Nog steeds gemist

Als ik dood ga, huil maar niet

ik ben niet echt dood moet je weten

het is maar een lichaam dat ik achterliet

dood ben ik pas als jij die bent vergeten.

En als ik dood ga, treur maar niet

ik ben niet echt weg moet je weten

het is de heimwee die ik achterliet,

dood ben ik pas als jij dat bent vergeten.

 

En als ik dood ga, huil maar niet

ik ben niet echt dood moet je weten

het is het verlangen dat ik achterliet

dood ben ik pas als jij dat bent vergeten

dood ben ik pas als jij me bent vergeten.

Geen vrolijk begin, deze tekst van Bram Vermeulen maar wel heel erg waar en raak. Dat huilen, en dat niet doen gaat overigens totaal niet over mij. Heel erg emotioneel was ik tijdens de afscheidsdienst in het besef dat dit de finale was van mijn kind van mijn moeder zijn. Het gemis was al direct en onbarmhartig want met ernstige, verdrietige of hele leuke dingen was ze de eerste die gebeld of bezocht werd. Die vaak mooie woorden had om je te troosten of net zo blij was als jij was. Nu, op een van de moeilijke momenten in mijn leven was ze er niet om me bij te staan. Dat gemis bekroop me enorm destijds, en hoewel het inmiddels negen jaar geleden is blijft het gemis. 

Pa mis ik ook wel maar op een andere manier, en hij was al weg tijdens de laatste periode van zijn leven. Dat is toch anders, hij was natuurlijk ook heel belangrijk maar op een hele andere manier dan ma. 

“Als ik dood ga, treur maar niet, ik ben niet echt weg moet je weten”; voor mij voelt dat soms wel zo. Waarom ma er vooral nog steeds is; door haar spreuken waarvan ik; “oew vijand slup nooit” (je vijand slaapt nooit), wel een van de mooiste vindt. En geregeld komt ze nog langs in gesprekken met onze kinderen en als we iets tegenkomen waarvan we denken; dat zou ma nog hebben moeten beleven, weten,etc. Iets anders is het volgende; hoewel we, voor zover ik weet, allemaal gecremeerd willen worden, of zijn, mis ik soms wel dat er geen plek is waar je even naar toe kunt, wat wel een gewin van een graf is. Iets om nog te bezoeken en even stil te staan, letterlijk en figuurlijk. Het is natuurlijk allemaal ondergeschikt aan de leegte die ze heeft achter gelaten. En die blijft, hoe oud ik ook mag worden. Ja zeker, het andere Klinkertje en ik hebben onze eigen stam, ons gezin waarvan we hopen dat het ze allemaal heel lang goed mag gaan. En als het zover is dat onze kinderen en kleinkinderen op ons leven terugkijken dan hoop ik dat ze hetzelfde gevoel hebben over ons hebben als ik nu over ma. Als ze kon ging ze goed op ons passen zei ze altijd en daarop hopen we terugkijkend op een geweldig mens.