Ruud und die Koole

Om volstrekt onduidelijke redenen hebben Ruud und die Koole ( fractievoorzitter in de senaat, Ruud Koole), Mei Li Vos en nog vier andere senatoren voor een verdrag gestemd waar al 20 jaar over wordt gepraat. Een verdrag met zoveel minpunten dat het PvdA congres het heeft afgewezen. Zo niet de dames en heren in het ivoren torentje van de Eerste Kamer. Ja zeker, zo der last en ruggespraak moeten zij kunnen werken maar luisteren naar je achterban en rekening houden met die gevoelens is ook zonder last en ruggespraak goed te doen hoor. Van Mei Li Vos kan je dit verwachten, gezien haar visie op de arbeidsmarkt, altijd al een raadsel wat die bij onze Partij te zoeken had. Maar Ruud en anderen, daarvan mag je toch iets anders verwachten. Deze stemming, en deze houding, maakt wel opnieuw een nieuwe en grote teleurstelling in mijn Partij. Na het regeringsdebacle 2012 - 2017 waarin we regeerden met de VVD en daar een hele forse prijs voor hebben betaald blijft dit soort eigenzinnige eigenwijsheid nog te regelmatig aan de oppervlakte komen. Dat we (onze onderhandelaren Bos en Samsom) in 2012 de boel niet hebben laten klappen toen VVD leden tegen een inkomensafhankelijke ziektenkostenbijdrage waren is nog altijd een van de grootste flaters en missers geweest. Als volksvertegenwoordiger en bestuurder heb je daar financieel geen last van, ook niet als je van onze Partij bent. De familie Doorsnee heeft er nog altijd flink last van. Dat in de steek laten van onze kiezersgroepen, en nu dus opnieuw, maakt dat de PvdA behoefte zou moeten hebben aan echte vertegenwoordigers van de arbeiders. Minder academici en meer praktijk mensen, dat zou onze Partij een stuk vooruit helpen.