Nog steeds gemist

Als ik dood ga, huil maar niet

ik ben niet echt dood moet je weten

het is maar een lichaam dat ik achterliet

dood ben ik pas als jij die bent vergeten.

En als ik dood ga, treur maar niet

ik ben niet echt weg moet je weten

het is de heimwee die ik achterliet,

dood ben ik pas als jij dat bent vergeten.

 

En als ik dood ga, huil maar niet

ik ben niet echt dood moet je weten

het is het verlangen dat ik achterliet

dood ben ik pas als jij dat bent vergeten

dood ben ik pas als jij me bent vergeten.

Geen vrolijk begin, deze tekst van Bram Vermeulen maar wel heel erg waar en raak. Dat huilen, en dat niet doen gaat overigens totaal niet over mij. Heel erg emotioneel was ik tijdens de afscheidsdienst in het besef dat dit de finale was van mijn kind van mijn moeder zijn. Het gemis was al direct en onbarmhartig want met ernstige, verdrietige of hele leuke dingen was ze de eerste die gebeld of bezocht werd. Die vaak mooie woorden had om je te troosten of net zo blij was als jij was. Nu, op een van de moeilijke momenten in mijn leven was ze er niet om me bij te staan. Dat gemis bekroop me enorm destijds, en hoewel het inmiddels negen jaar geleden is blijft het gemis. 

Pa mis ik ook wel maar op een andere manier, en hij was al weg tijdens de laatste periode van zijn leven. Dat is toch anders, hij was natuurlijk ook heel belangrijk maar op een hele andere manier dan ma. 

“Als ik dood ga, treur maar niet, ik ben niet echt weg moet je weten”; voor mij voelt dat soms wel zo. Waarom ma er vooral nog steeds is; door haar spreuken waarvan ik; “oew vijand slup nooit” (je vijand slaapt nooit), wel een van de mooiste vindt. En geregeld komt ze nog langs in gesprekken met onze kinderen en als we iets tegenkomen waarvan we denken; dat zou ma nog hebben moeten beleven, weten,etc. Iets anders is het volgende; hoewel we, voor zover ik weet, allemaal gecremeerd willen worden, of zijn, mis ik soms wel dat er geen plek is waar je even naar toe kunt, wat wel een gewin van een graf is. Iets om nog te bezoeken en even stil te staan, letterlijk en figuurlijk. Het is natuurlijk allemaal ondergeschikt aan de leegte die ze heeft achter gelaten. En die blijft, hoe oud ik ook mag worden. Ja zeker, het andere Klinkertje en ik hebben onze eigen stam, ons gezin waarvan we hopen dat het ze allemaal heel lang goed mag gaan. En als het zover is dat onze kinderen en kleinkinderen op ons leven terugkijken dan hoop ik dat ze hetzelfde gevoel hebben over ons hebben als ik nu over ma. Als ze kon ging ze goed op ons passen zei ze altijd en daarop hopen we terugkijkend op een geweldig mens.

Tijd vliegt

Vaker dan eens houd ik het andere Klinkertje voor; het is zo weer tijd voor de Kerstboom. En inmiddels is het alweer 17 september en liggen de pepernoten in de winkel. De dagen worden snel korter en alweer moet de ik de automaat voor de tuinverlichting verzetten. Nog 5 weken en we gaan weer de wintertijd in en gaan we richting de feestdagen. We vieren Oud en Nieuw en hebben wederom goede voornemens en sluiten een bewogen jaar in vele opzichten af. En dan vraag ik in maart 2023 aan het andere Klinkertje; weet waar de Kerstboom ligt want het duurt maar even en dan mag ie weer van zolder. Tijd vliegt zo mag u uit dit relaas begrijpen. En wel zo snel dat de zandkorrels van de zandloper er sneller doorgaan dan je wil. Waar in vroeger tijden je nog weleens momenten had waarop je jezelf verveelde, die tijd ligt allang achter ons en hoe ouder we worden hoe meer we in tijdnood komen. 

Aan de andere kant dwingt het wel tot het nemen van besluiten die de tijd waardevoller maken. Voor het andere Klinkertje en mezelf ligt dat vooral in wandelen. Een sport die geen sport genoemd mag worden maar die wel goed is voor lichaam en geest zo merken we zelf. Deze week gewandeld in het gebied Oud Reemst, voor de atlaskenners; net ten Zuiden van park “de Hoge Veluwe”. Ingeklemd tussen dat park en grofweg de weg van Arnhem naar Ede. We hadden er nog nooit gewandeld en wat een aangename verrassing toch weer. We gaan weleens vaker ergens wandelen in gebieden die we niet kennen en soms is dat een opsteker, zoals deze week en soms is dat een tegenvaller. Dat gebeurt niet vaak en zeker dus deze week niet waarin we in Wageningen, in de Bovenpolder, op zoek waren naar een vogel en tegelijk lekker gewandeld hebben als dus in Oud Reemst. Het maakt wel dat we Staatsbosbeheer en Natuurmonumenten maar knap dankbaar mogen zijn dat ze zich zo inzetten voor dit soort gebieden. Nu hebben we de luxe om de drukke tijden te ontwijken en op incourante momenten te wandelen. Dan zijn de gebieden, bijna zonder uitzondering, heel rustig en kun je jezelf, bij momenten, alleen op de wereld wanen. Dat zijn echt de prachtige momenten en dan zit je even op een bankje met prachtig uitzicht en dan zit deze wijsheid erop geschroefd, met een prachtige filosofische wijsheid. ” My memories must do the work to make you live, and in doing so, again and again, never the same life twice” ( vertaling; Mijn herinneringen moeten het werk doen om je te laten leven, en daarbij, telkens weer, nooit twee keer hetzelfde leven). Mooi hè, zo op een bankje ergens op de hei. Gelukkig krijgt het lijf ook nog wat noodzakelijke exercitie of zoals de behandelend arts mij toevoegde in het laatste gesprek; een beetje in beweging blijven en dat doen we dan ook met blijven wandelen.

