Lichtpuntje

Zo tegen het eind van het jaar, en het buiten, qua weer, zo somber is dat de mussen bijna tegen een depressie aanvliegen, is er gelukkig nog een lichtpuntje. De Top 2000 van dit jaar, dag en nacht op televisie en heerlijk al die bekende en onbekende muziek. Het is nostalgisch en opbeurend tegelijk, een nieuwe traditie zo werd het deze week door iemand genoemd en daar ben ik het zeer mee eens. Het is ouderwets en vernieuwend tegelijk. Waar Top 2000 a gogo al die tijd werd gepresenteerd door dhr van Nieuwkerk, is de presentatie en de opzet gewijzigd. En ik moet zeggen dat Herman van de Zandt het hele spectrum beheerst op een semi nonchalante wijze, van sport tot Top 2000. Ook de opzet licht gewijzigd en wat een verbetering, niet meer precies dat format. Er wordt ook zeer terecht af en toe van afgeweken. Suggestie voor de makers, laat de winnaar van de quiz een nummer uitzoeken wat helemaal wordt uitgezonden. Die hele korte clipjes maakt het programma wel snel maar doet afbreuk aan sommige nummers. Maar goed, sinds 1999 al een vast onderdeel van de opmaat naar het nieuwe jaar. Dat gaan ze nog lang vasthouden op Radio 2, en terecht. 

En hoe was uw jaar, 2022? Heel anders dan u zich had voorgesteld denk ik zo, een jaar met opnieuw oorlog in Europa. Met hele vervelende consequenties voor ons dagelijkse leven, energie en andere zaken, inflatie bijvoorbeeld. Eerst denk je nog; misschien logisch maar gaandeweg werd dat meer onlogisch. Deze inflatie wordt opgeklopt, zo is mijn indruk, onder het mom van brandstofprijzen, etc, maar nu bijvoorbeeld de brandstofprijzen weer gezakt zijn, geen prijs is verder naar beneden gegaan. En zeker niet bij de detailhandel waar veel duurder is geworden onder het mom van inflatie, en nu maar afwachten wat de winstcijfers van de grote supermarkten gaan laten zien in het eerste kwartaal van 2023. Voorspellen is lastig maar ik vermoed dat daar flinke winsten zijn gemaakt evenals bij alle energiereuzen, olie of elektra maakt niet uit. De eerst oliereus (Exxon) heeft al laten weten dat ze geen extra afdracht gaan doen aan de Europese Unie en in beroep gaan. Eerst mensen bewust in de problemen helpen, daar miljarden aan verdienen en dt alleen aan de aandeelhouders kwijt willen maar niet aan de hele gemeenschap, dat is pas een schande. En dat fijne bedrijf is ook nog eens mede eigenaar van onze eigen NAM, wees er maar blij mee. Waar alles vele malen erger voor is; natuurlijk de Oekraïense mensen die dag in, dag uit lijden onder de luchtaanvallen van de Russische federatie. Nu weet ik wel dat historisch gezien er hier en daar wat af te dingen valt op delen van de toenmalige Oekraïense bevolking die voor een deel met de Duitsers heulden. Maar goed, dat is nog een paar pagina’s waard om dat allemaal te beschrijven en dat ga ik hier niet doen, wel goed om in te verdiepen. 2023 komt eraan, en wat het gaat brengen durf ik u niet te voorspellen, niet in de wereld, niet in Nederland ( ruk naar rechts na de Provinciale Statenverkiezingen?) en ook lokaal is het onvoorspelbaar. 

Wat mezelf betreft hoop ik dat ik de benen eronder kan houden. Dat de ziekte die me getroffen heeft enigszins onder controle blijft. Want voor 2023 maar zeker voor erna heb ik alleen maar de wens dat ik lang van het andere Klinkertje mag blijven genieten, dat het de kinderen goed gaat en dat ik de kleinkinderen zo oud mogelijk mag zien worden. Daarvoor vind ik dit liedje van Rob de Nijs wel heel treffend.

Voor zijn situatie zeker geldt dat zeker maar ik voel het ook wel een beetje zo. Geniet van de dag, pluk de dag en alle cliché’s zijn van toepassing maar ook van harte gemeend, het besef dat morgen belangrijker is dan volgende week is er wel 1 om me aan vast te houden. Dat doe ik ook, samen, en met hulp van het andere Klinkertje.

Een mooi, goed en vooral gezond 2023 wens ik u toe.

WK 2022

Had ik mezelf nog zo beloofd me niet op te winden over dit WK. Verkeerde plek, verkeerde tijd, uitbuiting, enfin u kent de argumenten. Het Nederlands elftal speelde als een ouwe krant, ze wonnen tot Argentinië kwam. Toen werkte het spelletje niet helemaal meer en was het einde oefening voor Louis en consorten. Terecht is mijn persoonlijke mening, en natuurlijk hoopte ook ik dat we er nog ver mee zouden komen. Onterecht van de Argentijnen verloren, wellicht en misschien. Wat me gestoord is de rol van de VAR, eigenlijk wel in dit hele toernooi. Onbegrijpelijk dat ze soms geen situaties nakeken en opnieuw beoordeelden. Van Basten oordeelde ongelukkig maar terecht de eerste strafschop voor Argentinië tegen Kroatië. Een mening zal ik het maar kwalificeren want mijn vraag aan vB zou zijn, waarhad die keeper moeten blijven? De keeper kan niet in de grond zakken en bovendien, de doelpoging was al geweest. Dus hielp de keeper geen goede doelkans om zeep, die was al geweest. Je verwacht dan van de twee Italianen dat ze opnieuw gaan beoordelen want zowel de scheids als de VAR Italiaans. Maar geen moment is er terug gekeken en werd de strafschop toegekend. Dat vindt ik dus niet kunnen, tenzij ze kunnen aangeven wat de keeper had moeten doen. Dat kunnen ze niet want de Argentijn was helemaal niet van plan de keeper te ontwijken maar torpedeerde de keeper. Dat was een gele kaart voor de Argentijn en zeker geen strafschop. De Argentijnen scoren uit de strafschop en dan staan ze niet met 1-0 achter maar met 3-0 ( wat ook de einduitslag was) want de Kroaten moeten een doelpunt scoren en moeten dus ruimte laten. Maar in de grote opzet om Argentinië met hun “uitblinker”, dubbel gesponsord in de Arabische wereld ( door Qatar wat de hoofdsponsor is van PSG, en een soort ambassadeurschap voor het altijd vredige Saoudi Arabië) wereldkampioen te laten worden moest het zo gaan. Het ging eerst al “mis” tegen Saoudi Arabië, verliespartij voor de Argentijnen ( maar hoe fijn voor de ster van het team in relatie tot zijn andere verplichtingen) en vervolgens lijkt alles in het werk om Argentinië in staat te stellen om wereldkampioen te worden. Geen moment twijfel ik er nog aan dat het WK zo gaat eindigen. Slechts op een moment ging het bijna mis toen de twee langen van Nederland zorgenden voor een onverwachte 2-2 en verlenging nodig was. Dat stond niet in het draaiboek van de Fifa en blijkbaar had scheidsrechter Lahoz dat niet goed gelezen nadat hij 10 minuten extra tijd toevoegde aan de reguliere speeltijd. Ergerlijk dus, en daar waar de UEFA nog wel eens overdrijft met de VAR durf ik wel te zeggen dat de FIFA met aan het hoofd die foute Infantilo, daar nog een puntje aan kan zuigen.

71 jaar geleden

Het lijkt wel een soort van jaarlijkse traditie te worden maar zoals ik u vorig jaar al een mooi stukje schreef op deze zelfde dag ( al zeg ik het zelf) over mijn/onze ouders moet ik ook vandaag de hele ochtend al aan ze denken ( https://klinkertjes.nl/data/ ).Het andere Klinkertje had nog een mooie gedachte vanochtend; als ze samen in de hemel zouden zijn, zouden ze dan een feestje gepland hebben voor hun huwelijksdag, op deze dag 71 jaar geleden, en wie zouden ze dan uitnodigen? Wat ik over beiden te zeggen heb is al gedaan. Zie de blog van het vorig jaar. Voel niet de neiging om alles te herhalen want wat ik te zeggen had, dat heb ik vorig jaar al uitgebreid gedaan, en met alle liefde.

