Het is een goed gebruik geweest in
Nederland, bij geschillen gaan de partijen om de tafel zitten, ze duwen en
trekken wat met hun standpunten en ze komen eruit.
Dat laatste is belangrijk, het
resultaat is bekend; er komt een oplossing. Het gaat er nu niet om welke
oplossing, er komt een oplossing. Hoe dat eruit ziet is iets anders. Het
polderen begint bij het eind zonder een idee hoe dat eruit ziet.
Mooi eigenlijk wel. Het is nogal
verguisd de laatste jaren maar komt weer in de mode. De reden daarvan is
simpel. In het spel van geven en nemen is het uitgangspunt dat er een oplossing
komt. Dat uitgangspunt is aantrekkelijk en maakt het voor partijen bij aanvang
van besprekingen duidelijk.
Polderen dus; vandaag flink mee
bezig geweest. Wel zonder dat de ander daarvan op de hoogte was maar zo zit ik
in elkaar, zeker als het een probleem met personen is. Uitgangspunt moet dan
zeker zijn dat er een oplossing komt anders kom je tot onwerkbare situaties in
de persoonlijke en of de werksfeer.
Zonder nu op de details in te gaan
is dit wel het onderscheid met de polariserende werkwijze, de boel op scherp
zetten. Makkelijker is dat wel want polderen komt weleens neer op de kool en de
geit sparen. Dat kan het niet zijn. Toch is het wel mooi, dat polderen,
wereldberoemd waren we ermee op een gegeven moment, de doodsteek voor
populisten. Dat wapen had dus eerder gekozen moeten worden tegen mijn
naamgenoot en zijn voorgangers en zijn nakomers, die er ongetwijfeld zullen komen.
Praten, denken en doen, nadenken over
wat je doet en daarvoor verantwoordelijk zijn, zolang je keuzes maar goed kunt
motiveren dan is dat een goede combinatie met polderen. Wat een lesje weer,
morgen meer. Wat vind u van Tolerantie ©Sire?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten