Deze week waren we onderweg door de Achterhoek en kwamen we door het mooie dorpje Lievelde. We hebben onze huidige auto daar gekocht en de vorige ingeruild bij de lokale garage. Heel nu en dan check ik het kenteken en de vorige auto staat nog steeds op naam van die garage. Geen idee waarom dat is maar het is zo. Toch even kijken of ie er nog staat, misschien achter op het terrein of zo. Een vorige keer dat we keken was er geen spoor te vinden dus waarom zou dat nu anders zijn? Rij voor rij keken we in de rijen naar grijze auto’s die aan het signalement voldeden maar nee, geen spoor. Het allerlaatste stukje van het terrein staat een rood wagentje en daarachter onze vorige auto. Het klinkt waarschijnlijk gek maar ik had toch even een emotioneel momentje. Daar stond ie, verloren en alleen, door mij verlaten met nog steeds een gaaf uiterlijk met als enig afwijkende een geopende motorkap. Een schat aan herinneringen aan mijn fijnste auto ooit. Er mankeerde van alles aan en alle reparaties hadden ons failliet laten verklaren maar toch. Zoveel kilometers achter dat stuur gezeten, zoveel gezien en mee gemaakt. En daar staat ie dan, op een verlaten terrein, eenzaam en toch zo geliefd, bijna klaar om zo weg te rijden, zo leek het althans. Laat de vraag onbeantwoord; kun je houden van een voorwerp, in dit geval een auto. Door mijn doorgemaakte emoties moet ik de vraag haast positief inschatten, het kan haast niet anders; van deze auto heb ik gehouden.