The Endgame

In het vroege voorjaar van 2019 schreef ik u al een stukje met de titel Endspiel, nu is er, na een tamelijk rustige periode , een nieuwe paragraaf aan toe te voegen. Een tamelijk rustige periode is sinds die tijd aan mij voorbij gegaan, met stabiele waarden in mijn bloed. Vorig jaar ben ik vanwege een stijging in de bloedwaarde over gegaan naar implantaten die per injectie worden ingebracht. Sinds een maand blijkt dat ook deze injecties onvoldoende zijn om het woekerweefsel in mijn lichaam te controleren, dus moet er iets anders gebeuren. Mijn relatie met de dames en heren artsen is meestal prima en daardoor was de verrassing groot dat ik van uroloog naar oncoloog ging verhuizen, qua behandeling dan. Hij had het altijd over wij, en ik dacht dat wij beperkt was tot de uroloog en uw schrijver. Dat bleek niet geval. Wij betekende in dit verband het team van behandelaren. Nu ben ik dus weer bij een prima arts belandt waar we direct een goede verhouding mee hebben. Zoals het er nu voorstaat kon ik kiezen. Dat is mooi hoor ik u denken maar dat kiezen betekende niet meer dan de kat of de hond, erdoor gebeten worden bedoel ik. Een oplossing was een medicijn waar ik mogelijk wat duizelig, wankel en vergeetachtig van kon worden. Het andere is een medicijnheeft als bijwerking heeft dat er vaker hartinfarcten bij voorkomen. Nou, kiest u maar; door de hond of de kat gebeten worden. Het is een dilemma waar het andere Klinkertje en ik snel uit gekozen hebben. Graag gaan voor kwaliteit van leven en niet de kwantiteit. U begrijpt dat ik dit allemaal even snel vertaal maar dan begrijpt u het een beetje. Kwaliteit van leven is waar het allemaal om draait uiteindelijk, en ik wil mijn kinderen, het andere Klinkertje en ook heel belangrijk mijn kleinkinderen natuurlijk nog graag wat ouder zien worden. Is das Endspiel al gespeeld, nee verre van dat maar het komt wel steeds dichterbij. Een vage kennis (grapje hoor, mijn beste vriend is hij) was gisteren op bezoek en stelde mij ook de vraag; hoe gaat het nou? Ben je, of heb je het gevoel dat je in de 2e helft bent belandt of zit je al in blessuretijd? Een mooie metafoor natuurlijk en ook heel behulpzaam om je uit te spreken over zaken die niet altijd even makkelijk zijn. Mijn antwoord aan hem is dat ik het niet weet. Het hangt vooral van de komende maand af ( nieuwe medicijn) of ik me in de 2e helft bevindt of in blessuretijd. Natuurlijk hoop ik zeer dat het de 2e helft is en dat de blessuretijd nog ver weg is maar je weet het niet. Die constatering maakt dat het wederom afwachten is, gaat het medicijn werken? Dat zou enorm helpen en het is die spanning waarin we ons de laatste dagen van het jaar gaan wentelen. Of zoals de Duitsers zeggen; “nicht oft aber immer öfter” went het probleem zich naar je toe. Als het niet werkt kunnen we niet switchen naar een ander medicijn en wordt het afwachten hoe het beloop verder is zonder dat je er iets fundamenteels aan kunt wijzigen. Dat maakt je wel onzeker en machteloos waarbij de bloedwaarden bijna belangrijker worden dan een betere vraag; hoe voel je je fysiek. Kan je nog alle dingen doen die jegewend bent te doen. Kun je, als straks alles weer in een nieuw evenwicht is beland, lekker gaan wandelen en leuke dingen doen? Dat is een vraag die me meer bezig houd dan bloedwaarden hoewel in het geheel niet onbelangrijk, die bloedwaarden. Als het andere Klinkertje, die me steeds met ongelofelijke doortastendheid en scherpzinnigheid bijstaat, straks de kracht vindt om met uw schrijver weer het wandelpad op te zoeken is er een nieuw evenwicht ontstaan, ik kan het niet afwachten. Helaas is het nog niet zover en ben ik nu in afwachting van een volgend telefoontje van de behandelend geneesheer, geen idee wat hij me gaat meedelen. Dat is waaraan ik me probeer te onttrekken, dat het je leven beheerst maar het is bijna een onmogelijke opgave geworden om dat te doen. Het wordt vast niet het laatste stukje over de kwakkelende gezondheid want u begrijpt dat het mijn leven meer bezit dan mij lief is en mag u wel weer een nieuw stukje Endgame of Endspiel in de komende tijd verwachten.

Gekleurde Lampjes

We gaan richting de feestdagen en dat stemt mij in ieder geval altijd een beetje melancholisch. Zelf denk ik dat het komt omdat de feestdagen bij ons, vroeger, een vrij vast patroon had. Dat heb ik u dat al

eens eerder vertelt, Opoe die op 2e Kerstdag jarig was en wij de twee en een half uur durende rit naar het Noorden maakten, en weer terug uiteraard, op 1 dag. Voor mij altijd gezellig die dag; naar mijn vlak in de buurt wonende oom en tante waar ze gekleurde lampjes in de boom hadden ( door mij zeer bewondert) en natuurlijk Billy Smart Circus en veel lekker eten drinken. Op oudejaarsdag maar meestal de dag ervoor de oliebollen bakkerij van pa en ma ( en aan het slot de appelbeignets niet te vergeten). Zelf hebben we ook een aantal rituelen ontwikkeld die vrijwel ieder jaar plaats hebben. Niet van die hele bijzondere maar altijd leuk om te doen. Sinterklaas hebben we allang geleden afgewaardeerd en we zijn terug gekeerd bij de Kerstman. In Zwitserland hadden ze wel een soort Santi Klaus die sinaasappelen uitdeelde maar dan was de stad en de mensen allang in Kerstsfeer, alles in voerbereiding op de Kerstman. Anders dan in Nederland waar we eerst de Goed Heilig Man de deur uitwerken richting Spanje alvorens de Kerst kan losbarsten. Wij doen zo min mogelijk aan Sinterklaas maar de avond met Kerst of er rondom dat we ( met zijn allen) gaan gourmetten ( vaste prik) heeft de Kerstman ook cadeautjes gebracht. Met Oud en Nieuw zijn het andere Klinkertje en uw schrijver meestal met zijn tweeën en dat dat is ook heel fijn. Nadat het 00.00u is geweest gaan de appjes en de telefoon in onnoemelijk tempo en nieuwjaarsdag zoeken we elkaar op. En dan is het nieuwe jaar weer aangebroken en kan de boel weer opgeruimd en stappen we een nieuwjaar binnen waarvan we niet weten wat er zal gebeuren. 

Dat wisten we vorig jaar ook niet, en zie; het is voor ons een bewogen jaar geweest laat staan voor Oekraïne en nog zoveel meer andere plaatsen in de wereld die momenteel weinig aandacht krijgen. Bijna aan het eind van dit jaar is het wel fijn om te zien dat zich in de Verenigde Staten weinig lijkt te wijzigen. In ieder geval niet in de mate waarin dat gevreesd werd en dat is op dit moment in de wereldgeschiedenis een gelukkig ding. Vandaag is ook de dag dat “de Donald” bekend gaat maken of hij zich weer kandideert voor een nieuwe termijn president. Zelf hoop en denk ik van niet want de mid terms hebben toch bij uitstek laten zien dat zijn invloed sterk terugloopt en het wachten is nu op de Republikeinse Partij die hem op een zijspoor zet. In ons familieleven heeft de wereldpolitiek nog nooit zo’n grote rol gespeeld dan deze dagen. Hoewel we kinderen van de Koude Oorlog zijn en geleefd hebben met een zekere mate van dreiging is dit wel een spookbeeld. De manier waarop het dagelijkse leven beïnvloed wordt door al wat aan de Oost zijde van Europa zich afspeelt en dan met name de energieprijzen die door het dak gingen. Dus wordt ook hier in huis de thermostaat laag gehouden en dit schrijvende hebben we de verwarming nog niet aan gehad en douche ik me nog maar twee maal per week en dan nog twee minuten. Voor mij makkelijk want zodra de geforceerde afvoer na ongeveer twee minuten gaat draaien stop ik met douchen. Ach ja, je moet er wat voor over hebben. Uitgebreide kookpartijen doen we ook niet meer, en als we koken is het bijna altijd voor een aantal dagen. Een mens wordt wel creatief. 

Tot slot nog; deze week een stem uit het verleden en die stem bezorgde me een week gevoel in de maag. Een bericht via de mail van iemand waar ik vroeger beroepsmatig contact mee had en die mij vraagt hoe het met mij gaat en verteld hoe het haar vergaat. Het contact moest indertijd stoppen omdat men vond dat een contact professioneel aan gegaan moest worden en ook op tijd weer afgebouwd. Daar heb ik weleens spijt van gehad dat ik ernaar geluisterd heb toen me dat werd opgedragen. In mijn politieke periode ben ik nog een keer geweest en daarna van de ene ziekte in de andere verzeild geraakt. Hoewel je natuurlijk via Facebook soms mensen wel kan volgen is dat hier niet aan de orde. Haar kinderen zocht ik nog weleens op Facebook maar via hen kwam ik niet verder. En nu dus dat bericht; heel mooi omschreven en treffend. Met opmerkingen die voor mij een brok in de keel zijn en bijzonder ook, het was voor mij ook een periode die diepe, diepe indruk heeft gemaakt. Hopelijk hebben we nu en dan weer even contact, face to face of zo; via de mail, een indrukwekkende vrouw.

Wonderlijk lijf

De laatste weken niet veel geschreven en de reden daarvoor is dat ik het ziekenhuis weer regelmatig gefrequenteerd heb. Eerst onderzoeken, dan afwachten op de uitslagen en die hadden wel wat positiever mogen zijn zal ik bekennen. Hoe het bij u dan werkt weet ik natuurlijk niet maar zelf heb praat ik er wat over met het andere Klinkertje en veel nadenken. Mijn achterhoofd is momenteel veel drukker dan ik mij altijd bewust ben. Dat resulteert er wel in dat vermoeidheid een nog grotere rol speelt, nu niet zozeer lichamelijk maar vooral moe in mijn hoofd. Het maalt natuurlijk omdat de onzekerheid aan je knaagt. Gelukkig heb ik het andere Klinkertje die mijn rots in de branding is, de laatste tijd nog veel meer dan anders. Door erover te praten, en soms ook niet over te praten en wat anders te gaan doen. Door alle gebeurtenissen weer van de laatste weken besef je eens te meer wat een wonderlijk lijf ik bezit en hoe er dingen soms verkeerd gaan. Processen op gang komen die er niet horen te zijn. We proberen

nu en dan nog wat te wandelen en in vorm te blijven maar het valt niet altijd mee. Soms helpt het om je hoofd wat te legen maar andere momenten krijg je het gewoon niet uit je hoofd en zolang er geen vervolgbehandeling bekend is zal dat nog wel zo blijven. Natuurlijk is afleiding heel goed, en als het helpt geweldig. Zo zijn de kleinkinderen een geweldige afleiding. We hebben er drie en zoals u weet passen we geregeld op omdat we het graag doen, en het voor het werk van de kinderen ook soms noodzakelijk is. Hoewel het oppassen natuurlijk ook energie kost trekken ze je even in een andere wereld, en dat is vaak heerlijk. We zitten met de kleinkinderen in een soort laatste jaar want de twee oudsten gaan volgend jaar naar vervolgonderwijs en dan blijven ze in Dieren en zien we ze een stuk minder. De jongste gaat dan ongeveer naar het basisonderwijs en is dan nog maar een deel van de dag bij ons. “The times they are a changing” zong Bob al eens en voor ons klopt dat als een bus maar soms is het wel moeilijk te verteren. Alles schuift en wordt anders en dan speelt altijd op de achtergrond die ziekte en dat, hoewel je daar als kind geen weet van hebt, de eeuwigheid eindig is. Als kind, met een gelukkige jeugd, heb je geen weet dat alles een keer ophoudt. Dat de twee grootste zekerheden in ons leven geboorte en dood zijn. Dat het leven van je weg accelereert en de tijd steeds sneller lijkt te gaan. Objectief kan dat natuurlijk niet; een dag duurt net zolang als 40 jaar geleden, maar je gevoel zegt iets anders. Vandaar het al eerder gemaakt grapje waarin ik aan het andere Klinkertje in maart al vraag of ze weet waar de Kerstboom ligt want voor je het weet kunnen we de boom weer neerzetten. En het is zo want het is nu nog maar 49 dagen tot 1e Kerstdag, de jaren beginnen steeds meer te vliegen. En daardoor krijgen de bijzondere gebeurtenissen steeds meer waarde omdat je niet weet hoe vaak je ze nog gaat meemaken. Morgen maar weer iets triviaals maar belangrijks gaan doen; wandelen. Natuurlijk gaan we liever met goed weer wandelen maar soms moet je jezelf er ook even niets van aan trekken en gewoon gaan. Nu is het vandaag een koude dag en dat helpt niet om de spirit te vatten en te gaan, dus gaan we morgen.

