakt, omdat het zo mooi was, maar wel behoorlijk koud aan de oren. Een mooie plek in de buurt van onze woonplaats en ook hier speelde de zon de hoofdrol en als je foto beter bekijkt zie je er ook nog een aantal vogels op het water. Het was een mooi begin van de dag en een mooie afsluiting van het daglicht. Beter dan vandaag in ieder geval want we komen vandaag niet verder dan heel veel grijs, en koud. Geen dag om lang te herinneren, vandaag, dat in tegenstelling tot gisteren, maar dat begreep u al.

Koud Woud

We zijn weer wat aan het wandelen en dat gaat heel goed. Geluksvogels als we zijn hebben we op 2 ochtenden echt prachtig weer getroffen en op het eind van onze route's begon het weer wat minder te worden. Maar in alle vroegte ( valt mee hoor) lekker wandelen in het Deelerwoud is ons goed bekomen. We konden het er nog eens lekker van nemen en bij Ülli zijn de poten wel een paar centimeter gesleten van al dat lopen. Gisteren hadden we echt een geluksdag waar we echt van alles zijn tegen gekomen. Mooiste zelf vind ik toch de Zwarte Specht; het waren er zelfs een aantal, die we bijna nooit zijn tegen gekomen. Het andere Klinkertje heeft er een paar mooie opnames van kunnen maken inclusief filmpjes waarbij de specht op een stuk dood hout aan het inhakken is ( www.klinkertjes.nu). In de verte een paar damherten gezien.

Maar het begin was ook erg mooi waarbij de kou van die nacht zijn sporen achterlaat in het woud. Een paar mooie foto's gemaakt en die wilde ik met u delen.

 

Geen zin

De laatste week weinig zin om wat aan het zwart en wit toe te vertrouwen. Kan gebeuren natuurlijk en et is ook geen writers block maar gewoon geen zin. Zou de inmiddels beruchte november maand teveel eisen van uw schrijver. Ontkomt hij ook niet aan de vallende blaadjes en het sentiment wat daarmee verwant schijnt te zijn? Is het gebrek aan zon, en er is echt vreselijk weinig zon geweest de laatste tijd, de reden van het geen zin hebben?. Gebrek aan een vitamine levert te weinig zon op en zou daardoor een "geen zin gevoel" ontstaan.
Toch is er genoeg weer gebeurd in de wereld al zou je daar ook wel weer depressief van kunnen worden; het wereldnieuws blijft treurig en het Nederlandse nieuws doet er niet voor onder. Treurigheid alom en als er dan een feest aankomt; zoals Sinterklaas, weten we dat ook weer te versjteren. Geen Nederlands woord geloof ik maar het geeft wel een goede duiding aan het gevoel. Het staat wel in de autocorrectie dus ik ga zo even zoeken.
Voordat u denkt dat deze blog een nieuwe Klaagmuur wordt en u alle somberijen van uw schrijver over u heen krijgt; er zijn best positieve dingen te benoemen maar daar heb ik vandaag nog geen zin in. Daarover houd ik u liever even in wat spanning. Wel een treurige dag vandaag want de kater van onze middelste wordt een " je-weet-wel" kater. Nu merkt hij er zelf niet heel veel van dus dat is geruststellend maar toch. Het blijft toch " je-weet-wel" dus aan mijn sympathieën heeft hij niet veel. We kunnen zo door de dierenarts gebeld worden en hem ophalen en dan kan hij verder met de rest van zijn je-weet-wel leven.Nu treurigheid blijft de boventoon voeren en ik zou er graag iets moois tegenover zetten en de muziek is dan altijd de redding. Een wat somber en toch ook mooi nummer;

Mohikaan

Het is een bijzondere week waarvan morgen misschien wel de belangrijkste dag van deze week is. Morgen ga ik meelopen en kijken we wederzijds of we elkaar wat vinden. Zelf ga ik ervan uit dat het een nieuwe start wordt en dat vandaar af alles weer anders wordt. de details zal ik u besparen; hoe mooi en merkwaardig het eerste contact tot stand kwam. Hoe de gesprekken erna verliepen en alle andere details komen nog een keer maar nu even niet.
We gaan een nieuwe toekomst tegemoet, onverwacht, spannend en leuk. Een andere tak van sport en toch ook weer niet. Wat er deze week verder nog gebeurde; de laatste der Mohikanen in onze familie, van mijn kant, werd deze week 80 jaar. Niet dat hij daar blij mee is maar hij werd het nu eenmaal en dat werd gevierd in familiekring. Op een manier zoals we die van hem kennen; lekker eten en drinken zijn de hoogtepunten. De ware aard kwam weer naar boven want er was uitgebreid mogelijkheid om je tegoed te doen aan vis. Heerlijk was het en heel erg gezellig bovendien. Al eerder schreef ik over hem en hoewel het stuk nu een beetje gedateerd is plaats ik een deel nogmaals omdat ik ook een trots ben op hem.

