Het is vrijdagavond en een beetje
uitgewoond van alle emoties zit ik op de bank naar een Amerikaanse sitcom te
kijken. Van het soort die ik erg leuk vind maar vandaag gaat het een beetje
langs me heen.
Terug van het huis in Beekbergen waar
ma al slapend is achter gelaten. Waar ze nu in alle besef komt van de
beslissingen die ze heeft genomen. Niet, of bijna niet, meer verhuld achter het
gordijn van altijd belangstelling hebben voor de ander, de ander die belangrijk
is en bijna verlegen worden onder alle aandacht voor haar.
Maar ze is moe, moe gestreden om
zolang mogelijk te blijven wie ze is ,maar ze kan bijna niet meer. Het leven
begint haar zwaar te vallen en op steeds meer momenten is haar dat steeds beter
aan te zien.
Bij het weg gaan zeggen we slaap
lekker en welterusten. Dat menen we ook van harte maar we weten dat ze het er
moeilijk mee heeft en ze kan dat bijna niet onderdrukken.
Zo zit ik op een vrijdagavond een
beetje uitgewoond op de bank en kijk naar een Amerikaanse sitcom, ik zie het
wel maar ik kijk niet, mijn gedachten zijn elders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten