Vandaag een feestelijke dag: het andere Klinkertje en uw schrijver zijn 41 jaar geleden in het Brummense gemeentehuis getrouwd. Met alle familie en vrienden erbij, grote bruiloft, heel gezellig. Een soort van bruiloft zoals ze nu niet meer worden gevierd. Indertijd hokten wij, zoals dat toen heette, en betekende ongehuwd samenwonen en met de huwelijksjaren erbij zijn we inmiddels 44 jaar bij elkaar. Een leven lang eigenlijk wel want alleen de eerste twintig jaar van ons leven waren we niet bij elkaar en toch zijn die twintig jaar erg belangrijk geweest voor ons verdere leven. De manier waarop we opgevoed zijn en ons leven hebben geleefd, of moeten leven tot ons twintigste. Dat gegeven heeft geleid tot hoe het andere Klinkertje en uw schrijver hun kinderen hebben opgevoed. En de stijl van opvoeden moest vooral verschillen van de opvoeding van het andere Klinkertje. Zonder op de details in te gaan moest het radicaal breken met de manier waarop zij is opgevoed. Voor uw schrijver en zijn broer is het pas de realisatie achteraf; hoe goed of wij het hadden met onze ouders, zo constateerden wij deze week in gesprek. Maar goed, 41 jaar en wat hebben we veel beleefd in ons huwelijk, alle ups en downs die anderen natuurlijk ook hebben maar wij voegen er dan aan toe in Hop Schwiez te hebben gewoond en gewerkt, en dat was een groot avontuur. Na de eerste jaren veel verhuisd te zijn wonen we nu alweer 33 jaar op hetzelfde adres, tot grote tevredenheid overigens. We hebben nu wel de leeftijd en de gezondheid bereikt dat je wel moet gaan nadenken over een volgend adres. Voor ons zelf hebben we nu uit gemaakt dat we discussie nog een poosje in de ijskast zetten en ons hier zo lang mogelijk gaan zien te redden. En na 41 jaren huwelijk kostte dat niet eens veel discussie. En dat is het ook; in de loop van 44 jaren zijn we veel meer naar elkaar toe gegroeid en begrijpen elkaar nog steeds beter, en soms ook helemaal niet want we blijven natuurlijk wel mensen, man en vrouw, echtgenote en echtgenoot, oma en opa en alle rollen die je kan bedenken. Zo zijn we moeder en vader geworden van drie dochters en na verloop van tijd ook oma en opa. Zowel de rol van mama en papa als die van oma en opa zijn rollen waar we zeer aan hangen maar het belangrijkste is wel dat we van elkaar houden en elkaar maar moeilijk kunnen missen. Gelukkig zijn we in een tijd belandt waarin we kunne doen en laten wat we willen, geen baas meer en daardoor een hele vrije agenda. Daar genieten we enorm van, het andere Klinkertje en uw schrijver; in principe niets te hoeven maar nog steeds wel te willen, samen, met elkaar, in voor- en tegenspoed tot……, nou ja; die mag u zelf afmaken.
Op het moment even iets minder bezig met het familieverhaal. Dat is even naar het 2e plan vanwege het gebrek aan energie en zoals u weet, voor schrijven moet je ook een beetje inspiratie hebben. Geen Writers Bloc gelukkig maar even wat andere dingen doen. Zo is het andere Klinkertje met de tuin bezig en als het lukt probeer ik haar een beetje te helpen. Maar zoals dat gaat, er is een chronisch gebrek aan energie. Het enige wat me goed lijkt af te gaan is autorijden. Na een periode van 3 dagen dat ik niet mocht rijden, vanwege een nieuw medicament, langzaam het aantal kilometers weer opgevoerd, en dat gaat steeds beter. Het gebrek aan energie is wel eens om wanhopig van te worden omdat ik zelf het gevoel heb dan lui te zijn. Rationeel weet ik natuurlijk dat de vermoeidheid komt door mijn lijf en de medicatie . Maar qua gevoel is dat soms anders, als mijn rots in de branding aan het ploeteren is en jij komt niet verder dan bankzitten of zoals nu een beetje achter de computer hangen en mijn beklag aan u doen. Waar ik wel erg positief van wordt is dat de lente, hoewel zeer laat, eindelijk lijkt aan te breken en we blijven consequent in de dubbele cijfers en eind deze week een dag met 20 graden. Dat maakt mijn humeur er een stuk beter op want de lente is wel het seizoen waar ik het meest naar uit kijk. Het prachtige jonge groen aan bomen en struiken is het mooiste groen wat er bestaat. Daar maar eens van genieten en morgen weer een stukje wandelen met onze deeltijd hond is ook een goede oppepper. Nu de komende weken de groene aanslag van de tuinmeubels en de schutting poetsen en dan kan de lente echt beginnen, ik kijk er naar uit, de lente dan, niet het poetsen.
