Interbellum

Het leven kabbelt een beetje voort en we zijn nu bijna halverwege januari van het nieuwe jaar 2023, een beetje een tussenperiode waarin niet zoveel gebeurd, een micro cosmos interbellum. Helemaal zeker ben ik niet maar volgens mij is het maandag aanstaande Blue Monday. De meest vervelende en sombere maandag van het jaar. Zoals u weet heb ik niet veel met al die Anglo-Saksische terminologie ( Black Friday,etc) op deze na; Blue Monday. Nu is deze hele week een soort van Blue Monday, en dan vooral het weer betreffend, het is bijna niet droog geweest, de zon heel weinig gezien en dat zijn al ingrediënten genoeg voor een instant Blue Monday.

Het lijkt ook wel dat met het ouder worden ik er meer last van heb. 40 jaar jonger had ik vooral een hekel aan de herfst en waren de maanden oktober en november bijna niet door te komen. Nu heb ik dat vooral met de te korte dagen in de winter. Blij als het straks weer zomertijd wordt en de dagen qua licht weer op een aanvaardbaar niveau komen. Blijft de vraag liggen hoe het kan dat je er op oudere leeftijd ( in ieder geval uw schrijver) steeds meer last krijgt van de herfstige omstandigheden in de winter, want dat is het nu per slot van rekening. Een antwoord heb ik niet, ook niet na lang nadenken behalve dat de geneugten van de winters van vroeger, sneeuw en schaatsen niet meer aanlokkelijk zijn. Sneeuw en ijzel zijn meer een vijand geworden en schaatsen doe ik niet meer, kan me geen botbreuk door een val op het ijs permitteren. Ach ja, er zijn erger dingen maar desondanks blij dat we de “goede” kant op gaan, en met goed bedoel ik dat de dagen lengen. Gisteren waren de tuinlampen al aan voordat het echt nodig was, eigenlijk nog teveel daglicht, dat zijn wel de momenten waaraan ik me dan vasthoud en de lente tegemoet zie. Doordat ik een los eindje in deze Blog had staan toch maar even opgezocht en het klopte, maandag aanstaande, 16 januari is het Blue Monday. Genieten zal ik er niet van maar het min of meer vieren als point of no return; we gaan richting lente. 

Zoals ik meestal doe na het schrijven loop ik door de foto’s om een bijpassende of toepasselijke te vinden en mijn oog valt het eerst op een foto van verlaten dorp in het gebied van Garzweiler, de Duitse bruinkoolmijnen een half uurtje over de grens bij Roermond. En dan kan ik het toch niet laten om er even over te schrijven want op dit moment wordt het opgekochte dorp Lutzerath ontruimd van activisten en gaat de grote grijper er straks in. Surrealistische foto’s in de krant van mensen die op de rand van de mijn/afgraving staan met die grote grijper vlak voor zich. Het is een echt schandalige situatie daar waarin mensen huis en haard gedwongen moeten verlaten, hele gemeenschappen uiteen worden gehaald en al heel wat monumenten en museale stukken aan de grijpers zijn overgeleverd. Zoals al eerder betoond, onbegrijpelijk dat een regering daaraan meewerkt om de aandeelhouders van een private maatschappij (RWE) tevreden te houden, tragisch. Die aandeelhouders zijn voor een deel ook de omliggende Kreisen ( gemeenteverbanden) maar RWE is ook gewoon aan de beurs. Een heel stel dorpen zijn al verdwenen of dreigen dat te worden. Garzweiler, Grefrath, Otzenrath, Jackerath, Oberwestrich, Winkelheim, Königshoven, Unterwestrich, en nu dus Lützerath waar op het moment veel om te doen is. Dit dorp is de laatste die moet verdwijnen, naar het schijnt. Lees ook; https://www.nrc.nl/nieuws/2023/01/10/het-dorp-dat-moest-verdwijnen-en-toen-weer-niet-a4153797 en https://klinkertjes.nl/dag-mijnbouw/