Er is er 1 jarig

 Mijn enige broer wordt binnenkort 70 en dat gaan we binnenkort vieren. Het feit dat hij zeventig wordt betekent dat ik er al 63 jaar achteraan hobbel en ik hem nooit ga inhalen, zo constateerden we gisteren nog in een telefoongesprek. Eigenlijk is hij allang weg, eerst gewoond in “het Westen” van het land zoals wij dat graag aanduidden. Daarna in de Kop van Overijssel en sinds een jaar terug naar de geboorteprovincie van onze vader, het altijd mooie Drenthe. Weliswaar wonen mijn broer en zijn eega aan de andere kant van Drenthe maar het was toch een soort van thuiskomen zal ik maar zeggen. Hij wordt dus zeventig en dat is reden om even terug te kijken. Al doende leek het wel een necrologie die ik aan het schrijven was en dat is nog geenszins van toepassing dus een nieuw stukje begonnen welke u nu aan het lezen bent. Mijn broer is een aimabele man die zijn leven heeft gewerkt in het onderwijs en in zijn vrije tijd, in een eerdere periode, wel eens stukjes voor lokale krantjes schreef. Dat onderwijs achtervolgd hem nog steeds op positieve wijze want een poosje geleden kreeg ik een connectie verzoek via Linkedin. Een jonge vrouw die ik niet kende uit de omgeving Rotterdam, uit het welzijnswerk en omdat in mijn lijn staat “vm. Wethouder en bestuurslid van de Stichting Welzijn Brummen”, dacht ik dat het daarmee te maken zou hebben, dus geaccepteerd. Een paar dagen later krijg ik een bericht van de dame waarin ze vraagt of ik familie ben van meester van Klinken die les had gegeven in Oudehoorn. Jawel dat ben ik, ik ben zijn broer waarop ze mij de volgende tekst toestuurt en altijd als ik het lees wordt ik er nog een beetje emotioneel van hoewel ik er totaal buiten sta. 

 “Ik bericht u omdat ik een leerling ben geweest van uw broer! En al jaren erg benieuwd ben hoe het met hem gaat. Nu wil ik hiermee eigenlijk maar 1 ding bereiken en hoop dan ook dat u hem nog wel eens ziet en spreekt. Wilt u hem het volgende vertellen. Bedankt Meester van Klinken dat u de sombere dagen tijdens mijn basisschoolperiode voor mij leuker heeft gemaakt en mij het gevoel hebt gegeven er te mogen zijn. Ik kijk mede vanwege uw aanwezigheid terug op een paar leuke jaren op school! Ik hoop dat het goed gaat met u en u ook terug kijkt naar een leuke tijd op OBS de Hoorn. U maakt altijd het gebaar van een 📸 naar mij bedankt voor de kracht!”

 En als mensen nog eens vragen om mijn broer te karakteriseren, bijvoorbeeld ter gelegenheid van zijn 70e verjaardag heb ik aan hetgeen zijn oud leerling schreef niets toe te voegen.

Gaan

“Een beetje fit blijven” zo voegde de behandelend arts mij nog toe in het laatste contact met hem, mei jongstleden. Met vallen en opstaan lukt dat redelijk goed en sinds we een nieuw gebied van onze achtertuin ( de Zuid- Veluwe en de Veluwezoom) in kaart proberen te brengen hebben we al weer heel wat kilometers onder de voeten laten doorgaan. Ons vergaat het ongeveer zo; het eerste stukje een beetje inhouden dat je niet direct verzuurd en dan dan het middenstuk is gewoon heel fijn wandelen. Het moeilijkste is vaak het laatste stuk waarin je soms al wat te ver bent afgedwaald en toch terug moet naar de auto. Het zou toch mooi zijn als je de auto al naar een ander deel van de Veluwe kon sturen en dan daar heen wandelen. Gisteren in het altijd mooie Mossel geweest. Mossel vraagt u zich wellicht af, ja Mossel. Een gehuchtje ergens in de buurt van Nieuw Reemst, verdwaald gelegen in de bossen waar een soort van oase ligt. Het gehucht ligt er waarschijnlijk al veel langer dan dat het nu een afwisseling van hei en bos is maar prachtig hoor. Eerlijk bekennen, wij hadden ook nog nooit van Mossel gehoord maar het bestaat echt. Het zuidelijke gedeelte van de Veluwe is een pracht stuk om te wandelen. Niet al te veel heuvels en dalen zoals bijvoorbeeld het Deelerwoud waar een paar stevige kuitenbijters zijn gepositioneerd, maar wat geaccidenteerd terrein zonder dat de kuiten het al te lastig krijgen. Enig nadeel wat wij vaak, in zijn algemeenheid, bij het wandelen ondervinden is dat, hoe verder de ochtend vordert, hoe drukker het wordt met allerlei recreanten. Ja, wij zijn dat ook maar niets zo heerlijk als het gevoel hebben dat je alleen op de wereld bent, ergens midden op de hei en niets of niemand om je heen. Fantastische momenten zijn dat.

Nog steeds gemist

Als ik dood ga, huil maar niet

ik ben niet echt dood moet je weten

het is maar een lichaam dat ik achterliet

dood ben ik pas als jij die bent vergeten.

En als ik dood ga, treur maar niet

ik ben niet echt weg moet je weten

het is de heimwee die ik achterliet,

dood ben ik pas als jij dat bent vergeten.

 

En als ik dood ga, huil maar niet

ik ben niet echt dood moet je weten

het is het verlangen dat ik achterliet

dood ben ik pas als jij dat bent vergeten

dood ben ik pas als jij me bent vergeten.

Geen vrolijk begin, deze tekst van Bram Vermeulen maar wel heel erg waar en raak. Dat huilen, en dat niet doen gaat overigens totaal niet over mij. Heel erg emotioneel was ik tijdens de afscheidsdienst in het besef dat dit de finale was van mijn kind van mijn moeder zijn. Het gemis was al direct en onbarmhartig want met ernstige, verdrietige of hele leuke dingen was ze de eerste die gebeld of bezocht werd. Die vaak mooie woorden had om je te troosten of net zo blij was als jij was. Nu, op een van de moeilijke momenten in mijn leven was ze er niet om me bij te staan. Dat gemis bekroop me enorm destijds, en hoewel het inmiddels negen jaar geleden is blijft het gemis. 

Pa mis ik ook wel maar op een andere manier, en hij was al weg tijdens de laatste periode van zijn leven. Dat is toch anders, hij was natuurlijk ook heel belangrijk maar op een hele andere manier dan ma. 

“Als ik dood ga, treur maar niet, ik ben niet echt weg moet je weten”; voor mij voelt dat soms wel zo. Waarom ma er vooral nog steeds is; door haar spreuken waarvan ik; “oew vijand slup nooit” (je vijand slaapt nooit), wel een van de mooiste vindt. En geregeld komt ze nog langs in gesprekken met onze kinderen en als we iets tegenkomen waarvan we denken; dat zou ma nog hebben moeten beleven, weten,etc. Iets anders is het volgende; hoewel we, voor zover ik weet, allemaal gecremeerd willen worden, of zijn, mis ik soms wel dat er geen plek is waar je even naar toe kunt, wat wel een gewin van een graf is. Iets om nog te bezoeken en even stil te staan, letterlijk en figuurlijk. Het is natuurlijk allemaal ondergeschikt aan de leegte die ze heeft achter gelaten. En die blijft, hoe oud ik ook mag worden. Ja zeker, het andere Klinkertje en ik hebben onze eigen stam, ons gezin waarvan we hopen dat het ze allemaal heel lang goed mag gaan. En als het zover is dat onze kinderen en kleinkinderen op ons leven terugkijken dan hoop ik dat ze hetzelfde gevoel hebben over ons hebben als ik nu over ma. Als ze kon ging ze goed op ons passen zei ze altijd en daarop hopen we terugkijkend op een geweldig mens.

Tijd vliegt

Vaker dan eens houd ik het andere Klinkertje voor; het is zo weer tijd voor de Kerstboom. En inmiddels is het alweer 17 september en liggen de pepernoten in de winkel. De dagen worden snel korter en alweer moet de ik de automaat voor de tuinverlichting verzetten. Nog 5 weken en we gaan weer de wintertijd in en gaan we richting de feestdagen. We vieren Oud en Nieuw en hebben wederom goede voornemens en sluiten een bewogen jaar in vele opzichten af. En dan vraag ik in maart 2023 aan het andere Klinkertje; weet waar de Kerstboom ligt want het duurt maar even en dan mag ie weer van zolder. Tijd vliegt zo mag u uit dit relaas begrijpen. En wel zo snel dat de zandkorrels van de zandloper er sneller doorgaan dan je wil. Waar in vroeger tijden je nog weleens momenten had waarop je jezelf verveelde, die tijd ligt allang achter ons en hoe ouder we worden hoe meer we in tijdnood komen. 