10/11/2012

Pater Familias

Het verhaal van de tien kleine kleutertjes en eigenlijk ook weer niet. Op bezoek waren we, mijn eega sinds dertig jaar en ik, vandaag. Hij is een broer van mijn vader en de derde in een rij van vier kinderen. Van die vier kinderen is hij de enige die nog leeft. Sinds een jaar is hij de enige die"over"is. 
Een aantal weken geleden berichtte ik u al over de hoogtepunten van een reis naar het Noorden. De roots van ook deze oom, blijven hangen in een Hanzestad na militaire dienst, waar hij zijn lief, ook sinds 52 jaar, tegenkwam. 

Het Noorden; we kregen het erover tijdens het gesprek met mijn oom en ook hij kwam er, net als wij,  niet of nauwelijks meer. Contact met een enkele neef of nicht verloopt meestal via de telefoon of een moderner communicatiemiddel maar fysiek komen we er niet meer, hij niet en ik evenmin.

Er is ook niemand meer vertelde hij zonder ons van een nieuw nieuwsfeit te voorzien. Hij voelde zich duidelijk even wat eenzaam, als enige nog over van dat gezin uit de veenkoloniën. Hij wil eigenlijk meer maar, ook tot mijn verrassing, meldde hij vandaag 78 jaar te zijn geworden waarvan ik dacht dat het er twee minder waren. Meer willen in de zin van; contacten organiseren en onderhouden met neven, nichten en hun kinderen in onze tak van de familie. Maar deze oude reus( want dat is ie, in ieder geval geweest; letterlijk en figuurlijk) begint ook wat kuren te krijgen. Alweer een aantal jaren aan de klungel met een been wat niet goed wil, meer artsen bezocht dan hem lief is. 

In de zijlijn van het gesprek aan tafel benoemt hij de mortaliteit van onze familie. De reden daarvoor is dat een dag voor zijn geboortedatum, die we normaal verjaardag noemen, een zus en broer overleden zijn, precies op dezelfde datum en dus één dag ervoor. Precies een dag waarop je je verjaardag normaal viert, u begrijpt dat het meeste feest er dan wel af is. Maar het maakte ook een balans die hij niet in zijn voordeel voelt uitvallen; alleen mijn vader is de tachtig gepasseerd in dit gezin en alle anderen voor hun tachtigste verjaardag overleden.
Het maakte dat hij zich oud voelde, deze reus en fantastische vent. Iedereen zou zo’n oom moeten hebben die ook voor zijn neefjes en nichtjes, bijna onvoorwaardelijk, hulp aan het bieden. Die nog lang voogd en godfather is geweest voor het gezin van zijn schoonzus wiens man te vroeg overleed. 

Hij is geen heilige, zeker niet maar wel een man waarop je bouwen kan, letterlijk en figuurlijk. Hij wil nog graag de Pater Familias zijn omdat hij een dergelijke rol nog graag zou spelen maar moeite heeft om deze rol nog te vervullen. Het hoeft ook niet meer. De familie heeft zijn weg gevonden en daarin moet hij zich vinden. Hoop dat hij zich er nog lang zorgen over kan maken is de enige wens die ik voor hem heb.

