Bingewatchen

Op de valreep van januari, en ja de tijd vliegt, nog even een stand van zaken betreffende het huishouden van de Klinkertjes. We proberen om het moment een beetje het wereldgebeuren aan ons voorbij te latengaan, dat wil zeggen; zo min mogelijk de talkshows kijken. Nu Lützerath “am boden liegt”, en gesloopt en wel afgegraven wordt, mijn weerzin daartegen heb ik in een vorige blog al duidelijk gemaakt proberen we ons minder te ergeren aan de wereld. Daarvoor zijn we behoorlijk aan het Netflixen wat een verademing is. Heerlijk kijken, onderuit op de bank en we kijken nu de serie van Netflix zelf; manifest. Nadat we ons al een keer scheel gekeken hadden naar de serie de Designated Survivor is deze van een andere orde. Het is science fiction met een reëel randje wat wij heerlijk vinden. Helaas zijn we er vanavond doorheen, wellicht in juni komen er nog 10 afleveringen. Wij moeten vooralsnog op zoek om ons binge-watchende karakter genoegdoening te geven. Zoeken naar nieuwe binge waardige series ( en binge waardig betekent niet kunnen stoppen met, in dit geval kijken). Nog even en we gaan de lente in en dan worden de dagen langer en andere dingen weer veel belangrijker. Hoewel de lente nog niet is aangebroken is het vandaag eindelijk een beetje mooiere dag en omdat het andere Klinkertje richting apotheek moest hebben we dat wandelend gedaan. Dat beviel goed en dus zijn we een stukje doorgelopen, via de oude buurt naar het Soerense Zand en weer terug gewandeld via het dorp. Dat wandelen werkt bijna net zo goed als het Praathuis, en dus praten we bij over de belangrijke, en minder belangrijke zaken die ons zo bezig houden. Slotconclusie na een vrij uitgebreide inventarisatie; er is de komende tijd nog genoeg te doen alvorens de dagen weer langer worden en onze interessen verschuiven naar de buitenwereld, wandelen, struinen en vissen worden dan weer belangrijk en na de mooie wandeling van vanochtend kijk ik er ook zeer naar uit, de lente.

Interbellum

Het leven kabbelt een beetje voort en we zijn nu bijna halverwege januari van het nieuwe jaar 2023, een beetje een tussenperiode waarin niet zoveel gebeurd, een micro cosmos interbellum. Helemaal zeker ben ik niet maar volgens mij is het maandag aanstaande Blue Monday. De meest vervelende en sombere maandag van het jaar. Zoals u weet heb ik niet veel met al die Anglo-Saksische terminologie ( Black Friday,etc) op deze na; Blue Monday. Nu is deze hele week een soort van Blue Monday, en dan vooral het weer betreffend, het is bijna niet droog geweest, de zon heel weinig gezien en dat zijn al ingrediënten genoeg voor een instant Blue Monday.

Het lijkt ook wel dat met het ouder worden ik er meer last van heb. 40 jaar jonger had ik vooral een hekel aan de herfst en waren de maanden oktober en november bijna niet door te komen. Nu heb ik dat vooral met de te korte dagen in de winter. Blij als het straks weer zomertijd wordt en de dagen qua licht weer op een aanvaardbaar niveau komen. Blijft de vraag liggen hoe het kan dat je er op oudere leeftijd ( in ieder geval uw schrijver) steeds meer last krijgt van de herfstige omstandigheden in de winter, want dat is het nu per slot van rekening. Een antwoord heb ik niet, ook niet na lang nadenken behalve dat de geneugten van de winters van vroeger, sneeuw en schaatsen niet meer aanlokkelijk zijn. Sneeuw en ijzel zijn meer een vijand geworden en schaatsen doe ik niet meer, kan me geen botbreuk door een val op het ijs permitteren. Ach ja, er zijn erger dingen maar desondanks blij dat we de “goede” kant op gaan, en met goed bedoel ik dat de dagen lengen. Gisteren waren de tuinlampen al aan voordat het echt nodig was, eigenlijk nog teveel daglicht, dat zijn wel de momenten waaraan ik me dan vasthoud en de lente tegemoet zie. Doordat ik een los eindje in deze Blog had staan toch maar even opgezocht en het klopte, maandag aanstaande, 16 januari is het Blue Monday. Genieten zal ik er niet van maar het min of meer vieren als point of no return; we gaan richting lente. 

Zoals ik meestal doe na het schrijven loop ik door de foto’s om een bijpassende of toepasselijke te vinden en mijn oog valt het eerst op een foto van verlaten dorp in het gebied van Garzweiler, de Duitse bruinkoolmijnen een half uurtje over de grens bij Roermond. En dan kan ik het toch niet laten om er even over te schrijven want op dit moment wordt het opgekochte dorp Lutzerath ontruimd van activisten en gaat de grote grijper er straks in. Surrealistische foto’s in de krant van mensen die op de rand van de mijn/afgraving staan met die grote grijper vlak voor zich. Het is een echt schandalige situatie daar waarin mensen huis en haard gedwongen moeten verlaten, hele gemeenschappen uiteen worden gehaald en al heel wat monumenten en museale stukken aan de grijpers zijn overgeleverd. Zoals al eerder betoond, onbegrijpelijk dat een regering daaraan meewerkt om de aandeelhouders van een private maatschappij (RWE) tevreden te houden, tragisch. Die aandeelhouders zijn voor een deel ook de omliggende Kreisen ( gemeenteverbanden) maar RWE is ook gewoon aan de beurs. Een heel stel dorpen zijn al verdwenen of dreigen dat te worden. Garzweiler, Grefrath, Otzenrath, Jackerath, Oberwestrich, Winkelheim, Königshoven, Unterwestrich, en nu dus Lützerath waar op het moment veel om te doen is. Dit dorp is de laatste die moet verdwijnen, naar het schijnt. Lees ook; https://www.nrc.nl/nieuws/2023/01/10/het-dorp-dat-moest-verdwijnen-en-toen-weer-niet-a4153797 en https://klinkertjes.nl/dag-mijnbouw/