Mooie mensen

Verjaardag van de oudste: een hele mooie avond beleefd. Toevallig kwam ik naast een vriendin van haar te zitten waarover ik u deze week al vertelde. Broer van 26 overleden en ik voegde daar nog een eigen ervaring aan toe. Naast haar zat ik en de eerste tijd waren we nog bezig over haar eigen kleine. Wat een geinig kind trouwens, ook nog erg mee gelachen. Nadat het kind op een tijdelijk bed, na herhaling, in slaap was gevallen kregen we het over verlies. Over hoeveel moeite het kost om weer in evenwicht te komen na een dergelijke gebeurtenis.

Moe was ze, erg moe na een lange periode waarin je weet dat het eind vrijwel zeker komt maar er geen duidelijkheid is wanneer. Moe in je lichaam gaat wel weg maar moe in je hoofd omdat er zoveel dingen zijn rondom degene die je verloren hebt en die een plaats moeten krijgen.

Mensen die het beste met je voor hebben maar niets anders kunnen bieden dan woorden zoals ook ik vanavond aan haar alleen mijn woorden heb aan te bieden, mijn aandacht en mijn ervaring. Dat is op zich geen troost, die troost is ook niet instant, daarmee bedoel ik mee te zeggen dat het voor iedereen verschillend is. De managers cultuur waarin we leven heeft inmiddels een rouwprotocol bedacht waarin min of meer vaststaat hoelang je erover mag doen: het rouwen , het verwerken en het doorgaan. Het is vreselijk dat ook verdriet en rouw zich in protocollen moet laten vallen.

Die kennen het begrip moe, in je lijf of in je hart niet.

Wat geeft dan troost? Nou eigenlijk niets en omdat dat zo is houden we vast aan rituelen. Adoreren ( al dan niet terecht) met wat iemand nalaat, wat dat met jou doet, hoe de dag van het definitieve afscheid is verlopen. Hoe dergelijke dingen aflopen is waar we ons aan vasthouden, waar we ons iets beter door voelen. Waar we goed op terug kunnen kijken. Zowel het een als het ander is belangrijk anders raken we de grip op het eigen leven kwijt.

Nieuwe focus is een modern begrip en wat eigenlijk wordt gezegd is al een oude wijsheid. Zoek in de dagelijkse routine, en als het kan even daarbuiten, weer naar je nieuwe werkelijkheid, die is zonder degene die je achterliet.

Nou daarover hadden we het zo'n beetje op overigens een hele gezellige verjaardag. Dat maakt wel dat ik zeg; mooie mensen.

Het is maar een hulpmiddel maar ik heb u al eens verteld dat muziek ook zo’n geweldig middel is. Even naar goeie muziek luisteren, muziek die je raakt en die je een goed gevoel geeft. Nu maakte degene die er niet meer is zelf muziek. In een normaal geval zou ik zeggen; nou muziek? Het is wel een nalatenschap; muziek, dat verdwijnt volgens mij, met alle Cloud's van de wereld , nooit meer. 

Het is van een genre waar ik niet al teveel mee heb, eigenlijk ook nooit over schrijf maar nu wel. Na een aantal nummers beluisterd te hebben stond mijn keus voor vandaag al snel vast. “Light up the Sky”, en wie zoals ik zich langzaam dinosauriër voelt, opeens moest ik denken aan oudere nummers van Kraftwerk. Die vond ik toch altijd mooi, nou deze ook. Dit is een eerbetoon aan een man die ik nooit kende maar die door de verhalen en de muziek zal overleven.