Trijntje

Weer genoeg ellende deze week; ik ga niet eens een begin maken met opsommen van alle treurnis. liever maar even een ander verhaal. Het is door tussenkomst, en eigenlijk de loslippigheid van Anouk te danken dat het Nederlandse volk weet dat Trijntje voor ons naar het Eurovisie songfestival gaat. Anouk gaat de song schrijven hetgeen ik al tekenend vind wat broer en zus Oosterhuis kunnen toch ook wel wat. Blijkbaar geen vertrouwen en dus Anouk; dat is maar vast een geruststelling want ik heb zelf ook niet zo'n hoge pet op van de creatieve kwaliteiten van de Oosterhuisen's. Maar er komt meer bij kijken dan alleen muziek en hoewel et vast een schat van een mens is (geen idee) heeft ze nu en dan als televisieverschijning§ wel een beetje een harde kop. Dat je eerst dekt; dit is een remake van Cruella de Ville; u weet wel; van de 1001 en 1 Dalmatiers. Daarmee probeer ik maar te zeggen; het moet er een ook nog een beetje uitzien. Niet in de zin van wat mensen in zijn algemeenheid mooi uiterlijk vinden maar ik bedoel meer bijzonder. Het breekbare van Anouk in haar optreden en het aandoenlijke van zowel Ilse als Waylon in hun optreden hebben Nederland geen windeieren gelegd. Dat is wat ik me nu afvraag bij Trijntje; welke emotie gaat ze, behalve met het nummer, oproepen bij mensen en daarvan ben ik niet overtuigd dat het de goede kant opgaat.  Zij komt altijd, in ieder geval bij mij, “hard” over, ook als een ze mooi klein liedje zingt. Nou goed; het duurt nog even en ze al vast wel meer adviezen krijgen en na de nummer twee van dit jaar wordt het voor haar ook heel lastig dat te evenaren. Voorlopig eerst maar eens succes aan het adres van Anouk; maak er iets moois van.

Breur

Wat als je in plaats van doof blind bent? Wat als je in plaats van alleen armen slechts alleen benen hebt. Wat als; zo kan ik nog een paar vergelijkingen bedenken die allemaal scheef gaan want het makkelijkste antwoord is; niet kiezen. We willen graag over alle functionaliteiten van ons lichaam beschikken en dat is geen kwestie van wegstrepen. Dat is een kwestie van alles willen behouden en zo lang mogelijk. Nu lijdt het lijf gedurende het leven enorm en worden functies minder, hoe erg we ons er ook tegen verzetten. De tand des tijds, onze gewoontes als roken en drinken en natuurlijk ziektes en defecten zijn daar debet aan. Dat is ook wat het ouder worden bijzonder maakt want we weten allemaal dat het ons een keer gaat treffen. Toch zien mensen dat meestal niet zo en worden ze verrast door het proces van ouder worden en alles wat daarbij hoort. Het voorbereiden op het ouder worden is een lastig proces en dat zit vooral in je hoofd. In mijn hoofd ben ik nu en dan nog een jongeman van 20 maar alleen in mijn hoofd hoor. Het lijf voelt, af en toe, niet meer zo jong. Nu heeft mijn broer, mien breur, malheur, grote tegenslag op het fysieke vlak. Terwijl hij toch een redelijk gezond leven leidde; bijna niet gerookt, zeer bescheiden met de alcohol en regelmatig bewegen treffen hem dingen die je een ander niet zo toewensen. Daar ga ik geen uitgebreide beschrijving van geven maar fijn is het allemaal niet om niet te zeggen dat we ( hij ) nog moeten afwachten of het allemaal niet levensbedreigend is. Dat komt nu allemaal na een hele intensieve periode waarin onze ouders zijn overleden, er bij ons zelf natuurlijk nog van alles aan de hand was en net als je in rustiger vaarwater denkt te belanden moet hem dat overkomen. Zo iets wat gewoon gebeurd en waar je geen invloed op hebt. Waar hij overigens ook nog steeds niets van merkt in de zin van pijn of een ander ongerief. Bizar is het dan toch als er aan je lichaam gesleuteld moet gaan worden met een permanent gevolg. Iets waar je mee moet leren leven wordt er dan gezegd. Dat is de relatieve hardheid van ons bestaan want in principe hebben we allemaal goed te eten te drinken, onderdak etc. Die relatieve hardheid van ons bestaan is vooral de onvoorspelbaarheid waarmee dingen gebeuren en de mate waarin we ze kunnen accepteren in het tempo waarin het zich voltrekt. Dat geldt ook voor breur die nu, alweer, in korte tijd veel beslissingen moet nemen die de rest van zijn leven gaan beïnvloeden. Soms bellen we even en praten we wat maar soms gaat het ook echt ergens over en de laatste periode, zo kunt u zich voorstellen, gaat het altijd ergens over. Breur is trouwens overgehouden aan de Groningse kant van onze familie. Als onze pa ging telefoneren met een van zijn broers refereerde hij steevast daaraan als; bellen met breur. Dat vind ik zelf nog steeds een soort liefkozende manier om het over je broer te hebben en daarom; breur. 

