Smoksen

Deze week een hele fijne ontmoeting gehad met mensen die me zeer dierbaar zijn. Uit een vorig beroepsleven leren kennen en nu op bezoek geweest, tot wederzijds genoegen. Voor mij was het belangrijkste dat het goed met ze ging na een zeer traumatiserende tijd, waar ze uiteindelijk goed uit zijn gekomen, met een heel klein beetje hulp van mijn kant . Daar kan een mens toch blij van worden, ook als was die periode bijna 20 jaren geleden. En waar praat je dan over? Nou, dat er genoeg gespreksstof was had ik wel verwacht maar eigenlijk was het nog tekort. Het andere Klinkertje wandelend in een naburig natuurgebied en dat vertelde ik ook. Dit stel liepen momenteel vooral klompenroutes, ook leuk natuurlijk en zo kwamen we op het woord smoksen. Smoksen in het Achterhoeks betekent zoveel als slepend lopen, slenteren in het kwadraat. 

Nu heb ik een dubbele achtergrond, moeder komt uit het IJsselgebied ter hoogte van Brummen en mijn vader kwam uit het gebied de Veenkoloniën, op de rand van Zuid Oost Groningen en Noord Oost Drenthe, en daar spreken ze vooral een Gronings dialect. Nu meende ik mij te herinneren dat smokken in het Gronings zoenen betekent. ” Snoetie veur het bekkie” zoals mijn opoe placht te zeggen. Het is allemaal Neder Saksisch, taal die niet zo lang geleden nog de erkenning kreeg van een op zichzelf staande taal, bijna net als Fries maar net niet helemaal. Goed; terug naar smoksen en smokken. Onzeker was ik toch een beetje of ik gelijk had dus in de avond eens even het Gronings woordenboek erbij, en jawel; smokken is zoenen of kussen. Zonder er al te diep op in te gaan is voor mij nog wel een punt; hoe gaat dat met de werkwoordsvervoegingen. Nou ja; ook niet iets om je heel druk over te maken maar ik was toch blij eerder op de dag geen onzin te hebben verkondigd. Dat Neder Saksisch zullen ze toch wat meer moeten gaan bijschaven wil het ooit een status krijgen van een separate taal. “Van Silvolde in ’t Zuuden tot an Delfziel in het Noorden” zo zong Daniel Lohues ons al toe in zijn song ” Ten Oosten van de Iessel” maar dat is nog ver weg denk ik. Er is een Gronings en een Achterhoeks woordenboek. De tijd dat er een Neder Saksisch woordenboek komt ligt nog wat verder weg en de vraag is hoe lang iedereen nog Neder Saksisch spreekt. Als ik sommige Groningers op tv geïnterviewd zie worden hoor ik bijna geen Groningse tongval meer, jammer. Zelf spreek ik ook nog zelden dialect omdat er geen partners voor zijn die dat ook kunnen. Spreken we dan een verdwijnende taal, ik hoop van niet want in het dialect kan ik me nog beter uitdrukken dan in ABN ( Algemeen Beschaafd Nederlands), en dan vooral als het gaat om gevoel, daar zijn in het dialect andere woorden voor te vinden dan in ABN. Wellicht is dit blog aan dovemansoren geschreven maar ik hoop toch echt dat er weer meer plat wordt gesproken, omdat het kan en omdat het recht doet aan onze volksaard.

Hause Hintergarten

Het was me wel een weekje, de afgelopen week; wat een enorme scene wissel in Den Haag. Er komen allemaal nieuwe spelers op het toneel, zoveel is zeker. Zal u niet vermoeien met alle gedachten omtrent de politieke verwikkelingen van de laatste tijd. Op 22 november aanstaande zijn er nieuwe verkiezingen en volgt een nieuwe formatie, wat dit onderwerp betreft hoop ik, tot dan. Wat houdt me dan wel bezig, buiten de politiek? Dat is het feit dat we weliswaar niet weg zijn voor vakantie maar dat we proberen een beetje vakantie te vieren. Dus toeren we een beetje door Nederland op zoek naar waar het andere Klinkertje op zoek is. Dat brengt ons naar plekken waar we anders nooit zouden zijn gekomen. Soms ook verbazingwekkend dicht in de buurt. Blijkt dat we de achtertuin nog steeds niet goed kennen. Zo kwamen we deze week achter Otterlo terecht, het gebied heet “de Zanding” en is behalve de naam van een naburig vakantiepark ook de naam van een natuurgebied. Nu regende het enkele

