Het is 2e Kerstdag 2018 en mijn gedachten dwalen zoals vaak op
deze dag af naar mijn kinderjaren. In de jaren 60 en 70 was 2e Kerstdag een rit
naar het Noorden. Opoe was jarig en dus waren we daar altijd die dag.
Deze week heb ik nog even uitgelegd aan vrienden waarom de gekleurde lampjes in
onze boom een nostalgisch gevoel oproepen. Zoals wel vaker loopt deze Kerst
heel anders dan gedacht. Vorige week gehoord dat ik een kwaadaardige tumor in
de prostaat heb. Dat verandert wel je leven weer even want natuurlijk al een
kwaadaardige darmtumor overleefd en nu dit. Mogelijk komt een opgezette klier
zelfs nog van die darmkanker maar dat gaan ze nog verder onderzoeken.
Toch proberen om de Kerst zo gewoon mogelijk door te komen en dus
hebben we gegeten bij onze middelste, met zijn allen. Een beetje confronterend
was het begin waar een van kleinzoons tegen mij zegt; "opa; je gaat
misschien dood hè". Waarop ik, voor mijn doen nog redelijk adequaat
antwoord; ja jongen maar we gaan allemaal een keer. Dat was wel even een
binnenkomer; confronterender en duidelijker kan het niet. Hij heeft natuurlijk
volkomen gelijk en iemand heeft hem dat verteld maar u begrijpt; het kwam wel even
binnen zonder dat de rest van het gezelschap dat merkte. En voor mijn kleinzoon
was het een hele gewone opmerking en hij heeft gelijk natuurlijk. Of hij gelijk
krijgt; ja natuurlijk krijgt hij gelijk alleen is de vraag wanneer en dat wil
ik toch nog wel een jaar of 30 ( ik noem maar iets) uitstellen.
