Caballero zonder filter

Het is vandaag de verjaardag van mijn vader, 99 zou hij geworden zijn. Onmiskenbaar natuurlijk de stamvader van onze tak. Soms denk je weleens; wat zou hij gevonden hebben hoe wij het gedaan hebben tot nu toe. Toch ben ik blij dat hij deze tijd niet meer heeft meegemaakt. Het Neo liberale tijdperk was voor hem een gruwen. Als er iets speelde op het werk was zijn antwoord steevast; naar de vakbond ermee, niet in de gaten hebbend dat de vakbond allang niet meer de rots in de branding was zoals in zijn tijd. Dat de ieder voor zich mentaliteit van nu hij niet zou kunnen begrijpen en dat we bijna weer in een nieuwe oorlog met Rusland aan het belanden zijn. Dat zou zijn voorstellingsvermogen te boven gaan. In 1925 geboren is hij ook kind van de oorlog en het pacifisme van na WO ll. Dienstweigeraar voor Indië en geïnterneerd in de gevangenis van Schoonhoven en daarna de jeugdgevangenis in Zutphen. Dat heeft voor een groot deel zijn levensgeschiedenis bepaald omdat na zijn internering het werk in het Noorden ook op zich liet wachten en er niet was. Dat had hij goed gezien en is hij door gegaan met het werk wat hij uit de jeugdgevangenis deed in Doesburg. In Brummen in de kost waar hij ma ontmoette en dat vervolg kennen we allemaal. Moedig en wijs vond ik zijn stap om 4 jaren de avond LTS te volgen in Doesburg, richting metaaltechniek. Zo is hij in Eerbeek bij Kersten terecht gekomen, eerst als machine bankwerker en later als assistent bedrijfsleider. In die tijd politiek actief geworden en ook voor de vakbond actief. Elke zaterdagmiddag op pad om de contributie voor Partij en vakbond op te halen en met iedereen die ervoor open stond te praten. Dat was wel hij was, met iedereen makkelijk contact maken en praten, zowel voor zijn werk als daarnaast, dat was wel een grote kwaliteit van hem. En in die tijd altijd op pad

met een extra pakje Caballero zonder filter om een eventuele deal te sluiten of te belonen voor wat dan ook. Ja, het waren andere tijden en de huidige zouden hem zeer zwaar zijn gevallen hoe sterk hij in zijn dagen ook was. Zijn enige toevluchtsoord zou de familie zijn geweest, heel belangrijk geweest en gebleven. Eerst zijn ouders, broers, zus en hun aanhang, en later zijn eigen kinderen met hun aanhang. Hoe zou hij het gevonden hebben dat drie van zijn kleindochters nog steeds, of weer van Klinken heetten? Weten doe ik het niet en dat zal altijd zo blijven. Wat bij blijft is dat je iedereen zo’n vader zou gunnen, altijd het gevoel hebben dat er iemand achter je staat, wat je ook doet. Altijd bereid om te helpen of bij te staan, een wijs mens soms.

De Apenrots

Eindelijk zijn de behandelingen en alle onderzoeken klaar. De onderzoeken leverden niet veel nieuws op en gelukkig maar en de behandelingen hebben me weer veel meer energie gegeven. Ben er weer bij zal ik maar zeggen. Niet dat het is zoals de tijd dat ik gewoon gezond was maar het is echt stukken beter en daar ben ik zeer tevreden mee. Je leest het weleens vaker; het is alsof je onder een soort van mist leeft, je bent er wel maar het is met moeite. Alsof veel dingen aan je voorbij gaan en die periode heb ik hopelijk nu achter me gelaten. Voor mij is het natuurlijk vervelend maar voor mijn omgeving nog meer en je hebt niet de mogelijkheid om er bovenuit te stijgen. Om weer gewoon aan het dagelijkse leven deel te nemen als
alles in het teken staat van moe, moeizaam, suffig en nauwelijks aanwezig, wel fysiek maar niet met je persoonlijkheid. Heel af en toe, vooral met bezoek, kun je jezelf wel even oppeppen en dan lijkt het wat maar zij maken dan de instorting naderhand niet mee. En dat alles moet het andere Klinkertje dan maar verduren, en zoals eerder al eens gezegd; zij is dan mijn rots in de branding en al bijna 42 jaar getrouwd zijn we. Overigens 45 jaar bij elkaar zo werden we begin januari opmerkzaam gemaakt op dat feit. Meer dan een half mensenleven bij elkaar. Momenteel ben ik er dus weer redelijk bij en dat stemt natuurlijk tot tevredenheid. Deze week is ook het besluit gevallen dat we deze zomer een week met vakantie gaan en dat geeft ook een fijne opzwieper in de goeie richting. Nadat we afgelopen jaar niet zijn geweest is het in vooruitzicht hebben van vakantie wel heel erg lekker. In goed gezelschap naar een mooie plek, zo denken wij, in de Zuidelijke Eifel in Duitsland. 