keren deze week en toevallig ook op het moment dat we een half uurtje het gebied waren ingetrokken begon het licht te regenen maar met een dreigend wolkengebied in aantocht leek het ons slimmer om de auto weer op te zoeken. Het bijzondere van dat gebied? toch het feit dat de zandverstuiving zich een baan zoekt door het bos maar vooral dat het zich bevindt in wat wij onze achtertuin noemen. Die achtertuin heeft nog vele geheimen prijs te geven, zo blijkt nu ook weer. Het andere Klinkertje meldt veel op waarnemeing.nl maar ziet ook een hoop andere meldingen uiteraard. Dat was ook de reden dat we op deze, maar ook vele andere plekken zijn geweest. Vaak bijzonder en een hele enkele keer niet, in dit geval wel en die achtertuin, zoals wij het oostelijke deel van de Veluwe noemen, had weer een verrassing paraat. En Otterlo is niet het oostelijke deel van de Veluwe maar houdt meer het midden maar toch, vanaf Otterlo, tot aan Radio Kootwijk, en vanaf de IJssel tot aan Oud Reemst; allemaal onze achtertuin. Alles wat er buiten ligt is ook Veluwe maar niet meer onze achtertuin. Dat zit in je hoofd natuurlijk maar zo voelt het wel, alles lekker dichtbij. We gaan vast nog wel een keer naar de kust deze vakantieperiode en we gaan een oude vriend opzoeken, uit Eerbeek, die al heel lang zijn gezin en zijn leven in Limburg heeft. Verder alles vooral in de buurt.Het maakt ons dat onze vakantie het gehalte Hause Hintergarten heeft, en dat is prima.

Onbehagelijk

Het is warm in het land, de laatste dagen erg warm en dat verleid niet tot al te grote activiteit van mijn kant. Het andere Klinkertje is veel dapperder en gaat nog wel elke dag aan de wandel. Kleinere stukjes, dat moet wel gezegd maar toch. Hopen op wat verkoeling, wat beloofd is maar u weet; het weerbericht is ook nogal wisselvallig. Wat is er verder nog te beleven in het land; het voelt tamelijk onbehagelijk als je naar de Haagse politiek kijkt. Zelf had ik gedacht blij en opgelucht te zijn als Rutte zou oprotten maar zo voelt het niet op dit moment, en het moet nog gebeuren. Persoonlijk neemt hij een behoorlijke gok mat deze actie, waarschijnlijk wel doordacht en vanuit de VVD aangejaagd. Maar hij, Rutte, gaat erin mee en dat betekent dat hij ook de consequenties moet dragen, en daarmee ook zijn partij. Vandaag is er een debat waarin Rutte het vuur na aan de schenen krijgt. Een motie van wantrouwen, nu van GL en PvdA, dat is niet vaak voorgekomen. Reden van de motie; eigen belang ( of partij belang) voor landsbelang. We hebben tal van door Rutte veroorzaakte crises en een oorlog op het continent, geen moment om de boel zo hoog op te spelen zou een weldenkend mens vinden. Niet Rutte en zijn partij, zij sturen op nieuwe verkiezingen die ergens in november plaats zullen vinden en dan nog weer een formatie. We zijn ergens in het volgende voorjaar eer er weer een kabinet zit wat aan het werk kan. Eerst maar eens het debat van vandaag en dan zien hoe de hazen gaan lopen, of de VVD en of de BBB stand houdt zoals de voorspellingen rondom de verkiezingsuitslag nu laten zien. Dan is november ineens een eind weg en moet er op eieren gelopen worden om de radicalen in de VVD en de Boerenpartij grote winst te laten aantekenen. Ja, ik zeg boerenpartij omdat er tot nu toe alleen voor boeren wordt gestreden en de burgers, ach ja die zijn er ook maar passen niet helemaal in het denken van de agro-industrie. Als een soort van excuus Truus nemen we de burger ook mee in onze naam en gaan we wat zeggen over het leeglopende platteland ( qua voorzieningen dan), dan is de burger alweer gauw tevreden, zo zullen ze gedacht hebben op het reclamebureautje van Lientje. Goed beschouwd heeft de agro-industrie een democratische coupe geplaagd op Nederland, en veel mensen zijn erin getuind. Ze hebben de staat van Nederland, in hun optiek, net zo goed verkocht als eerder een reclame bureau Petje Pitamientje of even Apeldoorn bellen hebben bedacht. Het politieke landschap was al onzeker en dat is er niet beter op geworden, er waait een onbehagelijke wind door Nederland. We rijden de mist in en maar afwachten hoe we eruit komen.

