Gekleurde Lampjes

We gaan richting de feestdagen en dat stemt mij in ieder geval altijd een beetje melancholisch. Zelf denk ik dat het komt omdat de feestdagen bij ons, vroeger, een vrij vast patroon had. Dat heb ik u dat al

eens eerder vertelt, Opoe die op 2e Kerstdag jarig was en wij de twee en een half uur durende rit naar het Noorden maakten, en weer terug uiteraard, op 1 dag. Voor mij altijd gezellig die dag; naar mijn vlak in de buurt wonende oom en tante waar ze gekleurde lampjes in de boom hadden ( door mij zeer bewondert) en natuurlijk Billy Smart Circus en veel lekker eten drinken. Op oudejaarsdag maar meestal de dag ervoor de oliebollen bakkerij van pa en ma ( en aan het slot de appelbeignets niet te vergeten). Zelf hebben we ook een aantal rituelen ontwikkeld die vrijwel ieder jaar plaats hebben. Niet van die hele bijzondere maar altijd leuk om te doen. Sinterklaas hebben we allang geleden afgewaardeerd en we zijn terug gekeerd bij de Kerstman. In Zwitserland hadden ze wel een soort Santi Klaus die sinaasappelen uitdeelde maar dan was de stad en de mensen allang in Kerstsfeer, alles in voerbereiding op de Kerstman. Anders dan in Nederland waar we eerst de Goed Heilig Man de deur uitwerken richting Spanje alvorens de Kerst kan losbarsten. Wij doen zo min mogelijk aan Sinterklaas maar de avond met Kerst of er rondom dat we ( met zijn allen) gaan gourmetten ( vaste prik) heeft de Kerstman ook cadeautjes gebracht. Met Oud en Nieuw zijn het andere Klinkertje en uw schrijver meestal met zijn tweeën en dat dat is ook heel fijn. Nadat het 00.00u is geweest gaan de appjes en de telefoon in onnoemelijk tempo en nieuwjaarsdag zoeken we elkaar op. En dan is het nieuwe jaar weer aangebroken en kan de boel weer opgeruimd en stappen we een nieuwjaar binnen waarvan we niet weten wat er zal gebeuren. 

Dat wisten we vorig jaar ook niet, en zie; het is voor ons een bewogen jaar geweest laat staan voor Oekraïne en nog zoveel meer andere plaatsen in de wereld die momenteel weinig aandacht krijgen. Bijna aan het eind van dit jaar is het wel fijn om te zien dat zich in de Verenigde Staten weinig lijkt te wijzigen. In ieder geval niet in de mate waarin dat gevreesd werd en dat is op dit moment in de wereldgeschiedenis een gelukkig ding. Vandaag is ook de dag dat “de Donald” bekend gaat maken of hij zich weer kandideert voor een nieuwe termijn president. Zelf hoop en denk ik van niet want de mid terms hebben toch bij uitstek laten zien dat zijn invloed sterk terugloopt en het wachten is nu op de Republikeinse Partij die hem op een zijspoor zet. In ons familieleven heeft de wereldpolitiek nog nooit zo’n grote rol gespeeld dan deze dagen. Hoewel we kinderen van de Koude Oorlog zijn en geleefd hebben met een zekere mate van dreiging is dit wel een spookbeeld. De manier waarop het dagelijkse leven beïnvloed wordt door al wat aan de Oost zijde van Europa zich afspeelt en dan met name de energieprijzen die door het dak gingen. Dus wordt ook hier in huis de thermostaat laag gehouden en dit schrijvende hebben we de verwarming nog niet aan gehad en douche ik me nog maar twee maal per week en dan nog twee minuten. Voor mij makkelijk want zodra de geforceerde afvoer na ongeveer twee minuten gaat draaien stop ik met douchen. Ach ja, je moet er wat voor over hebben. Uitgebreide kookpartijen doen we ook niet meer, en als we koken is het bijna altijd voor een aantal dagen. Een mens wordt wel creatief. 

Tot slot nog; deze week een stem uit het verleden en die stem bezorgde me een week gevoel in de maag. Een bericht via de mail van iemand waar ik vroeger beroepsmatig contact mee had en die mij vraagt hoe het met mij gaat en verteld hoe het haar vergaat. Het contact moest indertijd stoppen omdat men vond dat een contact professioneel aan gegaan moest worden en ook op tijd weer afgebouwd. Daar heb ik weleens spijt van gehad dat ik ernaar geluisterd heb toen me dat werd opgedragen. In mijn politieke periode ben ik nog een keer geweest en daarna van de ene ziekte in de andere verzeild geraakt. Hoewel je natuurlijk via Facebook soms mensen wel kan volgen is dat hier niet aan de orde. Haar kinderen zocht ik nog weleens op Facebook maar via hen kwam ik niet verder. En nu dus dat bericht; heel mooi omschreven en treffend. Met opmerkingen die voor mij een brok in de keel zijn en bijzonder ook, het was voor mij ook een periode die diepe, diepe indruk heeft gemaakt. Hopelijk hebben we nu en dan weer even contact, face to face of zo; via de mail, een indrukwekkende vrouw.