En de rest van de wereld? Nou, daar ben ik wel veel minder mee bezig geweest en natuurlijk kunnen we het hebben over Trump, over Yesligöz, over die andere Geert. Bijhouden is het goeie woord voor hoe ik het beleef maar druk maken, ach soms overkomt het me nog wel maar met mate. In het besef dat ik er vanuit mijn positie maar heel weinig aan kan veranderen voel ik meer de berusting. Berusting over de lokale, de provinciale, de landelijke en de wereldpolitiek. Er gebeurt genoeg om er wat van te vinden maar het idee dat ik er wat aan kan van anderen heb ik achter me gelaten. Hoe graag ik het ook anders zou zien. Zoals in het huidige Duitsland waar door honderdduizenden, zo niet miljoenen Duitsers wordt geprotesteerd tegen extreem rechts daar. Waarom komt zoiets in Nederland niet van de grond, waarom niet? De vraag stellen is hem beantwoorden; er is (nog) geen idee door al die kiezers op extreem rechts dat ze bedondert zijn; dat ze met open ogen in de val zijn gelopen en bij de eerste beste gelegenheid komt dat al naar voren. De eigen bijdrage wordt hooguit een paar tientjes minder en niet zoals de volksmenner met mijn voornaam betoogde tijdens een debat dat deze direct moest worden afgeschaft. Niet dus, echt niet en totale onzin, gaat niet gebeuren en dat is nog maar de eerste verkiezingsbelofte die de andere Geert moet inslikken. Overigens hoop ik wel dat er een kabinet komt met de huidige partijen, zien wat er dan nog van over blijft van alle grote praatjes vanaf de zijkant. De man die anderen verweet plucheplakkers te zijn, inmiddels zelf het langste in de 2e Kamer zit, vanaf 1998. Denk daar maar eens over na. Hij zit straks boven op de apenrots en denkt; hoe ben ik hier beland en wat nu te doen. Waarom er in Nederland niet gedemonstreerd wordt tegen extreem rechts is omdat er partijen zijn die deze club salonfähig heeft gemaakt, er lijkt geen besef te zijn waar deze club voor staat. De democratie is in gevaar maar de Nederlander maakt zich liever druk om de eigen portemonnee, dat heeft lange tijd VVD in de achtereenvolgende kabinetten goed voor elkaar gekregen, het middelpunt van de wereld ben ik.

Karel van Gelre

De ridders van Gelre waren in Eerbeek, dat is een programma van Omroep Gelderland. De ridders waren wat verdrietig omdat Eerbeek een Oranje Nassauplein heeft, maar ze waren opgetogen omdat er een Karel van Gelreweg in Eerbeek is. Bonuspunten had Eerbeek verdiend met deze naamgeving, en terecht. Wel een merkwaardige weg voor ons want hij ligt aan de andere kant van de Harderwijkerweg en daar mogen geen activiteiten plaats vinden die de natuur kunnen schaden. Ben er niet zo in thuis maar ik geloof dat hier oude de buurtschap Coldenhove begon. Op de plek stond vroeger een

kasteel met de naam “Huys Koldenhave”, naamgever van de buurtschap en in eigendom van Koning Willem lll en zijn vrouw Mary Stuart. De buurtschap was zo groot dat Eerbeek werd aan geduid als liggend tussen Huys Koldenhave en Halle ( Hall). Bron; https://www.peacreations.nl/pages/buurtschcoldenh.htm Er staan nu nog twee fabrieken aan de Karel van Gelreweg ook waarvan de ene van Stork is, jawel de Stork Veco (Verenigde Elektro Chemische Onderneming) heet de fabriek dan. De andere heet Begro bv en is producent van paraffinepapier, ben alleen niet zeker of het bedrijf nog produceert, lastig te vinden in ieder geval. En dan ligt er ook nog Papierfabriek Coldenhove en Landall Green Park Coldenhove. Het park waar ik goeie en warme herinneringen aan heb want 3 jaren vakantiewerk gedaan in de jaren zeventig, in die tijd was het nog van Aegon. Buiten dit alles was de Karel van Gelreweg ook de plek waar in het laatste jaar van de oorlog mijn moeder en haar familie als evacués zijn opgevangen. Brummen lag bij de IJssel en Zutphen en werd veelvuldig gebombardeerd en er werd verordonneerd dat de bevolking van Brummen geëvacueerd diende te worden en wel richting Eerbeek. Dat moest snel gebeuren want de bruggen over het Dierens Apeldoorns kanaal zouden eruit geblazen worden en dan zouden ze opgesloten zitten. Al die avonturen hebben de Ridders van Gelre gemist en dat is toch jammer want Eerbeek heeft genoeg aan geschiedenis te herbergen. Er circuleerde nog een filmpje van de Ridders met als onderwerp de A 50 die dwars door Apeldoorn zou moeten lopen ( in de planning in de jaren 40 en 50), wat uiteindelijk in een bocht om Apeldoorn uitdraaide. Te zien was wel het dubbele viaduct van Apeldoorn naar Beekbergen. Jammer genoeg mist het programma dan het dubbele viaduct wat ter hoogte van het chauffeurscafé is te zien, wat natuurlijk aanzienlijk meer gekost heeft. Goed, genoeg over dat programma en over naar de actualiteit waar het nieuws beheerst werd door de winterse omstandigheden en de waterstanden en de overlast hierdoor. Dat. is een beetje aan ons voorbij gegaan door het te regelmatig frequenteren van het ziekenhuis. Onze agenda bestond eigenlijk uit niets anders en dus twee keer een onderzoek aan de darmen gehad. Dat is op zich niet zo’n ramp maar de voorbereidingen hè. Die vloeistoffen die je naar binnen moet werken, niet te hachelen wat een gore troep. Terecht merkte het andere Klinkertje op dat het toch wel bijzonder is dat ze er niet gewoon een lekker drankje van kunnen maken. Vroeger, als je moest hoesten of keelpijn had dan kreeg je een dropdrank door de huisarts voorgeschreven waar je de fles wel in een keer leeg wilde drinken, zo lekker. Daar doen we nu niet meer aan want de eerste smaakte heel metalig en daarvan moest je veel drinken en de tweede had een sterke amandelsmaak en dat waren gelukkig kleinen flesjes maar de vloeistof werkte wel lang na. Maar goed, als je het spul naar binnen had gewerkt moet je in de buurt van een toilet blijven om geen moeilijkheden onderweg te krijgen. Dus in het. nieuwe jaar heel veel thuis geweest en in de spaarzame dag dat we weg konden een paar keer gekeken bij de almaar stijgende rivieren wat wel een machtig gezicht is, zoveel water. En voor nu hoop ik dat we er een beetje doorheen zijn. Nog twee keer een infuus en dan verder geen verplichtingen meer in het ziekenhuis, daar hoop ik zeer op. Dat we onze eigen gang kunnen gaan zonder dat de agenda van het ziekenhuis bepalend is voor wat je kunt doen. Het lijkt alsof ik loop ye klagen wat niet de bedoeling is want als je naar de rest van de wereld kijkt mogen we de handen dicht knijpen dat we in deze gezondheidszorg hebben, en dat is misschien wel de belangrijkste conclusie. Het is een wonder dat anderen zo ontevreden zijn dat ze kiezen voor extreem rechts. Een club die veel beloofd maar straks heel weinig verkiezingsbeloftes kan nakomen, dat is misschien ook wel wat mensen moeten ondervinden, niet telkens achter een nieuwe Messias aanlopen.

Afvlakken

Inmiddels een week in het nieuwe jaar en we zijn weer alleen bezig met de gezondheid van uw schrijver. Er is gekeken waar het altijd donker is en dat gaat komende vrijdag nog een keer gebeuren. Alle voorbereiding is geen lolletje en moet wel nauw gezet gebeuren anders kunnen ze niet goed onderzoeken wat ze graag willen. Voorafgaand aan dit onderzoek donderdag nog een ijzerinfuus en u begrijpt, wij vervelen ons niet. Het is wel een intensieve periode waar we nauwelijks aan iets anders toekwamen, en toch. Gisteren wel een heerlijke dag gehad, op familiebezoek geweest en thuis ook nog gezellig bezoek ontvangen. Dat hadden we wel weer nodig na deze periode, gewoon een fijne dag die weer eens een beetje energie geeft ondanks dat het voor uw schrijver heel vermoeiend is maar toch. Het andere Klinkertje is mijn rots in de branding en begrijpt heel goed waar het bij mij soms aan schort, een fijn gevoel. Je dreigt wel in jezelf gekeerd door alle ziekteperikelen en al het andere, wat in de wereld loos is kan ik me niet zo aantrekken als anders. Die afvlakking die maakt dat het ziek zijn nog meer centraal komt te staan verdwijnt hopelijk weer op het moment dat ik me weer beter ga voelen. Dat we (ik) weer energie hebben om te wandelen en het zitten en liggen achter aan ons te laten, naar dat moment kan ik enorm uitzien. Overigens in deze weken wel wat weg kunnen kijken qua tv; zo was er een Tatort met mijn favorieten Ballauf en Schenk welke zich afspeelde in de omgeving waar ik het eerder met u over heb gehad. Over het dorp Lutzerath ging het stuk onder andere en de gevolgen van de bruinkoolwinning in dat deel van Duitsland https://klinkertjes.nl/interbellum/ Nu speelde de hele Tatort zich af in het fictieve dorp Bützenich en Neu Bützenich ( volledig nieuw dorp, als stond het in de polder) waarin je ziet waar de inwoners van die dorpen tegenaan hebben gelopen. Zelf vond ik het niet zo’n spannende aflevering maar wel verhelderend; hoe een dorp in de tang wordt genomen, al voor een deel afgebouwd en vervolgens beslist het grote concern dat het dorp niet wordt gebruikt voor de bruinkoolwinning, te triest voor woorden.”Es geht um Heimat, Verlust von Heimat, und wie so oft um Rache, Neid und Missgunst” Dietmar Bär, Schauspieler, als voetnoot over deze aflevering