Aan de andere kant dwingt het wel tot het nemen van besluiten die de tijd waardevoller maken. Voor het andere Klinkertje en mezelf ligt dat vooral in wandelen. Een sport die geen sport genoemd mag worden maar die wel goed is voor lichaam en geest zo merken we zelf. Deze week gewandeld in het gebied Oud Reemst, voor de atlaskenners; net ten Zuiden van park “de Hoge Veluwe”. Ingeklemd tussen dat park en grofweg de weg van Arnhem naar Ede. We hadden er nog nooit gewandeld en wat een aangename verrassing toch weer. We gaan weleens vaker ergens wandelen in gebieden die we niet kennen en soms is dat een opsteker, zoals deze week en soms is dat een tegenvaller. Dat gebeurt niet vaak en zeker dus deze week niet waarin we in Wageningen, in de Bovenpolder, op zoek waren naar een vogel en tegelijk lekker gewandeld hebben als dus in Oud Reemst. Het maakt wel dat we Staatsbosbeheer en Natuurmonumenten maar knap dankbaar mogen zijn dat ze zich zo inzetten voor dit soort gebieden. Nu hebben we de luxe om de drukke tijden te ontwijken en op incourante momenten te wandelen. Dan zijn de gebieden, bijna zonder uitzondering, heel rustig en kun je jezelf, bij momenten, alleen op de wereld wanen. Dat zijn echt de prachtige momenten en dan zit je even op een bankje met prachtig uitzicht en dan zit deze wijsheid erop geschroefd, met een prachtige filosofische wijsheid. ” My memories must do the work to make you live, and in doing so, again and again, never the same life twice” ( vertaling; Mijn herinneringen moeten het werk doen om je te laten leven, en daarbij, telkens weer, nooit twee keer hetzelfde leven). Mooi hè, zo op een bankje ergens op de hei. Gelukkig krijgt het lijf ook nog wat noodzakelijke exercitie of zoals de behandelend arts mij toevoegde in het laatste gesprek; een beetje in beweging blijven en dat doen we dan ook met blijven wandelen.

Structuur

Het leven begint weer een beetje structuur te krijgen, kleinkinderen zijn naar school, iedereen weer aan het werk. In ieder geval bijna iedereen want maandag aanstaande is de laatste schoolvakantie ten einde en begint voor iedereen weer de gewone structuur. Tot aan de herfstvakantie voor de kinderen en tot aan de Kerst voor de meeste werkenden. Nu waren de feestdagen het afgelopen jaar vallend in de weekenden en dit jaar is het nog niet veel beter. Weinig winst te halen dus voor werknemers en dat is altijd een beetje sneu, feestdagen die helemaal in de weekenden vallen want dat is net alsof het gewoon is. Tsja, een geluk voor hun is dat deze situatie pas weer in 2027 terugkeert. Tot die tijd is het weer echt feestdagen en die feestdagen komen voor ons, mensen op leeftijd, steeds sneller. In maart begin ik al te vragen aan het andere Klinkertje, als we het weer eens hebben over de tijd die onder ons vandaan schiet, of ze de Kerstboom nog weet te liggen, want voor jet het weet moet ie weer naar beneden. Mijn moeder had daar in de laatste jaren een goede oplossing voor. Die had een kleinere Kerstboom die op een kastje kon staan en die na de feestdagen ene condoom over zich heen getrokken kreeg en ergens in een opbergruimte belandde, snel te pakken en snel Kerst in huis. Daarvoor is onze boom te groot maar het idee is geboren en blijft zullen we maar denken. En denken doen we genoeg momenteel, wat een rare tijd toch weer. Als kinderen van de Koude Oorlog waren we best wat gewend maar de oorlog in Oekraïne heeft de hele wereldeconomie opgeschut en is nu bezig om ook een nieuwe wereldorde te creëren waarin de Chinezen, de Russen en straks ook de Indiërs ( met een bevolking van 1,3 miljard) een rol willen spelen. En als dat goedschiks gaat dan maar kwaadschiks, met alle gevolgen van dien. Een somber beeld denkt u? Nou het is meer een realistisch beeld na de periode Trump waarvan me mogen hopen dat die nooit terug komt. Uiteindelijk heeft deze man ervoor gezorgd dat de rest van de wereld dacht dat de politieagent zijn taken niet meer ging uitvoeren en de diverse autocraten dachten hun gang te kunnen gaan. Zij zullen stuk voor stuk hopen dat Trump terugkomt, dan kunnen ze hun gang weer gaan, want Trump zal de laatste zijn die een strobreed in de weg legt. Hij, Trump, zal zelfs wat jaloers kijken naar de autocraten want zo heeft hij ook een pad voor zichzelf uitgezet. Een pad van autocratie voor Trump s de weg die hij wil gaan, en vandaar dat Biden daar heel fel over was de laatste dagen. Een pad dat leidt naar een omverwerping van de republiek die de USA is, zo waarschuwt Biden terecht. Binnenlands werden het andere Klinkertje en uw schrijver deze week ook even niet goed.Om de inflatie tegen te gaan gaat het kabinet Rutte het minimumloon, en daarmee de uitkeringen verhogen met 10%, en ook de toeslagen worden fors verhoogd. Het gevoel bij ons ontstaat dat we links worden ingehaald door dit kabinet onder leiding van een VVDer. En als het allemaal waarheid wordt is dat nog steeds een doekje ( weliswaar een flinke) voor het bloeden want de inflatie was deze maand bijna 14%. Voor ons komt daar nog bij dat de Duitse regering helaas de korting op de accijns per 1 september heeft terug gedraaid en dat betekent dat de Duitsers in Nederland komen tanken, in plaats van andersom. Voor relatieve veelrijders als het andere Klinkertje en uw schrijver is dat een bittere pil die we moeten nemen. We zullen ons rijgedrag erop moeten aanpassen, en dat doen we met veel tegenzin. Voor ons hoeft de regering geen kilometerheffing in te voeren want dit is voor ons meer dan afdoende. Wij verbazen ons ook in hoge mate over de hoeveelheden files die er dagelijks staan, allemaal veroorzaakt door elektrische rijders? Dat de regering nog steeds diepe zakken heeft en de inkomensondersteuning kan bieden die ze van plan is zal grotendeels komen van de enorme extra inkomsten uit gas en accijns op brandstoffen. Uit de lengte of de breedte moet het komen en nu ze ( de regering) zelfs de oliemaatschappijen en anderen die enorm verdient hebben aan de crisis ( deze en de Corona) ben ik ze vooralsnog enige credits schuldig, bij deze. En dan is deze week nog Michael Gorbatsjov overleden, voor ons een lichtend voorbeeld in een andere periode van heel veel onrust. Hij heeft het misschien allemaal anders bedoelt en wilde een nieuw communisme introduceren, en dat is heel anders gelopen. Voor ons was de man de visionair die een eind aan het stalinistische communisme heeft gemaakt en de prelude was naar een andere tijdsgeest. Dat die al snel weer heel anders werd door oorlogen op de Balkan en andere plaatsten is hem niet te verwijten. Althans uw schrijver doet dat niet, hoe historici daar nu en in de toekomst ook over mogen denken. 

Mooie Week, deel 2

Daags na Soesterberg, waar we nogal per ongeluk terecht kwamen, hadden we besloten om richting zee te gaan. Al een hele poos niet meer geweest. Nu zijn we al eens in Ijmuiden, Zandvoort en op de Maasvlakte geweest en nu zochten we een plekje aan zee waar we vlakbij konden parkeren, dat is dan wel zo makkelijk. De keus viel op Noordwijk aan Zee, vlakbij het strand parkeren. Op tijd weg en eenmaal aangekomen parkeren op de vooraf uitgezochte plek. Ruimte genoeg, er stonden nog drie auto,s  🚙 . Inderdaad moesten we via een betonblokkenweg een duin over en stonden we al oog in oog met de zee. Klein stukje lopen en langs de vloedlijn lopen, eerst nog even met slippers maar dat bleek niet handig. Slippers uit en in de rugtas gestopt en heerlijk verder gewandeld. Veel mensen met honden ook aan de wandel en honden mogen er loslopen, heerlijk voor ze. Het andere Klinkertje wilde nog graag kijken in de duinen. Na een stukje omhoog was het zand veel te zwaar en besloten via het strand weer terug te gaan. Op blote voeten en langs de vloedlijn, niet veel dingen zijn heerlijker dan dat. Noordwijk aan Zee hebben we alleen vanaf het strand gezien. Hotel Noordwijk en de niet te missen vuurtoren blijven ons bij. Vandaar vertrokken naar de Polderbaan bij Schiphol wat altijd leuk is. Het evenwel erg warm langs het Polderbaanpad dus na een poosje terug naar ee auto.  We hebben nog een poosje gestaan bij een andere startbaan, en dat geeft een andere kijk op het hele proces. Wel kan ik melden dat het een enorme drukte was, op Schiphol, in de lucht en erom heen. Mooie dag want lekker rustig terug gereden waarbij we, bijna thuis, nog een wild zwijn met drie jongen tegen kwamen. 

