Voor de eerste keer deze lente zit ik even lekker buiten. Het is
nog vroeg in de avond en 24 graden, lekker gewoon. Even rust in onze achtertuin
nadat we een hele fijne dag hadden met de kleinkinderen. Die beginnen nu echt
pogingen te doen met je te communiceren. Dat is mooi en merkwaardig. Mooi omdat
ze er redelijk vlot bij zijn om aan jou te laten weten wat ze willen.
Merkwaardig omdat zo snel na de hulpeloze periode van een kind, de
kleinkinderen als het ware nu pas echt gaan leven. Na deze periode die vooral,
rust, reinheid en regelmaat betekent, of eten/ drinken, plassen/poepen en
slapen breekt nu de vormingsperiode aan. Nu gaan we een beetje zien waar het
met de mannen heen gaat. Doordat wij geen tweelingen gewend zijn valt me vooral
op hoe ze elkaar even los laten, uit het oog verliezen maar elkaar snel weer
opzoeken. Dat ze elkaar corrigeren, vragen, nadoen en nu ook enorm beginnen na
te praten. Hele en halve zinnen komen eruit en het klopt meestal ook nog.
Zo zit ik, inmiddels al wat later na te genieten van de dag. Want
dat heeft ons de laatste dagen wel weer geleerd. Geniet van elke dag, en u
weet: dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik weet van ouders, grootouders,
zussen, vrienden en een vrouw die hun jongen van 26 gisteren hebben verloren
aan die zo oneerlijke ziekte. Dat doet pijn, en dat wens je niemand toe, je wil
anderen dat graag besparen maar dat lukt nog steeds niet. Meer wensen dan
veel sterkte kan je niet. "Das leben geht weiter".
Het andere Klinkertje en ik kennen een dergelijke situatie van
redelijk nabij. Zeg nu zelf, 32 jaar is ook geen leeftijd en al is het 26 jaar
geleden, en al was het ook in mei, de onmacht blijft hetzelfde, en soms ook het
gemis. Dat had een levenslange vriendschap kunnen zijn en werd het wel voor
hem, maar niet voor ons, voor mij.
Al deze treurnis ten spijt:
vandaag toch een hele fijne dag die ik graag wil besluiten met een, vind
ik zelf, leuke/grappige foto van vandaag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten