Wonderlijk lijf

De laatste weken niet veel geschreven en de reden daarvoor is dat ik het ziekenhuis weer regelmatig gefrequenteerd heb. Eerst onderzoeken, dan afwachten op de uitslagen en die hadden wel wat positiever mogen zijn zal ik bekennen. Hoe het bij u dan werkt weet ik natuurlijk niet maar zelf heb praat ik er wat over met het andere Klinkertje en veel nadenken. Mijn achterhoofd is momenteel veel drukker dan ik mij altijd bewust ben. Dat resulteert er wel in dat vermoeidheid een nog grotere rol speelt, nu niet zozeer lichamelijk maar vooral moe in mijn hoofd. Het maalt natuurlijk omdat de onzekerheid aan je knaagt. Gelukkig heb ik het andere Klinkertje die mijn rots in de branding is, de laatste tijd nog veel meer dan anders. Door erover te praten, en soms ook niet over te praten en wat anders te gaan doen. Door alle gebeurtenissen weer van de laatste weken besef je eens te meer wat een wonderlijk lijf ik bezit en hoe er dingen soms verkeerd gaan. Processen op gang komen die er niet horen te zijn. We proberen

nu en dan nog wat te wandelen en in vorm te blijven maar het valt niet altijd mee. Soms helpt het om je hoofd wat te legen maar andere momenten krijg je het gewoon niet uit je hoofd en zolang er geen vervolgbehandeling bekend is zal dat nog wel zo blijven. Natuurlijk is afleiding heel goed, en als het helpt geweldig. Zo zijn de kleinkinderen een geweldige afleiding. We hebben er drie en zoals u weet passen we geregeld op omdat we het graag doen, en het voor het werk van de kinderen ook soms noodzakelijk is. Hoewel het oppassen natuurlijk ook energie kost trekken ze je even in een andere wereld, en dat is vaak heerlijk. We zitten met de kleinkinderen in een soort laatste jaar want de twee oudsten gaan volgend jaar naar vervolgonderwijs en dan blijven ze in Dieren en zien we ze een stuk minder. De jongste gaat dan ongeveer naar het basisonderwijs en is dan nog maar een deel van de dag bij ons. “The times they are a changing” zong Bob al eens en voor ons klopt dat als een bus maar soms is het wel moeilijk te verteren. Alles schuift en wordt anders en dan speelt altijd op de achtergrond die ziekte en dat, hoewel je daar als kind geen weet van hebt, de eeuwigheid eindig is. Als kind, met een gelukkige jeugd, heb je geen weet dat alles een keer ophoudt. Dat de twee grootste zekerheden in ons leven geboorte en dood zijn. Dat het leven van je weg accelereert en de tijd steeds sneller lijkt te gaan. Objectief kan dat natuurlijk niet; een dag duurt net zolang als 40 jaar geleden, maar je gevoel zegt iets anders. Vandaar het al eerder gemaakt grapje waarin ik aan het andere Klinkertje in maart al vraag of ze weet waar de Kerstboom ligt want voor je het weet kunnen we de boom weer neerzetten. En het is zo want het is nu nog maar 49 dagen tot 1e Kerstdag, de jaren beginnen steeds meer te vliegen. En daardoor krijgen de bijzondere gebeurtenissen steeds meer waarde omdat je niet weet hoe vaak je ze nog gaat meemaken. Morgen maar weer iets triviaals maar belangrijks gaan doen; wandelen. Natuurlijk gaan we liever met goed weer wandelen maar soms moet je jezelf er ook even niets van aan trekken en gewoon gaan. Nu is het vandaag een koude dag en dat helpt niet om de spirit te vatten en te gaan, dus gaan we morgen.