“Vandaag ga ik nog verhuizen”, zo meld
ma als we binnenkomen. “Dat is mooi ma”. Ze heeft uiteraard nu ook al een
kamer, niet zo groot maar wel mooi, het is de logeerkamer en dus voor
tijdelijk.
Nu is alles tijdelijk en zo ook de
bewoners van dit huis, die gasten worden genoemd. Een mooie kamer op de begane
grond is haar deel zo horen we een tijdje later. Anderen komen ook op bezoek
bij ma. Het andere Klinkertje en ik laten haar in dat gezelschap achter. We
gaan het kleine beetje boedel van ma verhuizen, eerst nog even hard werken en
vervolgens de leuke dingen. Voor ons zijn de leuke dingen; lampen op de goede
plek neerzetten, wat schilderijen ophangen en zo meer. Hoe langer we bezig
zijn, hoe meer het besef tot ons doordringt, dit zijn de laatste dingen die we
voor haar kunnen doen.
Dit is haar laatste kamer, verder komt
het leven niet meer. Zo komt bij ons ook ineens de realiteit naar binnen. Inmiddels
twee en halve week bezig met bezoeken, regelen, huizen en overhuizen. En dan
ineens dat besef van, hoe mooi de kamer ook is, het is definitief haar laatste
plek.
Bij het overhuizen van het
verpleeghuis naar dit huis, en dus naar de logeerkamer zou er tenminste nog één
keer worden verhuisd. Een verhuizing naar de definitieve kamer in dit fijne
huis. Die laatste verhuizing kwam, zoals
alles de laatste weken, heel snel en onverwacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten