De Apenrots

Eindelijk zijn de behandelingen en alle onderzoeken klaar. De onderzoeken leverden niet veel nieuws op en gelukkig maar en de behandelingen hebben me weer veel meer energie gegeven. Ben er weer bij zal ik maar zeggen. Niet dat het is zoals de tijd dat ik gewoon gezond was maar het is echt stukken beter en daar ben ik zeer tevreden mee. Je leest het weleens vaker; het is alsof je onder een soort van mist leeft, je bent er wel maar het is met moeite. Alsof veel dingen aan je voorbij gaan en die periode heb ik hopelijk nu achter me gelaten. Voor mij is het natuurlijk vervelend maar voor mijn omgeving nog meer en je hebt niet de mogelijkheid om er bovenuit te stijgen. Om weer gewoon aan het dagelijkse leven deel te nemen als
alles in het teken staat van moe, moeizaam, suffig en nauwelijks aanwezig, wel fysiek maar niet met je persoonlijkheid. Heel af en toe, vooral met bezoek, kun je jezelf wel even oppeppen en dan lijkt het wat maar zij maken dan de instorting naderhand niet mee. En dat alles moet het andere Klinkertje dan maar verduren, en zoals eerder al eens gezegd; zij is dan mijn rots in de branding en al bijna 42 jaar getrouwd zijn we. Overigens 45 jaar bij elkaar zo werden we begin januari opmerkzaam gemaakt op dat feit. Meer dan een half mensenleven bij elkaar. Momenteel ben ik er dus weer redelijk bij en dat stemt natuurlijk tot tevredenheid. Deze week is ook het besluit gevallen dat we deze zomer een week met vakantie gaan en dat geeft ook een fijne opzwieper in de goeie richting. Nadat we afgelopen jaar niet zijn geweest is het in vooruitzicht hebben van vakantie wel heel erg lekker. In goed gezelschap naar een mooie plek, zo denken wij, in de Zuidelijke Eifel in Duitsland. 

En de rest van de wereld? Nou, daar ben ik wel veel minder mee bezig geweest en natuurlijk kunnen we het hebben over Trump, over Yesligöz, over die andere Geert. Bijhouden is het goeie woord voor hoe ik het beleef maar druk maken, ach soms overkomt het me nog wel maar met mate. In het besef dat ik er vanuit mijn positie maar heel weinig aan kan veranderen voel ik meer de berusting. Berusting over de lokale, de provinciale, de landelijke en de wereldpolitiek. Er gebeurt genoeg om er wat van te vinden maar het idee dat ik er wat aan kan van anderen heb ik achter me gelaten. Hoe graag ik het ook anders zou zien. Zoals in het huidige Duitsland waar door honderdduizenden, zo niet miljoenen Duitsers wordt geprotesteerd tegen extreem rechts daar. Waarom komt zoiets in Nederland niet van de grond, waarom niet? De vraag stellen is hem beantwoorden; er is (nog) geen idee door al die kiezers op extreem rechts dat ze bedondert zijn; dat ze met open ogen in de val zijn gelopen en bij de eerste beste gelegenheid komt dat al naar voren. De eigen bijdrage wordt hooguit een paar tientjes minder en niet zoals de volksmenner met mijn voornaam betoogde tijdens een debat dat deze direct moest worden afgeschaft. Niet dus, echt niet en totale onzin, gaat niet gebeuren en dat is nog maar de eerste verkiezingsbelofte die de andere Geert moet inslikken. Overigens hoop ik wel dat er een kabinet komt met de huidige partijen, zien wat er dan nog van over blijft van alle grote praatjes vanaf de zijkant. De man die anderen verweet plucheplakkers te zijn, inmiddels zelf het langste in de 2e Kamer zit, vanaf 1998. Denk daar maar eens over na. Hij zit straks boven op de apenrots en denkt; hoe ben ik hier beland en wat nu te doen. Waarom er in Nederland niet gedemonstreerd wordt tegen extreem rechts is omdat er partijen zijn die deze club salonfähig heeft gemaakt, er lijkt geen besef te zijn waar deze club voor staat. De democratie is in gevaar maar de Nederlander maakt zich liever druk om de eigen portemonnee, dat heeft lange tijd VVD in de achtereenvolgende kabinetten goed voor elkaar gekregen, het middelpunt van de wereld ben ik.