Structuur

Het leven begint weer een beetje structuur te krijgen, kleinkinderen zijn naar school, iedereen weer aan het werk. In ieder geval bijna iedereen want maandag aanstaande is de laatste schoolvakantie ten einde en begint voor iedereen weer de gewone structuur. Tot aan de herfstvakantie voor de kinderen en tot aan de Kerst voor de meeste werkenden. Nu waren de feestdagen het afgelopen jaar vallend in de weekenden en dit jaar is het nog niet veel beter. Weinig winst te halen dus voor werknemers en dat is altijd een beetje sneu, feestdagen die helemaal in de weekenden vallen want dat is net alsof het gewoon is. Tsja, een geluk voor hun is dat deze situatie pas weer in 2027 terugkeert. Tot die tijd is het weer echt feestdagen en die feestdagen komen voor ons, mensen op leeftijd, steeds sneller. In maart begin ik al te vragen aan het andere Klinkertje, als we het weer eens hebben over de tijd die onder ons vandaan schiet, of ze de Kerstboom nog weet te liggen, want voor jet het weet moet ie weer naar beneden. Mijn moeder had daar in de laatste jaren een goede oplossing voor. Die had een kleinere Kerstboom die op een kastje kon staan en die na de feestdagen ene condoom over zich heen getrokken kreeg en ergens in een opbergruimte belandde, snel te pakken en snel Kerst in huis. Daarvoor is onze boom te groot maar het idee is geboren en blijft zullen we maar denken. En denken doen we genoeg momenteel, wat een rare tijd toch weer. Als kinderen van de Koude Oorlog waren we best wat gewend maar de oorlog in Oekraïne heeft de hele wereldeconomie opgeschut en is nu bezig om ook een nieuwe wereldorde te creëren waarin de Chinezen, de Russen en straks ook de Indiërs ( met een bevolking van 1,3 miljard) een rol willen spelen. En als dat goedschiks gaat dan maar kwaadschiks, met alle gevolgen van dien. Een somber beeld denkt u? Nou het is meer een realistisch beeld na de periode Trump waarvan me mogen hopen dat die nooit terug komt. Uiteindelijk heeft deze man ervoor gezorgd dat de rest van de wereld dacht dat de politieagent zijn taken niet meer ging uitvoeren en de diverse autocraten dachten hun gang te kunnen gaan. Zij zullen stuk voor stuk hopen dat Trump terugkomt, dan kunnen ze hun gang weer gaan, want Trump zal de laatste zijn die een strobreed in de weg legt. Hij, Trump, zal zelfs wat jaloers kijken naar de autocraten want zo heeft hij ook een pad voor zichzelf uitgezet. Een pad van autocratie voor Trump s de weg die hij wil gaan, en vandaar dat Biden daar heel fel over was de laatste dagen. Een pad dat leidt naar een omverwerping van de republiek die de USA is, zo waarschuwt Biden terecht. Binnenlands werden het andere Klinkertje en uw schrijver deze week ook even niet goed.Om de inflatie tegen te gaan gaat het kabinet Rutte het minimumloon, en daarmee de uitkeringen verhogen met 10%, en ook de toeslagen worden fors verhoogd. Het gevoel bij ons ontstaat dat we links worden ingehaald door dit kabinet onder leiding van een VVDer. En als het allemaal waarheid wordt is dat nog steeds een doekje ( weliswaar een flinke) voor het bloeden want de inflatie was deze maand bijna 14%. Voor ons komt daar nog bij dat de Duitse regering helaas de korting op de accijns per 1 september heeft terug gedraaid en dat betekent dat de Duitsers in Nederland komen tanken, in plaats van andersom. Voor relatieve veelrijders als het andere Klinkertje en uw schrijver is dat een bittere pil die we moeten nemen. We zullen ons rijgedrag erop moeten aanpassen, en dat doen we met veel tegenzin. Voor ons hoeft de regering geen kilometerheffing in te voeren want dit is voor ons meer dan afdoende. Wij verbazen ons ook in hoge mate over de hoeveelheden files die er dagelijks staan, allemaal veroorzaakt door elektrische rijders? Dat de regering nog steeds diepe zakken heeft en de inkomensondersteuning kan bieden die ze van plan is zal grotendeels komen van de enorme extra inkomsten uit gas en accijns op brandstoffen. Uit de lengte of de breedte moet het komen en nu ze ( de regering) zelfs de oliemaatschappijen en anderen die enorm verdient hebben aan de crisis ( deze en de Corona) ben ik ze vooralsnog enige credits schuldig, bij deze. En dan is deze week nog Michael Gorbatsjov overleden, voor ons een lichtend voorbeeld in een andere periode van heel veel onrust. Hij heeft het misschien allemaal anders bedoelt en wilde een nieuw communisme introduceren, en dat is heel anders gelopen. Voor ons was de man de visionair die een eind aan het stalinistische communisme heeft gemaakt en de prelude was naar een andere tijdsgeest. Dat die al snel weer heel anders werd door oorlogen op de Balkan en andere plaatsten is hem niet te verwijten. Althans uw schrijver doet dat niet, hoe historici daar nu en in de toekomst ook over mogen denken.