Tussen hoop en vrees

Het is zondag en vandaag begin ik met een start voor het onderzoek morgen. Mijn gehele darminhoud moet er voor morgenvroeg uit zijn en als het even kan moet de binnenkant lekker schoon. Dat betekent een nare drank en veel drinken ernaast zodat de boel schoon is waar het nooit licht wordt. Voor dit onderzoek heb ik eerst nog een gesprek met een andere behandelaar over mijn andere kwaal. Dat gesprekje vind ik eigenlijk spannender dan het onderzoek, vooral omdat er niets zinnigs over de uitkomst te zeggen valt, tussen hoop en vrees. Het bepaalt de naaste toekomst; gaat dezelfde behandeling door of moet ik switchen naar een andere behandeling. We gaan het zien wat het gaat worden. Het is waarschijnlijk een al lang bestaand gezegde alleen ik kende deze niet maar hij is wel waar; wat mij betreft dan. "Een mens lijdt het meest aan het lijden dat hij vreest", en dat is er aan de hand natuurlijk. Vooraf zie je op tegen alles wat er komen gaat en met een beetje geluk is het ook weer voorbij voor je het weet. Dat hou ik mezelf steeds voor maar het helpt niet, tot nu toe. Zo dadelijk, om 12u mag ik nog een lichte lunch en dan is het tot morgen 9.30u gebeurd met eten, drinken wel maar dan beperkt. De vastenperiode is allang voor carnaval begonnen. Het is maar zo. Deze dag wordt een frequent bezoek aan de wc voorspeld, en niet allen voorspeld; ik weet uit eerdere ervaringen dat het ook zo is. Dat maakt dat we een thuisdag hebben vandaag en de dag een beetje doorkomen met tv, computer en wat lezen. Het is vandaag zondag en in de winter betekent dat heel veel wintersport op de Duitse zenders. Heerlijk is dat en ook als ik geen onderzoek aanstaande heb probeer ik te kijken naar het rodelen, het bobsleeën en skeleton. Op je buik, op een klein sleetje de baan naar beneden nemen. Met indrukwekkende snelheid, met je neus vlak boven de ijsvloer; helden en heldinnen wat mij betreft. Snelheid is toch wat mij wel intrigeert denk ik want ik volg natuurlijk met heel veel plezier al hel lang de Formule 1; James Hunt was mijn eerste favoriet maar gisteren zag ik mannen in Kitzbühl naar beneden gaan op twee smalle latten met een snelheid van meer dan 140 km/h. Het spectaculaire van zulke snelheden blijft fascineren, en waarom? Geen idee waarom want ik heb er dan weer geen angst voor. In de tijd dat we naar Zwitserland op en neer reden was 200 km/h en meer geen uitzondering. Het is trouwens op de Duitse Autobahn meestal zo druk tegenwoordig dat die snelheden of niet meer mogen of nog zelden gehaald kunnen worden. Ongetwijfeld zal er deze of gene vast nog weleens met een snelheid van 250 tot 300km/h kunnen scheuren maar de stukken dat het kan worden minder en korter. Ook daar zullen ze moeten gaan aanpassen vrees ik voor de mensen die het fijn vinden om nu en dan het gaspedaal eens goed in te trappen. Nog even en dan ga ik weer scheuren; op en neer naar de wc; ook dat is aanpassen want mijn gaspedaal wordt door wat anders goed ingetrapt.

Blue Friday?