Gronings was natuurlijk ook Ede Staal en daarom een mooi nummer van hem.

Credo - Mien bestoan

Ik vroag de wind mor dij verstaait mie nait,
Ik vroag de zee dij zingt heur aigen laid,
Geef mie de nacht din heb ik onderdak,
Doarom, doarom zing ik.

Ik zai de vogels tegen d''oavendlucht,
Ik denk mien leven in n vogelvlucht,
Geef mie de nacht din heb ik onderdak,
Doarom, doarom zing ik.

Ik wait, der is n tied van komen,
En ook n tied van goan,
En alles wat doar tussen ligt,
Ja, dat is mien bestoan.

Veur d''ain duurt t leven veul te keurt,
Veur d''aander veul te laang,
d''Ain is blied dat t zover is,
En d''aander dij is baang.

Ik mis dij nait mer bie mie binnen,
t Wordt kolder om mie tou,
En in mien menselekhaid vroag ik mie of,
Woarom zo jong, zo gaauw?

Sums vuil ik mie gelukkig,
Din hang k aan mien bestoan,
Din zing ik mit de vogels met,
Din proat ik tegen de moan.

Din binnen we mit zien baaiden,
k Zet alle klokken stil,
En ik verneuk miezulf din weer
Want k wait dat dat nait wil.

t Geluk liekt sums zo hail dicht bie,
Din main ik dat t ter is,
En in mien aigenwiezeghaid,
Din griep ik altied mis, mis, mis...

Tijd van het jaar

Als klimaatcynicus wordt ik deze week verrast in eigen tuin want het lijkt er toch echt op dat er zich iets bijzonders voltrekt. 

We schrijven vandaag 29 oktober en zie de bijgaande foto. Een, bijna, rijpe aardbei hangt bij ons nog in de tuin. Of ie echt zoet wordt weet ik niet maar het is bijzonder, volgens mij dan. 

Het komend weekend wordt alvast gemeld dat het warm wordt, 17 graden en met uitschieters tot 19 graden mogelijk. Het aanstaande weekend is 1 en 2 november, dat zegt toch wel iets dat we een warm weekend tegemoet gaan. 

Bij het andere Klinkertje en uw schrijver kunnen op dit moment in het jaar nog aardbeien geoogst worden. 

Het voelt een beetje als Zuid Frankrijk, in ieder geval dit weekend dan.

Werkelijk

Het is niet mijn gewoonte erg veel over mijn tijdelijke werk te schrijven maar voor alles een uitzondering. Nu was ik deze week een dag niet op een verpleegafdeling maar op een dagbesteding. Dat wat de cliënten vol trots hun werk noemen. 

Dus heb ik wat zitten fröbelen en andere dingen dan ik gewend ben te doen. Ook wel weer eens mooi, dag in dag uit weet ik niet maar zo een keer een dagje meelopen en helpen doe ik graag.

Fröbelwerk dus maar ook andere dingen waarbij hier de dagstructuur door cliënten gehandhaafd werd; op de precieze tijd koffie en een boterham.

De dame en heren van deze groep maakten ook nog een ronde door de aanpalende nieuwbouwwijk om alles op te halen wat wij naar de milieustraat brengen. Zo zie je dat steeds meer bijzondere samenwerkingsvormen tussen “de gestichten” en de gewone mensen in gewone wijken. Daar tussendoor worden publieksvriendelijke spullen gemaakt die tijdens de najaars- en kerstmarkten worden verkocht. Het moet niet allemaal al te mooi zijn want het moet wel te zien dat het door de clientèle is vervaardigd. Dat gaat de inborst soms wat tegen staan; het gevoel is eigenlijk moet; hout een beetje glad geschuurd en er een beetje toonbaar uitzien . Het moet er natuurlijk ook niet al te ingewikkeld uitzien en dat lukt goed.

Na deze dag zullen zij er nog wat dagen aan spenderen om hun producten te maken die telkens ook nog een vernieuwend karakter hebben. Dus niet jaar in, jaar uit dezelfde pannenlappen maar telkens weer op de laatste interieurmode geïnspireerde stukken. Gaaf hoor.