Wachten

Zit te wachten, weer eens, niet voor het eerst en ik vrees niet voor het laatst. Het leven bestaat voor een deel uit wachten, wachten op de dokter, de tandarts, je beurt en aan de telefoon. In een vorig leven was het ongeveer mijn beroep, wachten met de muziekjes op de juiste persoon, die na een half uur wachten aan de telefoon, niet aanwezig blijkt en op vakantie, vrije dag, papadag of in vergadering blijkt te zijn. kan u teruggebeld worden is dan soms de vraag wat dan vervolgens zelden gebeurd. Al die instanties, maatschappijen en verwante artikelen; allemaal dezelfde wachtmuziekjes ( tandartsmuziek was het ergste), dezelfde smoezen ( "vorige week heeft mijn collega al....", "dacht dat het al...", "was dat niet ehh.......", "nee toch, nog geen brief gekregen, ga er direct voor zorgen?". 
Iedereen kent nog wel de reclame met de Paarse Krokodil, die is eigenlijk een begrip geworden van onnodig wachten. Heeft het geholpen, nou heel soms maar meestal helemaal niets. De krokodil leeft voort.
Ben nu aan het wachten, samen met ma, op een monteur die de personenalarmering komt aanleggen. Kijk het wachten wordt onderbroken door de oudste die met andere oma langs komt en even binnen met het kleine grut. De heren zoals ze inmiddels wel door een merendeel van de fans worden genoemd. Een hele fijne onderbreking en nu ze weer weg zijn beperkt ma zich tot TV kijken ( met de krullers in de haren) en ik tot het schrijven van een Blog. dat is wel de beste remedie bij wachten, andere dingen doen als het maar even kan. Bij de dokter in de wachtkamer lekker lezen en dat geldt eigenlijk ook voor de meeste andere plekken waar gewacht moet worden. Sinds lang heb ik me al aan gewend om niet meer aan de telefoon lijdzaam te wachten maar de luidspreker erop en andere dingen doen tot zich een echt persoon meldt en de beantwoordingstape verdrongen is door real live contact. Maar voor het zover is; wachten.