Het lijkt al een heel begrip te worden in de Lage Landen; Blue Monday; voor dit jaar vastgesteld op de 20e januari. De meest saaie dag van het jaar moet het geloof ik vertegenwoordigen; het begrip dan. Maar het is vandaag vrijdag en een beetje "een zo min mogelijk doen dag". Bijkomen van een intensieve week en nu een beetje achter de computer, onze kleinkinderen naar, en van school halen/brengen. Roepende tegen iedereen dat het goed gaat maar dat ik vooral mijn energiesysteem in de gaten moet houden. Dat moet ik nu en dan ook gewoon doen, even een dagje lummelen. Een berichtje aan u schrijven op de eerste echte vrije dag van het nieuwe jaar. Een jaar waarin al teveel gebeurd is en het begin van deze eeuw had het in zich maar het begin van het jaar lijkt soms alleen maar rampspoed te brengen. Begin van deze eeuw was er de vuurwerkramp in Enschede en de overgang naar 2001 de brand in 't Hemeltje in Volendam. Vorig jaar ontsnapt aan een ramp in Den Haag/Scheveningen had deze jaarovergang een drama in petto in mijn favoriete stad; Arnhem waar sinds nog niet zo heel lang Marcouch de burgemeester is. Wat een familiedrama's hebben daar plaats, natuurlijk voor de slachtoffers zelf maar voor die twee jongens wordt het leven nooit meer zoals het was. En dan gisteren een drama met een vliegtuig in Iran waardoor, merkwaardig genoeg, de spanning in de regio wat lijkt te zakken. Maar allesoverheersend is natuurlijk het enorme drama wat zich voltrekt op het vijfde continent Australië. Het is, zoals de Duitsers zo mooi en treffend zeggen; "Absolut verheerend". Vrij vertaald komt het neer op zwaar verwoestend, en dat is het helaas voor Australië. Verwoestend voor mensen maar vooral voor de dieren waarvan de meeste alleen in Australië voorkomen. Voor de biodiversiteit in de wereld een absolute catastrofe. En dan worden er mensen opgepakt die ook nog branden hebben aangestoken, en of het er veel of weinig zijn interesseert me niet zoveel. Hoe mensen zo kunnen ontsporen en geen enkele rekening meer houden met de gevolgen is iets waar ik wel voor doorgeleerd heb maar nog steeds heel erg moeilijk te begrijpen vind. Het jaar is niet zo goed begonnen maar ik hoop dat het jaar tenminste wel goed gaat eindigen, natuurlijk met goede persoonlijke ziektevooruitzichten, wat ook voor het andere Klinkertje opgaat uiteraard. Vooral hoop ik dat dit jaar in de USA er eindelijk eens het besef doordringt dat het de wereldeconomie goedgaat, dat het grote bedrijven, aandeelhouders, beleggers, etc heel goed gaat maar dat daarvan nog maar heel weinig in hun zakken belandt is. Waar Tramp zich helemaal ongans Twittert als de aandelenbeurs weer eens een record haalt en de gewone arbeider, inclusief die in Nederland, daar helemaal niets aan heeft. En dat is ook de laatste zorg die ik met u ga delen. Dat het besef eens doordringt dat de verdeling in de wereld helemaal van geen kant deugt, niet lokaal, niet regionaal, niet landelijk en zeker niet mondiaal. Van geen kant deugt het als de rijkste 500 mensen ter wereld hun vermogen met een 25% zagen stijgen. "De vijfhonderd rijkste aardbewoners hebben in 2019 hun gezamenlijke vermogen met 1,07 biljoen (1070 miljard) euro zien toenemen. Volgens cijfers van de Bloomberg Billionaire Index heeft deze groep superrijken in totaal nu zo’n 5,5 biljoen euro aan bezittingen". Voor ons, in het rijke Westen, al iets om je over op te winden, maar de mensen die het veel, en veel minder hebben dan wij,; daarvan is het logisch dat zij op zoek gaan naar betere omstandigheden. Misschien niet eens voor zichzelf maar wel voor de generaties na hun. En als er geen manier van egalisatie wordt gevonden zal het, als ware het een natuurverschijnsel, die egalisatie vanzelf over ons komen. Wij kijken momenteel de herhaling van de strijd over de emancipatie van de arbeidersbeweging en natuurlijk kijken we naar Geert Mak's in Europa. Verknoop de geschiedenis maar aan het heden en u zult mijn voorspelling niet zo heel raar meer vinden.