Mooie week, deel 1

Zoals u van mij gewend bent, ik zit ergens in het land. Het andere Klinkertje is op fotosafari, op zoek naar een specifieke libelle. Dat geeft mij ruimte en tijd om even een update te geven over de afgelopen week. Op maandag op zoek naar een specifieke vlinder 🦋 en daarvoor moesten we op een locatie zijn waar ik ook nog nooit geweest was. De voormalige NAVO luchtmachtbasis Soesterberg was het doel. Zoals wel vaker voorkomt zijn de militairen door het matige gebruik van een gebied een onverwachte hoeder van natuur geworden. Nu was er ook nog de kans om daarop ( de luchtmachtbasis) rond te lopen. Inmiddels omgevormd tot militair museum en een deel van de basis is nu openbaar terrein geworden, met restricties. Zo is de voormalige startbaan gesloten voor publiek van 15 maart tot 15 augustus want het kan anders de broedvogels teveel verstoren.  En laten wij 15 augustus een bezoek hebben gebracht aan het gebied, we hebben geluk, wij mogen erop en dat maakt toch indruk. 3 kilometer lang, 50 meter breed asfalt wat de indruk maakt zo weer gebruikt te kunnen worden. Geen gaten in het asfalt en geen verdere obstakels, bezorging aan beide zijden van de baan, gedeeltelijk lijkt de baan  verlichting zo weer aan te sluiten. In ieder geval maakte het, aan ons leken, een snel te operationaliseren vliegbasis. Een aansluitende baan is voor een deel  versmald en werd  vlgs Wiki, veel gebruikt door de Oranjes. In 2008, na het overlijden van prins Bernhard sr, werd de basis opgeheven, eerder durfde men in Den Haag niet schat ik zo in, geen zin in de furie van de laatste despoot van Oranje. Terug naar Soesterberg zelf waar aan de rand van de versmalde startbaan een nieuw gebouw stond, het Nationaal Militair museum, ervoor afweergeschut, een aantal oude straaljagers en twee blokken beton die ik herkende, ook zonder begeleidend bord, als delen van de Berlijnse muur. Binnen zagen we allerlei voertuigen en straaljagers. Indrukwekkend allemaal maar de meeste indruk maakte het terrein als geheel, groot, weids en omgeven door bossen, machtig en prachtig. 

Handig

Tot nu toe heb ik al mijn blogs met de handgeschreven. Dat wil zeggen getypt op de computer en soms wel eens op de mobiel getypt. 

Het heet op de iPhone Siri maar deze blog toch anders gedaan nu eens met een spraakfunctie van mijn Samsung. Verdorie nog aan toe dit is toch wel aardig makkelijk Dit scheelt een hoop bewegingen. Ik moet straks alleen nog even de boel nakijken en dan een beetje inkorten hier daar een punt hoofdletter maar voor de rest gaat het eigenlijk wel super, het scheelt wel in ieder geval een hele hoop typewerken daar ben ik eigenlijk wel blij van dat hij dat hij dat doet en nu ga ik nog eens uitvinden hoe mijn Handy ook werkt met mijn stem. Dus als ik muziek aan het luisteren ben en ik zeg; "volgend nummer" dat hij dan zegt volgend nummer zoiets.  Nou, we gaan zien in ieder geval dit is wel eventjes weer een dingetje, even iets nieuws en leuk om te doen. Altijd weer gaaf om zulke dingen uit te vinden en ik denk dat onze kinderen dat natuurlijk allang weten. Ik moet het allemaal even zien werkt en hoe dat gaat in of ik het handig vindt maar tot nu toe wat hij allemaal mee schrijft; het lijkt super handig Tot de volgende keer. 

Overigens is de Blog Dagbouw ook op deze manier tot stand gekomen, mocht u denken, wat zit die Blog grammaticaal raar in elkaar. Het is nog een heel gedoe want ik moet bekennen dat er achteraf nog heel veel werk in zat om e.e.a. een beetje op orde te krijgen.

Dag mijnbouw

Het is niet allemaal feest in Duitsland Het is soms ook echt een toestand daar in het Duitse. We kwamen

op de terugweg door een dorp heen welke leeg lijkt staan, een spookdorp. Eenmaal thuis even nagekeken; hoe zit dat want we waren ook in de buurt van die enorme dag mijnbouw in Duitsland waar ze nog steeds bruinkool aan het winnen zijn. Het is te gek voor woorden maar in deze tijd wordt daar nog bruinkool gewonnen wat nou eigenlijk gebeurd is dat er een enorm gat wordt gegraven en dat gat maken ze steeds groter zodat steeds meer bruikbaar is voor de winning van bruinkool.  Daarvoor worden allerlei dorpen en gemeenschappen opgeofferd en dat gaat niet echt heel erg vriendelijk maar meer in de zin van; we kopen je uit en als je niet uitgekocht wil worden dan onteigenen. Dat doet een particuliere maatschappij die dus in staat is om in Duitsland persoonlijk bezit te onteigenen. Als ik het allemaal goed begrijp hoor, maar ik verwacht dat het ongeveer zo loopt. Begrijpen doe ik er helemaal niets van, het is echt een bizarre toestand daar ook als je van bovenaf kijkt via Google En nog verder bovenaf is dan ook vanuit de ruimte het hele gebied goed zichtbaar. Vanuit de ruimte kan je allebei de dagbouwwerken zien en dat is echt zo groot en echt megalomaan. Oprecht echt heel veel spijt met die inwoners van die dorpen die verdwenen zijn en zeker met de inwoners van dorpen die nog moeten verdwijnen. Wij kwamen dus door Keyenberg en dat dorp stond denk ik al voor 80 90% leeg en op de nominatie om gesloopt te worden in 2024. Het is te triest voor woorden erg raar zoiets gezien te hebben. Toch vreemd dat ik mij daarover opwind maar ja zo zit ik nou een keer in elkaar voor die mensen zal het nog veel triest te zijn en zeker als ik lezen op internet wat er allemaal al gesloopt is gedaan, en hoe gemeenschappen daar uit elkaar gerukt worden. Maar ze mogen wel umsiedelen naar een ander dorp ergens een stuk verderop. Het blijft natuurlijk nooit hetzelfde voor die mensen en bedrijven. Gelukkig waren er ook wel mooie dingen te beleven onderweg gelukkig maar. Zo kwamen we door Reiffenscheid en dat was echt wel heel erg mooi met een mooie kerk en een kasteel boven op een berg, met daarvoor nog Duitse vakwerkhuizen, prachtige tegenstelling met wat we daarna zagen.

Eifel

We zijn weer terug van een vakantie in de Eifel, een hele week eruit doet een mens goed en

weer nieuwe energie op gedaan. We waren weer eens een keer in de Eifel na een een lange elders vakantie te hebben gehad toch weer een aangename verrassing. Wat een mooi gebied is het overwegend want er zijn inmiddels toch wat uitzonderingen. Het gebied waar we vroeger ( 2000 – 2005) vakantie hielden is vergeven van de windmolens. Niet zo een paar maar al tellende kom ik toch gauw tot 30 à 35 stuks. En geen kleintjes maar van die reuzen. Dat maakt het gebied er niet mooier op en hoewel het dorp waar we verbleven volledig onaangetast is is de omgeving dat zeker niet. In de Oostelijke Eifel op de heenreis eerst een gebied aan gedaan waar het andere Klinkertje wilde zoeken naar een sprinkhanen soort, heel zeldzaam uiteraard. Daar aan gekomen bleek het te koud en te winderig om überhaupt te zoeken, op dit gebied kom ik later nog wel terug. Niet de Oostelijke Eifel maar de Vulkan Eifel was het gebied waar we vakantie hielden. Met meertjes in de kraters van uitgedoofde vulkanen. Heel erg mooi om te zien en bijzonder ook. Het kraterlandschap heeft nog andere bijzondere dingen om te laten zien, zo is er een koude geiser die elke 40 minuten een straal water omhoog spuit tot zo’n vier meter en een zwavelige lucht verspreidt. Natuurlijk en daarom wel bijzonder hoewel de eerste beste fontein in een Nederlandse vijver nog hoger spuit, maar dit doet de natuur met behulp van water en opgehoopte koolzuur. Wat verder noordelijk een prachtige waterval, grotendeels begroeid met mos die het water vertraagd laat neerkomen over rotspartijen. Zelf vond ik het zeer indrukwekkend dat er nog waterpartijen zo mooi kunnen stromen. Was ik een aantal weken geleden nog lyrisch over een waterval in het Eerbeekse die weer stroomde, dit is wel een summum. Het dorp waar we verbleven is een min of meer toeristisch dorpje van een min 1000 inwoners en gelegen aan een eerder beschreven meer. Een paar restaurants en hotels en een enorme parkeerplaats om je auto te stallen als je wilde zwemmen in het gezekerde deel van het meer, alles betalen uiteraard. Wij hadden een appartement in een oud treinstation betrokken en daarvan enkele foto’s. Dat appartement is te bereiken via een vijftal trappen, geen lift uiteraard en dat was eigenlijk het enige minpunt. Het appartement was zelf prima ingericht en uitgerust met afwasmachine en een keurige badkamer. Het zou een aanrader zijn geweest als het op de begane grond had gestaan of tenminste drie trappen minder had gehad. Niet het geval dus ondanks de mooie vakantie geen aanrader, jammer. Wel een oud station van de voormalige spoorlijn Daun – Bernkastel-Kues welke nu verworden is tot een fietsweg, een pad kun je het haast niet noemen. Het stationsgebouw is dus behouden en

alleen in het trappenhuis kun je nog ruiken dat het een station is geweest. Gisteren liep ik toevallig even over de spoorbaan in Eerbeek en je ruikt precies dezelfde lucht als daar in het trappenhuis. Het nabij gelegen Daun heeft alle faciliteiten en prima supermarkten maar het herbergt ook het Wild- und Erlebnispark Daun. Een geweldig park waar wij met de auto aankomend €12,50 per persoon moesten afrekenen, kinderen onder 4 jaar gratis. Een park van 220 ha met een speciale afdeling voor berberapen en een zand/graffelweg van ruim 8 kilometer, over dat park. Er waren diverse delen waar je de auto uit mocht en voeren op speciaal aangewezen plekken. Fantastische rit maar onze kleindochter had het op een gegeven moment wel gezien en wilde naar de speeltuin. Die speeltuin werd via een omweg in het restaurant ook bezocht want er was van alles te beleven waar de attractie met de trampolines de favoriet was. Bijna niet meer mee te krijgen. Natuurlijk hebben we nog veel meer beleefd maar dat voert te ver om dat allemaal te beschrijven. Wel is er twee keer gezwommen, in het nabij gelegen meer ( een volgelopen krater van een vulkaan) en ook daar in het restaurant gegeten met pizza’s als wagenwielen en een keer in het zwembad van Schweich. Geweldig Duits bad met een aantal glijbanen waarbij de hoge glijbaan door onze kleindochter niet geschuwd werd. Er waren nog een aantal andere attracties die minder spectaculair waren en dus was de hoge glijbaan haar favoriet, geweldig, lekker water ook en prima voorzieningen. Tot slot; het landschap van de Eifel is een sterk stijgend en dalend berglandschap, meestal zijn de stijgingen en de dalingen niet lang maar kunnen wel heel stijl zijn. Op de terugweg een heel mooi exemplaar in een dorpje in de Noord-Eifel waar geen bord met een aanduiding stond maar waar een weg naar beneden stortte die ik zelf in de buurt van op, of over, de 20 graden. Reifferscheid is een prachtig dorp, tegen een berg aan gebouwd, met kerk en kasteel aan de rechterzijde van het weggetje en aan de linkerzijde Duitse Vakwerkhuizen. Eenmaal beneden aangekomen hebben we het geheel nog even bewonderd, prachtig. En zo hebben we zo’n 10 uur gedaan over een rit die over de snelweg zo’n drie uur zou kosten maar het was elk uur waard, machtig prachtig en een hele fijne vakantie achter ons latend storten we ons in het nieuwe jaar.