Peilstok

Het zijn de dagen voordat de schoolvakantie begint, drukte voor ouders en het onderwijzend personeel. Voor onze oudste kleinkinderen extra spannend want het zijn hun laatste dagen op de basisschool en ze verkassen naar het voortgezet onderwijs. Daarmee komt voor ons een eind aan een periode van 11 jaar dat we vrij regelmatig hebben opgepast. En vrij regelmatig bedoel ik zeker 1x in de week maar er waren perioden dat het enkele dagen in de week was. Daaraan komt binnenkort dus een eind en valt die structuur voor ons weg. Ons jongste kleinkind is net op de basisschool begonnen en daar gaan we voorlopig nog een hoop plezier van hebben, zeker 1 middag in de week oppassen wordt dat. In de tussentijd moeten het andere Klinkertje en uw schrijver nadenken over de ontstane situatie na de vakantie. Wat gaan we doen om toch structuur te houden. Nu is ons voornemen so wie so om weer meer met elkaar te wandelen in onze achtertuin en ver daar buiten. Dat geeft natuurlijk al enige houvast. Het feit is wel dat we nu af en toe al moeten nadenken over welke dag van de week het is en welke datum hebben we eigenlijk vandaag. Het zijn de kleine dingen waar we nu en dan tegenaan lopen en voor de tijd na de schoolvakantie zal de woensdag de peilstok en het anker van de week zijn. We bedenken voorla maar dat voor alle kleine problemen, zoals deze goede oplossingen zijn. Zo proberen we dit jaar voor het eerst met een analoge agenda te werken, ligt gewoon op tafel om ingevuld te worden met de belangrijke en minder belangrijke zaken. Zo weten we meestal wel wat er op ons afkomt. Het staat en valt natuurlijk met de discipline om het bij te houden en elke dag even in te kijken. Maar voor nu zijn we bijna door de agenda heen, voor de komende zes à zeven weken. Af en toe komt de deeltijdhond ons nog verrassen met een dagje oppassen en voor de rest kunnen we onze gang gaan. Een heerlijk tijd waarin we in ieder geval op bezoek gaan bij een ouwe kameraad in Limburg en we zeker nog een bezoek aan het strand willen maken. Dat zal,
vermoed ik wel weer Noordwijk worden of de Tweede Maasvlakte. En misschien zit een bezoekje aan Schiphol er ook nog aan. Vervuilend, slecht, ik weet het allemaal en toch ben ik elke keer nog weer verbaasd over de hoeveelheid vliegtuigen en vooral over die grote; hoe kan het de lucht inkomen. Wellicht met foute verwondering mag ik er graag altijd een poosje naar kijken. Tot slot zal het me niet verbazen als we nog een keer in het Fochteloërveen en zeker in de Weerribben belanden, er is nog zoveel te zien en te beleven in het land, en daar hebben we lekker tijd voor.