Caballero zonder filter

Het is vandaag de verjaardag van mijn vader, 99 zou hij geworden zijn. Onmiskenbaar natuurlijk de stamvader van onze tak. Soms denk je weleens; wat zou hij gevonden hebben hoe wij het gedaan hebben tot nu toe. Toch ben ik blij dat hij deze tijd niet meer heeft meegemaakt. Het Neo liberale tijdperk was voor hem een gruwen. Als er iets speelde op het werk was zijn antwoord steevast; naar de vakbond ermee, niet in de gaten hebbend dat de vakbond allang niet meer de rots in de branding was zoals in zijn tijd. Dat de ieder voor zich mentaliteit van nu hij niet zou kunnen begrijpen en dat we bijna weer in een nieuwe oorlog met Rusland aan het belanden zijn. Dat zou zijn voorstellingsvermogen te boven gaan. In 1925 geboren is hij ook kind van de oorlog en het pacifisme van na WO ll. Dienstweigeraar voor Indië en geïnterneerd in de gevangenis van Schoonhoven en daarna de jeugdgevangenis in Zutphen. Dat heeft voor een groot deel zijn levensgeschiedenis bepaald omdat na zijn internering het werk in het Noorden ook op zich liet wachten en er niet was. Dat had hij goed gezien en is hij door gegaan met het werk wat hij uit de jeugdgevangenis deed in Doesburg. In Brummen in de kost waar hij ma ontmoette en dat vervolg kennen we allemaal. Moedig en wijs vond ik zijn stap om 4 jaren de avond LTS te volgen in Doesburg, richting metaaltechniek. Zo is hij in Eerbeek bij Kersten terecht gekomen, eerst als machine bankwerker en later als assistent bedrijfsleider. In die tijd politiek actief geworden en ook voor de vakbond actief. Elke zaterdagmiddag op pad om de contributie voor Partij en vakbond op te halen en met iedereen die ervoor open stond te praten. Dat was wel hij was, met iedereen makkelijk contact maken en praten, zowel voor zijn werk als daarnaast, dat was wel een grote kwaliteit van hem. En in die tijd altijd op pad

met een extra pakje Caballero zonder filter om een eventuele deal te sluiten of te belonen voor wat dan ook. Ja, het waren andere tijden en de huidige zouden hem zeer zwaar zijn gevallen hoe sterk hij in zijn dagen ook was. Zijn enige toevluchtsoord zou de familie zijn geweest, heel belangrijk geweest en gebleven. Eerst zijn ouders, broers, zus en hun aanhang, en later zijn eigen kinderen met hun aanhang. Hoe zou hij het gevonden hebben dat drie van zijn kleindochters nog steeds, of weer van Klinken heetten? Weten doe ik het niet en dat zal altijd zo blijven. Wat bij blijft is dat je iedereen zo’n vader zou gunnen, altijd het gevoel hebben dat er iemand achter je staat, wat je ook doet. Altijd bereid om te helpen of bij te staan, een wijs mens soms.