"Ze passen niet erg goed op je", zegt het andere
Klinkertje tegen mij, deze week. Daarmee doelt ze op onze dierbaren die
overleden zijn. Niet dat we in een Hemel geloven maar soms relativeert het wel
lekker. Dat er toch nog een soort van beschermengelen zijn die op je letten.
Die je beschermen voor alle kwaad wat je kan overkomen. Ze hebben dus niet erg
goed op mij gepast want de serie met levensbedreigende aandoeningen begint wel
wat lang te worden in de laatste jaren. Nu is recentelijk weer wat ontdekt
waarvan ik alleen maar kan hopen dat het zich voorlopig een beetje gedeisd houd
en dat ik er nog een poos mee door kan. Het betekent vooral weer veel
artsenbezoek, ziekenhuis in en uit. Nu hebben we deze week relatieve rust, zelf
gekozen, om even te bezinnen, en via de digitale weg zoveel mogelijk, naar
buiten toe, mensen op de hoogte te stellen. Ook de beslommeringen die we
hebben/hadden met allerlei nevenactiviteiten zijn inmiddels gestopt en ook daar
dus geen omkijken meer naar. Volgende week proberen we weer iets van het
dagelijkse leven op te pakken, het leven gaat voorlopig verder nietwaar. De
vraag is alleen hoe, en die vraag was deze week nog niet te beantwoorden.
