Deze dag, vier mei, was in mijn kindheid altijd
een vreselijke doemdag, een sombere dag, een vervelende dag, geen idee waarom ook. Geen leuke dingen te doen, geen leuke televisie ook en
ik moest op tijd binnen zijn. Niet spelen dus buiten, met andere vriendjes. Dit
was een dag om snel weer te vergeten, morgen was een andere dag, dan had
iedereen ook vrij en waren er leuke dingen te beleven. Het herdenken werd wel
verteld maar als kind maakte het niet veel indruk, zover ik me kan herinneren.
Dat komt toch pas wat later als geschiedenis een andere inhoud krijgt dan
alleen maar de tachtigjarige oorlog en meer van dat soort wetenswaardigheden.
Het besef wat er gebeurd is in de jaren nog minder en dat kan ook bijna niet,
zo stel ik me voor. Het is een verhaal wat niet te vertellen is alhoewel veel
mensen erg hun best hebben gedaan dat wel te doen. Zeker ook verdienstelijk,
goed gedocumenteerd maar het geeft niet het gevoel weer.
Het voelt
anders met een reële dreiging, wat echt in je persoonlijke levenssfeer en je
maatschappelijke betrokkenheid ingrijpt. Daar eigenlijk niets van heel laat en
een ander baas is over je leven, wat je ermee moet en vooral wat je moet laten.
Macht en
controle is het begrip en dat laat zich moeilijk pakken. In de jaren dat ik
opgroeide heerste de Koude Oorlog; geen oorlog en toch ook wel weer. Heel Oost
Europa afgesloten van de rest van de wereld. De DDR in optima forma; een
voorbeeld staat voor de rest van de wereld. In ieder geval voor de landen die
in het Warschaupact verzameld waren door de Russen en voor het gemak worden
aangeduid als het Oostblok.
Daar ging ook
een zekere dreiging vanuit. West Europa als slagveld tussen de Russen en
Amerikanen. Die Bom kon elk moment vallen, oefeningen van het leger, van de BB (
bescherming burgerbevolking) , de dienstplicht en de geheimzinnigheid waarmee
alles omgeven was.
De interne
burgeroorlog in delen van West Europa, de Rode Brigades en zijn Duitse
representant, de RAF. Daar kom ik nog weleens op terug.
Het was een
onrustige tijd die eindigde net voordat de jaren negentig van de vorige eeuw
zouden beginnen.
Het geeft
allemaal geen pas om dat er op een dag als vandaag, als vergelijking, bij te
halen. De dreiging, de onmacht en het verlaten gevoel geven kan ik niet
beschrijven. In de verhalen klinkt het soms mooi, soms veel minder mooi maar
nooit, nooit kan je dreiging die gevoeld werd beschrijven. Vanavond om 20u weet
ik nog niet waar ik ben, op de begraafplaats in Eerbeek of voor de televisie;
kijken naar de mensen op de Waalsdorpervlakte of het lijfelijk meemaken, herdenken. Denken
aan wat ik zojuist heb toevertrouwd aan het zwart en wit en aan oorlog en vrede,
aan mensen en onmensen, aan oorlogen nu, aan....2 minuten stilte…….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten