Het zijn rare dagen, gisteren en
vandaag. Gisteren was zoals u weet Moederdag en dat drukt je toch nog een keer
op de feiten. Geen moeder(s) meer aanwezig en wel een oma die natuurlijk ook
moeder is in de persoon van het andere Klinkertje.
Vandaag zou
mijn/onze moeder haar verjaardag hebben gevierd. Hoewel dat de laatste jaren al
minder van harte ging. Toch voelde ze een verbondenheid met mijn vader zoals je
die maar weinig tegenkomt. Alsof hij er nog was en zo sprak ze ook tijdens het
etentje van haar laatste verjaardag in de Korenmolen waarbij ze afsloot met
iedereen te bedanken en natuurlijk, "ook namens Jan".
Ik begon al te
zeggen dat het rare dagen zijn en door bezoeken aan de notaris afgelopen week
om uiteenlopende redenen kwam het al in beeld. De geboortedag, de Moederdag en
dan blijft het moeilijk als je met je neus op feiten gedrukt wordt die er al
lang zijn.
Eigenlijk wil ik van alles zeggen en
toch ook weer niet.
De gedachten aan een ander houden die
persoon het langst in leven en zo gaat het nu ook. Dus denk ik meer aan haar,
en hun, vandaag. Mis ik de gesprekken en gesprekjes die we hadden, mis het
praten in dialect, en mis ik hun geborgenheid. Dat is nu aan the next
generation, en dat voelt vandaag meer dan anders. Het andere Klinkertje en ik; we
doen ons best om de navolgende generaties hetzelfde bij te brengen en hetzelfde
gevoel te geven. Laat ze op die manier maar verder leven, in geborgenheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten