Moe

Ben een beetje moe, in de wachtkamer van de cardioloog. Mijn andere APK heb ik het genoemd aan het begin van deze dag. Zo is het ook wel een beetje, op de fiets en testen. Nu weet de oplettende lezer dat ik elke week fiets tijdens het uurtje fysio maar goed. Nu dus ook, een test op de fiets waar ik de tien minuten volmaak op een wattage van 200. "Kunt u nog verder" vraagt het begeleidende meisje? Ja kunnen wel maar ik vond het mooi geweest, de eerste zweetdruppels hebben zich al lang op mijn ronde, kalende hoofd gevormd. Dat begint met een paar parels maar al gedurig worden het er steeds meer. Tegen het meisje had ik al gezegd dat daar een grens lag voor mij want na deze inspanning een gesprek met de dokter. Geeft niets zegt ze nog, die is dat wel gewend. Dat zal best antwoord ik haar maar ik niet. Dus na bijna tien minuten en een wattage van 200 houdt ik het voor gezien. Kunt u echt niet meer vraagt ze nog? Nee echt niet hoor bezweer ik haar min of meer. Tien minuten later in de wachtkamer parelt het nog van het hoofd en heb ik alsnog spijt dat ik te lang ben door gefietst. Waarom nou toch, dit is echt iets waar ik een hekel aan heb, zweten in het openbaar. Ben het allang gewend van mezelf en tegelijk blijft het vervelend hoewel ik er bijna nooit iets aan kan doen. Behalve nu dus want deze uitbraak is het gevolg van mijn eigen prestatiegericht, onnodig maar toch. Het is hetzelfde als het roeiapparaat op de fysio, een onbedwingbare tegenstander, die mij altijd weer tot het uiterste weet af te matten. Dat moet ik niet meer doen zo verwijt ik mezelf nu, een beetje opgedroogd en wel voel ik me ineens niet meer droog achter de oren.