De Boeren

Ze hebben het voor elkaar, een deel van onze nationale boeren. #Trotsopdeboer c.s. hebben de zegen van Trump gekregen, daar moet je maar trots op zijn. In de paar zinnen die hij uitsprak is duidelijk dat hij, Trump, de redenatie van onze FvD volgt, of omgekeerd zou natuurlijk ook kunnen. Te triest voor woorden dat er nog steeds mensen zijn die de gang van de natuurzaken als een normale verandering proberen te verkopen. Daarbij anderen in een kwaad daglicht proberen te zetten, drie meter beton voor het hoofd, of in dit verband is het waarschijnlijk beter om van kop te spreken. Dat de boeren boos zijn om de manier waarop is wat voor te zeggen maar inhoudelijk wijkt de mening niet ver af van wat er echt met de natuur aan de hand is. Zij bevestigen merendeels dat de natuur er slecht aan toe is. En dat strookt niet met het applaus vanaf de Trumptribune. Hij, Trump, ontkent de feiten en dat is heel wat anders, alleen de mensen van FvD en wat anderen zullen blij zijn met deze ondersteuning die je nauwelijks serieus kan nemen. Where is the Netherlands? Geen idee natuurlijk, zo serieus is het. Het zou een ramp voor de wereld zijn als deze charlatan nog een periode president van de VS zou worden. Die vier jaren waren al een drama, nog vier kan de wereld niet aan. 

Warm

Warmte komt de komende dagen over ons, en niet zomaar warmte maar richting de 40 graden en dat mag je gerust heet noemen. Een gloeiende hekel heb ik eraan om maar in die terminologie te blijven. Zelfs de stoomtrein blijft binnen, veel te heet, niet voor de stoomtrein zelf maar wel voor de passagiers, dat kun je mensen niet aandoen. De vierdaagse van Nijmegen wordt een driedaagse omdat het volstrekt onverantwoord is om mensen met een buitentemperatuur van 40 graden te laten wandelen. Wij zelf doen de tent dicht, laten zo weinig mogelijk warmte binnen en proberen de tijd te verdrijven met dit soort dingen, computer, tv, etc, in ieder geval zo weinig mogelijk inspannen. Gisteren na een periode van 2 weken stop na de booster weer een beetje aan de wandel. Een kleine zeven kilometer werden vrij makkelijk verteerd en vandaag geen centje pijn. Meestal gaan we naar het Deelerwoud om op te starten maar deze keer gekozen voor veteranenlandgoed Vrijland bij Schaarsbergen. Een heerlijkheid om te wandelen, vrij vlak en de wandellaantjes zijn deels overdekt door bladeren van bomen, en in de ochtend nog redelijk koel. Mooi om het lichaam weer te laten wennen want van die Covid booster krijg ik toch elke keer wel een tikje. Niets ernstigs maar ik merk wel dat ik er ongemerkt toch een beetje onbehagelijk van ben. Dat is jammer maar langzaam weet je dat en moet je jezelf daarop instellen. Gisteren toch maar even lekker gewandeld want de komende dagen komt er echt helemaal niets van, veel te warm en mensen met mijn soort van aandoeningen en postuur wordt verzocht om zo min mogelijk actief te zijn en je in acht te nemen. Dat doen we dan maar en hopen dat het donderdag weer een beetje beter gaat met het weer en we weer wat kunnen doen.

Ruud und die Koole

Om volstrekt onduidelijke redenen hebben Ruud und die Koole ( fractievoorzitter in de senaat, Ruud Koole), Mei Li Vos en nog vier andere senatoren voor een verdrag gestemd waar al 20 jaar over wordt gepraat. Een verdrag met zoveel minpunten dat het PvdA congres het heeft afgewezen. Zo niet de dames en heren in het ivoren torentje van de Eerste Kamer. Ja zeker, zo der last en ruggespraak moeten zij kunnen werken maar luisteren naar je achterban en rekening houden met die gevoelens is ook zonder last en ruggespraak goed te doen hoor. Van Mei Li Vos kan je dit verwachten, gezien haar visie op de arbeidsmarkt, altijd al een raadsel wat die bij onze Partij te zoeken had. Maar Ruud en anderen, daarvan mag je toch iets anders verwachten. Deze stemming, en deze houding, maakt wel opnieuw een nieuwe en grote teleurstelling in mijn Partij. Na het regeringsdebacle 2012 - 2017 waarin we regeerden met de VVD en daar een hele forse prijs voor hebben betaald blijft dit soort eigenzinnige eigenwijsheid nog te regelmatig aan de oppervlakte komen. Dat we (onze onderhandelaren Bos en Samsom) in 2012 de boel niet hebben laten klappen toen VVD leden tegen een inkomensafhankelijke ziektenkostenbijdrage waren is nog altijd een van de grootste flaters en missers geweest. Als volksvertegenwoordiger en bestuurder heb je daar financieel geen last van, ook niet als je van onze Partij bent. De familie Doorsnee heeft er nog altijd flink last van. Dat in de steek laten van onze kiezersgroepen, en nu dus opnieuw, maakt dat de PvdA behoefte zou moeten hebben aan echte vertegenwoordigers van de arbeiders. Minder academici en meer praktijk mensen, dat zou onze Partij een stuk vooruit helpen. 

Gegijzelden

U bent het wel gewend van uw schrijver, opnieuw sta ik ergens aan de kant. Nu op de Hatertse vennen alwaar het andere Klinkertje een poging doet om zicht te krijgen op een zeer zeldzame sprinkhaan. In de tussentijd gebruik ik mijn tijd om de gedachten over van alles en nog wat te laten gaan. Niet dat het meevalt om de gedachten tot een punt te krijgen. Het gaat echt  alle kanten op. Van wereldpolitiek tot aan het lokale Eerbeekse gebeuren waar we gisteren het genoegen hadden, maar niet heus, van een blokkade. Een papierfabriek, en aanpalende bedrijven werden afgesloten van de buitenwereld want een papierfabriek stoot ook heel veel stikstof uit, volgens deze boeren. Dat is geheel bezijden de waarheid maar zij vonden hun gelijk omdat er 5 hectare bos ( oud productiebos) gekapt gaat worden ten behoeve van een logistiek centrum. Deze wordt uiteraard gecompenseerd in het buitengebied van de gemeente Brummen maar dat terzijde. Nu heeft e.e.a. niets met elkaar van doen maar als boeren stikstof moeten reduceren dan anderen ook. De geachte CDA gedeputeerde Drenth werd in het 20u journaal afgelopen dinsdag geïnterviewd voor papierfabriek de Hoop in Eerbeek. Om zijn eigen verhaal kracht bij te zetten betreffende stikstof moest ineens de papierindustrie het ontgelden die, zoals de meeste industrie, maar een fractie stikstof bijdrage in vergelijking met de boeren. Allemaal politieke afleidingsmanoeuvres om maar vooral solidariteit, maar geen waarheid, uit te spreken naar boeren toe. Met de mening dat de boer een gegijzelde is geworden van de totale agro-industrie, inclusief de banken, daarmee ben ik het zeer eens. En daar zou de regering met al haar wijsheid ook moeten ingrijpen. Deze opstand komt alleen het agro industriële complex ten goede, en dat is de ware schande van dit tijdperk, geld verdienen over de rug van boeren, milieu en biodiversiteit. En dhr Drenth kan voor mij weer terug naar waar zijn naam naar verwijst, dit zijn de mensen die de situatie waarin we verzeild zijn geraakt, veroorzaakt hebben. Zijn politieke spelletjes leiden naar een Nederland zoals we dat niet zouden moeten willen, niemand uitgezonderd.

Verwondering

Het andere Klinkertje en uw schrijver zijn flink aan de wandel op het moment. Na een aantal keren 6, 7 en 8 kilometer te hebben gewandeld was het deze week wel raak, een goeie dertien kilometer trokken onder onze voeten vandaan. Na die dertien kilometer was de pap ook volledig op zeg ik maar voor de volledigheid, maar wel heel mooi. We hadden deze route al eens gelopen en dat heb ik al eens beschreven onder de titel Neue DDR? van 30-07-2013, dat ga ik dus niet overdoen. Wel nog even over die indertijd geplaatste foto’s, er is niet veel verandert, zelfde hek, nu met prikkeldraad over de bovenkant en het lage hek is weg, rest wel de rest van het hekwerk met een vrij nieuw bordje waarop te lezen is dat het verboden terrein is achter het hekwerk. En dat midden in het bos compleet met een soort van Kolonnenweg (beton blokken weg van Oost Duitse makelij, ziet er een beetje uit als grasbeton blokken in Nederland, met uitsparingen bedoelt om beton te sparen), het is er allemaal nog, toch weer met lichte verbijstering aanschouwd. Wat jammer is het dat er hier een harde grens loopt tussen het gebied van wijlen jhr Repelaer en Natuurmonumenten. Het gebied is al 150 jaar niet open gesteld voor publiek en dat zal waarschijnlijk wel nog een tijd blijven. Hoopvol is wel dat er gemeentelijke monumenten op het terrein staan die gerenoveerd moeten worden met gemeentelijke subsidie want het landgoed brengt dus te weinig op om dat zelf te kunnen bekostigen. Voorwaarden die gesteld zijn aan de subsidie is dat er excursies op het landgoed worden georganiseerd en dat er tenminste een virtuele beleefbaarheid komt van het 2380 hectare grote landgoed. Het principe, voor wat hoort wat, had wat mij betreft wel wat meer mogen zijn dan de afspraken die er nu gemaakt zijn maar alle begin is moeilijk. Als je zo gewend bent aan een besloten landgoed, compleet met watertoren, landhuis en boerderijen dan is het vervelend als er ineens pottekijkers in de buurt zijn. De transparantie die een subsidie vereist is wat mij betreft verre van ingelost en daar zullen de bewoners van het landgoed in de loop der tijd maar aan moeten wennen. Hoewel ik niet veel vertrouwen heb in de gemeente Apeldoorn en dan heb ik het vooral over het verkwanselen van het Alba gat in Loenen. Verkocht aan een particulier die de hele boel heeft afgesloten voor eigen plezier. En daar meende ik toch dat afspraak was dat de firma Alba het als natuurgebied voor het algemeen nut had moeten achterlaten, maar ik laat me graag corrigeren. Het geld wat dat heeft op gebracht moest Apeldoorn door een lastige periode heen helpen maar het blijft stuitend dat kapitaal op deze manier met gemeenschappelijk bezit kan omgaan, en een gemeente die dat toelaat, belachelijk. 

Terug naar de wandeling want we hebben genoten van mooie uitzichten en zoals het kaartje aangeeft, de startplaats is Groenendaal, het tunneltje onderdoor en dan het Deelerwoud in. Uiteindelijk staan we halverwege ongeveer bij de landingsbaan van luchtmachtbasis Deelen, in ieder geval zou je er uitzicht op kunnen hebben. Nieuw aangeplante bebossing laat dit uitzicht niet toe maar dan weet u ongeveer het kaartje te interpreteren. Op tijd vertrokken werd het zo na de middag wel echt warm en verliep de tocht wat moeizamer. Ook al omdat er dan toch een heuvel of 4 geklommen dient te worden na het 9 kilometerpunt en als de kuiten al wat stijf aan het worden zijn begint het een beproeving te worden. Maar we zijn wat trots dat we deze hebben doorstaan. Slotsom van deze dag; heerlijk gewandeld en in het vervolg nog iets vroeger beginnen.

Trotse Dagen

Gisteren, na veel wikken en wegen, uiteindelijk toch de hele Mac leeg gehaald en opnieuw geïnstalleerd en dat ging bijna makkelijk, een paar van die dingen waar je tegenaan loopt maar het viel me mee. Dat is een prettige gedachte voor volgende keren want nu geen onzin programma’s meer installeren, alleen wat ik echt nodig heb, en dat is niet eens zoveel. Nu red ik me met 1 browser en het email programma van Apple zelf, geen andere geïnstalleerd maar leren werken met wat er is. Dat scheelt enorm in de snelheid van het apparaat, niet als nieuw maar wel veel beter en dat is zeer bemoedigend moet ik zeggen, bijna onverwacht ook. Als niets meer helpt dan maar helemaal leeg halen, uithuilen en opnieuw beginnen maar zo makkelijk, best wel trots. Minstens zo trots vandaag op mezelf en het andere Klinkertje want we zijn vanochtend heerlijk naar “de Kouwerik” gelopen op de Zilvense heide in Loenen. Wat en rust en wat een heerlijkheid, echt genoten van het wandelen, van het gezelschap uiteraard en van de omgeving. Een goeie 10 kilometer waarin we ons in de eerste kilometers alleen waanden op de Grote Stille Heide. Wat een paar lekkere dagen gehad en prestaties geleverd waarvan ik een paar maanden geleden dacht; dit komt niet meer terug. Die plaatsen kan ik door conditiegebrek nooit meer bezoeken c.q. bewandelen, en dat maakt me trots, op mezelf en op het andere Klinkertje die nog meer meer kilometers heeft verwerkt, heel erg goed gevoel.

Spreuk

We proberen het weer een beetje op te pakken, het andere Klinkertje en uw schrijver; we wandelen door de "achtertuin". Dit maal een deel van het Rozendaalse veld als ons doel want voor ons beiden tamelijk onbekend. Meest markante landmark is de Brandtoren die er al staat van begin van de vorige eeuw. Het is een reliek uit een verleden waarin vanuit die toren de Veluwe overzien kon worden als brandpreventie. Hij was bijna neer gegaan maar een groep vrijwilligers heeft dat gelukkig weten te voorkomen. Vanaf de Brandtoren wandelen we richting een hoog punt in het landschap waarin ik, in de verte, en na veel moeite de skyline van Deventer herken. Thuis opgezocht en het zicht moet dus meer als 25 kilometer hebben bedragen en met de verrekijker zie ik in eerste instantie wel een skyline maar is het Apeldoorn, of toch Zutphen of nee, dat moet Deventer zijn met zijn markante kerktoren en de twee glimmende gebouwen op het industrieterrein. Nou, weer een zorg minder. Zorgelijk is wel dat het andere Klinkertje een stuk verder is doorgelopen en ik haar in de verste verte niet meer zie, ook de app biedt geen uitkomst noch de meegebrachte verrekijker. Na een kleine 15 minuten begin ik toch wat ongerust te worden en pak de door haar meegebrachte rugtas op en wandel toch maar die richting op. Na een kleine 5 minuten zie ik herkenning en het andere Klinkertje aan komen wandelen. Zich natuurlijk van geen kwaad bewust en na een hereniging wandelen we weer terug omdat we niet precies weten hoe het in dit deel van de heide loopt. Komt er nog een pad of niet? We besluiten het risico niet te nemen en wandelen op ons gemak terug naar d auto. Op een van de apps had ik gezien dat er vlak in de buurt een herinneringsmonument is vanuit de Tweede Wereldoorlog. We wandelen dus nog even verder en komen bij een plek in het bos waar een betonnen trap staat en nog wat andere betonnen elementen. Voordat je er komt is er een gepolijste steen met inscriptie, zie foto. De tekst is zowel banaal als ook heel veel zeggend. Het slaat ook niet direct op de Tweede Wereldoorlog want je zou deze steen op zoveel plaatsen kunnen leggen en dan zou het ook passend zijn.  "Lager kan een mens niet zakken" zo staat er te lezen op de steen. De steen is geplaatst op het oude vliegveld Deelen wat in de oorlog van gigantische omvang was en de plek is een radiopeilstation met de naam "Teerose". Kort onderzoek leert dat er twee "Teerosen" waren want de andere lag hemelsbreed een kilometer verderop op een heuvel in het landschap. Waarom of dat zo heette is me niet duidelijk want er groeien geen theerozen op de heide, lijkt me. Wel hadden de Duitsers er een soort barakkenkamp wat bij de lokale bevolking Moffendorp heette. Nu nog even naar de tekst op de steen; gezocht en gevonden. De tekst komt van een kunstenaar en op de site van Natuurmonumenten, eigenaar en beheerder van dit deel van de Veluwe kom ik het volgende tegen; "

Kunstenaar Eugène Terwindt maakte een kunstwerk voor deze locatie met de tekst "Lager kan een mens niet zakken’. Het spiegelbeeld van dit kunstwerk is te vinden in de uiterwaarden bij Dieren op het laagste punt van de gemeente Rheden: ‘Hoger kan een mens niet stijgen". Nu kan ik geen verklaring vinden voor de tekst en misschien moet je er ook niet naar vragen bij de kunstenaar. Zelf had ik in ieder geval een andere tekst gekozen, ik zal u geen voorbeeld geven maar er liggen er wel wat voor de hand. 

Overigens zijn over de Teerosen nog genoeg documentatie te
vinden. https://nl.wikipedia.org/wiki/Teerose en een andere link is https://mijngelderland.nl/inhoud/verhalen/de-teerose-stellingen-op-de-zuidelijke-veluwezoom maar er zijn ongetwijfeld veel meer te vinden. Nog onder de indruk van deze nieuwe betonformaties in het bos wandel ik samen met het andere Klinkertje terug, toch wel onder de indruk van het formaat van het voormalige vliegveld en wat er allemaal is achter gebleven. 

Fusie

Weer op een plek beland dankzij de waarnemingen van het andere Klinkertje. Het is dat we geen oud dieseltje hebben anders waren we veel dagen op pad. Nu is het door de benzineprijzen bijna geen doen Toch zijn we redelijk optimistisch want onze Duitse vrienden laten de prijzen van een liter benzine aanmerkelijk zakken. Er wordt gezegd dat de prijsdaling ongeveer 35 tot 50 Eurocent per liter zal zijn. Dat is aanmerkelijk en loont een reisje richting de Oosterburen. Zeker als je combineert met winkelbezoek, een mooie rit of koffiedrinken bij een vage kennis. Helaas duurt de korting maar tot eind augustus maar wie dan leeft dan zorgt. Andere zorgen zijn er genoeg, over de wereld, ov er onszelf en die we liefhebben. Nu en dan zijn er natuurlijk lichtpuntjes zoals de benoeming van onze middelste tot wethouder in onze gemeente. Jammer wel dat onze partij een veel te grote beweging aan het maken is naar onze vrienden van fusiepartij GL( PPR, PSP en EVP, een fusie die zich niet bewezen heeft). Totaal onnodig en aangewakkerd door onze foute Partijgenoten zoals W.Bos en kernkop Samson die een aantal anderen zover kregen mee te tekenen. Het zal wel veel te behoudend en conservatief zijn van mijn kant maar tot ik bewijs zie dat we, de PvdA er beter uitspringt bij een fusie zie ik geen enkel motief om te veranderen. Iedereen gaat veel te makkelijk ervan uit dat we dan een sterker links blok gaan vormen. In onze (arbeiders) kringen wordt groen links vaak voor groen rechts versleten. Behalve hun klimaatdoelen zie ik op sociaal economisch terrein veel te weinig overeenkomsten.  Misschien heeft het ook met mensen te maken, zeker als het gaat om het landelijke beeld, en onze partij kent ook zijn mensen die ik liever zie gaan dan komen. De Groen Linkse politici hebben mij te weinig mensen in hun midden die mijn sociaal economische paragraaf ondersteunen, laat staan hun doelen nastreven, gedeputeerde van der Meer in Gelderland is er een goed voorbeeld van. Dat zijn voorbeelden voor mij van twee verschillende werelden, niet persoonlijk bedoelt maar als illustratie van mijn afkeer. Niet van die partij maar wel van een fusie, want de fusie van de fracties in de 1e Kamer moet de opmaat worden naar een volledige fusie tussen partijen. Als het zover is heeft de partij in ieder geval een opzegging binnen.

12 mei

Vandaag is het 12 mei en het andere Klinkertje bestond om juist vandaag hulp van boven te krijgen. Hulp om een al lang gewenste foto te kunnen maken. Voor de duidelijkheid; het gaat om een foto van een wielewaal die zo moeilijk te krijgen is. Het liedje gaat, je hoort hem wel maar je ziet hem niet. Bijna onmogelijk dus en reden om assistentie te vragen. Dit is zo’n vooringenomen dag, in vroeger tijden wist je precies hoe deze dag verliep, want deze dag is de geboortedag van mijn moeder. Ze is er al bijna 9 jaar niet meer maar ze is er nog altijd, voor ons dan. Dagelijks weet ik niet maar een paar keer in de week komt ze langs. In van die mooie uitspraken en oordelen. 91 zou ze zijn geworden dit jaar en in deze tijden is dat nog een te behalen leeftijd, het was haar niet gegund geweest. En de paar jaren dat Pa er niet meer was hebben haar veel verdriet gedaan. Ondanks onze aandacht en zorg mistte ze hem als geen ander. Uiteindelijk kon ze niet meer, vanwege de ziekte opgetreden extreme moeheid werd haar teveel. 91 dus en met een oorlog zo dichtbij, met alle indringende beelden die we te zien krijgen is het misschien ook wel goed zo. Dat was waarschijnlijk wel een grote angst, de oorlog terug in Nederland. Tijdens de 2e Wereldoorlog op gegroeid in Brummen, dicht bij de IJssel en bij Zutphen was er relatief veel oorlog in de buurt. Schuilend in hun kelder op de zakken met aardappels afwachten tot de vliegtuigen over waren.

Die angst heeft ze haar hele leven gehouden, in de nacht overvliegende vliegtuigen hebben haar soms wel wakker gehouden. En ze heeft vandaag het andere Klinkertje bij gestaan, de wielewaal gezien en op de foto, dank je wel ma. Hopelijk samen en hebben jullie het goed daarboven.

Prijzen omhoog

De wereld staat nog net niet in brand, niet letterlijk en niet figuurlijk. Toch zitten we in een zorgelijke periode en dat komt ons nog wel redelijk bekend voor maar de huidige generatie is daar minder bezorgd over. Terecht of niet maar deze periode doet me sterk denken aan de Koude Oorlog en nu is er werkelijk een oorlog, en ja, er sterven mensen. En je denkt, waarom? Waar heeft dit voor nodig? Voelt Rusland zich echt zo bedreigt door het Westen of is het allemaal retoriek. Zelf ben ik meer van de afdeling, wie heeft er belang bij? En dan kom ik tot de slotsom dat veel te veel partijen er belang bij hebben. De winst, en daarmee de uitkeringen voor aandeelhouders van voormalig Royal Dutch Shell gaat sky high om maar een een goede Nederlandse uitdrukking te gebruiken. En wie betalen dat? Deze vorm van minder leveren maar meer incasseren. De wapenindustrie kan ongelofelijk zijn gang gaan vanwege deze oorlog en hoeft voorlopig niet op enige kritiek te reken. Het werd voor hen ook tijd, allang geen grote oorlog geweest en daarbij stijgen de budgetten van de diverse regeringen tot grote hoogte. En wie hebben nog meer belangen in deze oorlog? Alle voedselprijzen omhoog, die kostenstijgingen zullen vast niet allemaal weglekken, en onder de streep zijn er een hoop die deze crisis gebruiken om de prijzen op te schalen, aan argumenten geen gebrek. De rekening is komen te liggen bij mensen die het al zwaar hebben, en nog zwaarder zullen krijgen want de groep heeft zich uitgebreid tot een deel van de middeninkomens. Je zou er zowaar anarchistische gedachten op na gaan houden. Denken moest ik opeens aan de jaren Zeventig met dit lied 

Wonderlijk

Waarneming.nl heeft ons al naar veel bestemmingen, plaatsen en plekken gevoerd, waar ik nu ben is er weer zo een. Begraafplaats in het bos achter Kasteel Rozendaal. Het is dat je er niets aan hebt om hier te liggen maar mooi, in al zijn wonderlijkheid, is het wel. Het andere Klinkertje op zoek naar de Tauvlinder en ik loop de begraafplaats een stukje over. Geaccidenteerd terrein dus een beetje rustig aan, het is er sereen en rustig. Een paar huisjes waarvan ik eerst nog dacht dat het bij de begraafplaats hoorde maar bij nadere beschouwing zijn het grafkelders. Hier en daar toont de tand des tijds dat ze lang niet meer geopend zijn om nog iemand bij te zetten. Ergens achter op het terrein een wat moderner gebouw die taak heeft als dienstgebouw. De vogels fluiten om me heen, bijna geen andere geluiden te horen dan auto' s die op een weg hier ergens achter langs rijden. Mooi moment en een mooie plek om de gedachte te laten gaan over het jaar tot nu toe. Hoewel ook leuke momenten toch vooral veel bezig met ziek zijn en er weer overheen komen. Dat kost steeds meer moeite en nu, onder invloed van een paardenmiddel, heb ik enigszins de rust om te reflecteren. Hoe ik ook mijn best doe om weer op energie en conditie te raken, het kost toenemende moeite.  En dus terug naar het begin, geniet van de momenten dat alles okay is, dat er dingen zijn om van te genieten en te waarderen. Zoals ik nu kan genieten van deze prachtige middag, op een bijzondere plek en een bijzonder gemoed. 

OpRutten

Het is een wonderlijke tijd, persoonlijk maar vooral in de wereld, even bijpraten. Dat was misschien altijd al zo; een wonderlijke wereld, maar zelfs voor kinderen van de Koude Oorlog (zoals wij zijn) is het een moment in de tijd die tot nadenken stemt. Eerst maar het landelijke gepruts waarin een nieuwe minister (Weerwind is de naam)wel een enorme flater sloeg met zijn optreden bij Op1 gisteravond. Zelfs de redelijk scherpe presentator van dienst, Sven Kockelmann was met enige stomheid geslagen. En dat alles na een pleidooi in het satirische programma “Dit was het Nieuws” van Peter Pannekoek waarin hij de staat staatsontvoeringen van kinderen verwijt. Kinderen van slachtoffers van de toeslagenaffaire waarin de informatie ook een steeds bedenkelijker vorm begint te krijgen. De eerder onder het tapijt geschoven verwijt dat er gescand werd op kleur en afkomst blijkt alles nog veel erger. Een donatie aan een moskee was al genoeg om op een soort waarschuwingslijst te komen waarin je direct extra in de gaten werd gehouden door de fiscus. Nu vertelde de bedoelde minister dat er geen 1115 kinderen uit huis geplaatst werden maar dat waren er slechts 420. Als gevolg van de toeslagenaffaire waarbij mensen eigenlijk alles ontnomen is en daarom bijna niet voor hun kinderen konden zorgen. Welnee zegt de minister, die mensen konden eigenlijk so wie so niet voor hun kinderen zorgen en daarmee draaide hij de zaak om. Het door elkaar halen van oorzaak en gevolg bracht iedereen aan tafel in verwarring en de onbetamelijke arrogantie van deze minister maakt dat ik hem een geweldige toekomst voorspel. In deze Rutte era kan je het beter wat slechter dan beter doen want zolang je het slechter doet dan de baas van het spul heeft hij een kop van jut voorhanden. Voor Rutte is dat prima want dan kan hij naar een ander wijzen. Zo is hij momenteel heel wijs met Hoekstra die als een ongeleide oliebol door het politieke leven gaat. Sancties tegen alles wat Rusland betreft is het beleid, en minister Hoekstra; wat is er precies nu geblokkeerd, vastgelegd, ontnomen etc. Hij wist het niet en begon naar collega’s te wijzen die zaken moesten doen. Niemand in het kabinet verantwoordelijk voor de sancties tegen alles wat Rusland betreft, en iedereen wast zijn handen in onschuld. En de betreffende Russen, instanties en instituties die Russische belangen behartigen maar geld en goederen wegsluizen; in Nederland moet je zijn. Weerwind past dus heel goed in de Rutte traditie, niet de regering is verantwoordelijk voor de toeslagenaffaire maar dat zijn de ouders zelf. Dat past goed in het plaatje van Rutte, hij is wel eindverantwoordelijk maar niet direct verantwoordelijk het beleid van een minister, zo is zijn opvatting waarmee hij direct wegduikt voor alle verantwoordelijkheid, ook die voor de toeslagenaffaire. Dat Pannekoek deze problematiek naar voren brengt en er sterke termen als staatsontvoeringen aanhangt maakt dat politiek Den Haag er op moest reageren ondanks allerlei nieuwe zorgen als de oorlog in Oekraïne waarin hij van de president aldaar ook een kleine veeg uit de pan kreeg. Het zijn makkelijke tijden voor Rutte, gelukkig nadert juli al snel en dat is het moment dat hij de langstzittende premier is, dan is het record gebroken en de tijd gekomen om snel op te Rutten.