2020 en eerder

Het is nieuwjaarsochtend en na een mistige, en vooral met nare incidenten overladen overgang van het jaar toch even een berichtje aan u. Allereerst de beste wensen uiteraard; op een geweldig gezond 2020. Wel een uitzonderlijk nummer hebben we nu: 2020. Het is een beetje terug naar de reali-teit na een paar, voor ons persoonlijk, heerlijke dagen. Al jaren zijn we gewend het jaar af te sluiten met heel veel Top 2000; wat een hele fijne traditie is dat inmiddels. En wat een nummers komen er toch langs. Gisteravond was dat “Jolene” van Dolly Parton. Een, voor mij, met herinneringen beladen nummer, en dan, ja dan, kom ik tot de ontdekking dat ik wel denk al mijn verhalen vertelt te hebben aan het andere Klinkertje, maar deze kent ze niet. Altijd een beetje fulminerend over mw. Parton, en dan met name over de eeuwige pruik. Dat het voor mij, in de vorige eeuw, en lang geleden dus, een moment van enorme troost was, is haar ontgaan, en hoe kon ze ook. Dit is het verhaal; lang geleden had ik van mijn vakantiebaantje een brommer gekocht, een Puch( Oostenrijkse brommer, beetje alternatief, met hoog stuur). Fijn natuurlijk als je een beetje eigen baas wordt en je motorisch kan verplaatsen. In die tijd ging ik inmiddels naar Arnhem naar school en na een eerder ongelukje met de brommer, onderuit geschoven en sleutelbeen gebroken was het een klein jaartje later dat ik opnieuw een ongeluk kreeg. Nu in Dieren, want ik speelde een beetje met het bereiken van de school, dan weer geheel openbaar vervoer, dan weer geheel of gedeeltelijk met de Puch. Met de trein was ik geweest, de brommer op station Dieren achter gelaten en op de terugweg, nog maar net vertrokken vanaf het station in de woonwijk aangrenzend een auto van rechts over het hoofd gezien. Met mijn enkel tussen het motorblokje van de Puch en de bumper van de auto beland. Enkelkap gebroken en omgedraaid. Met de, toen nog Eerbeekse ambulance die was opgeroepen, naar Apeldoorn vervoerd en na aankomst bleek al snel; gecompliceerd en dat moest geopereerd om het stukje terug te draaien en vast te zetten met schroeven. Die avond daar geopereerd  en na die mededeling en operatie is het voor mij een onduidelijke periode. Waarschijnlijk door de narcose half weg nog met veel medicatie tegen de pijn lag ik de eerste nacht op een kamertje alleen en dat voelde heel ongelukkig en alleen. De eerste keer, toen nog, dat ik in het ziekenhuis lag en dus met de gewoontes en de routine in een ziekenhuis volslagen onbekend. Pijn herinner ik me vooral en alleen, heel alleen en natuurlijk vond ik mezelf ook wel zielig. In de vroege ochtend moet het zijn geweest dat ik door een zuster gewezen werd op de radio. Dat zat toen nog in de arm die aan elk bed zat; je kon kiezen uit 5 zenders geloof ik en er zat een vaste oorschelp bij waar het geluid uit kwam. Half pijn, half verdoofd was het eerste lied wat ik hoorde, wat in ieder geval tot me doordrong, " Jolene" van Dolly Parton. Mooi en ontroerend gezongen vond ik het toen, en nu nog, kortom een prachtig en troostvol lied. Nu was het in die tijd zonder internet natuurlijk niet zo eenvoudig als nu om achter het lied te komen ( wat voor een lied was dat, en door wie) dus heb ik heel veel Arbeidsvitaminen geluisterd tot ze een keer langs kwam. In de Vara gids stond toen nog afgedrukt wie er kwamen en op die manier ontdekt dat het Dolly Parton was. Sinds die vroege ochtend, of was het nacht, in 1976 ben ik van dat lied, en in die uitvoering, gaan houden. Hoewel er in de ochtend werd gezegd dat er voor mij was gebeld om te vragen hoe het ging was de eerste bekende die ik zag tussen de middag ( geen bezoekuur) mijn ome Coen. In die tijd werkte hij ergens in Apeldoorn en de familie was dus gebeld dat er weer eens een neef zich in de kreukels had gereden. Ongeveer tien jaar eerder had een neef van mij ( ik als neefzegger, en ome Coen als oomzegger) ook met de brommer een zwaar ongeluk gehad ( we zijn nog tussentijds naar het Noorden geweest, het is met de neef goed gekomen). Ome Coen weet het misschien niet meer maar dat moment dat hij mijn kamertje binnenkwam om te kijken hoe het met mij was, toen pas voelde ik rust en grote compassie met mijn oom. Wat een man, geweldig (http://www.beginbijgeert.nl/pater-familias/). En zo komt ineens een verhaal weer bovendrijven nadat we het over Dolly hadden gisteravond; Dolly die langs kwam in de Top 2000, wiens nummers in de Top 2000 allemaal zijn gestegen. Tot mijn genoegen is "Jolene" gestegen naar de top 100, u begrijpt inmiddels dat het voor mij meer dan een gewoon mooi nummer is, volgend jaar allemaal op stemmen; "Jolene" van Dolly Parton. https://www.youtube.com/watch?v=Ixrje2rXLMA