Cantharel

Deze week in de Cantharel afgesproken met iemand. Nu was ik al een poosje niet meer in een dergelijke gelegenheid geweest. Het was een hernieuwde kennismaking met de drukke vluchtige wereld. Zodra ik binnenkom is de functie van dit motel duidelijk. Rechts van me een grote desk met vier dames erachter die elke vraag aankunnen, althans dat willen ze uitstralen. Alles is duidelijk in de hal; op de balustrade is een soort van kennismaking begonnen met mensen die elkaar kennen of gekend hebben, die indruk maakt het althans. Dan is er soort van binnenhal gecreëerd met gordijnachtige rollen die je een beetje laten zien wat er in de zitjes, die zich erachter bevinden, te doen is. Dan is er, als je zou doorlopen, een grote zaal te ontwaren waar voor een deel nog wordt ontbeten ( tot 11u waarschuwt een bordje in de hal). Aan de rechterkant, bij binnekomst, nog een grote zaal maar weer anders van opzet. Deze lijkt vooral bedoelt voor de mensen die in de gaten houden wie zich aandient vanaf de parkeerplaats want regelmatig komen er mensen vanuit de zaal nieuwkomers ophalen en tronen hen dan mee die zaal in. 
Mijn plaats beperkt zich voorlopig even tot de grote hal, en ik vind dat niet erg, een klein kwartier te vroeg mag ik me verheugen in een oude hobby, mensen bekijken vanaf de zijkant. Waar ik zelf een redelijke hekel aan heb, als langs van die terrassen loopt en je bekeken voelt of erger, als je een dergelijk terras oploopt en mensen kijken je aan; wat moet jij nou hier. Omgekeerd doe ik het dus graag in de wetenschap dat er genoeg mensen rondlopen die geboren lijken te zijn om bekeken te worden. Die ervoor gaan zal ik maar zeggen; zo van; kijk mij eens even…deftig, stoer, mooi, etc. zijn.
Schamen doe ik me niet gauw en ongegeneerd kijk ik naar de mensen die binnen komen wandelen. Met tassen, tasjes, de lange mantel over de arm, met de iPads onder de arm, nonchalant, druk, nerveus, gespannen, net iets te relaxed, u zegt het maar, maar in kwartier scoor ik ze allemaal.
Belandt ben ik zelf inmiddels op een dergelijke plek, waarin je risico loopt bekeken te worden. Door een goede opstelling van het meubilair lijkt het alsof ik zit te kijken naar het spektakel wat zich in deze hal afspeelt vanachter een one-way screen. Ja, dat is een Engels woord voor een spiegel die dat slechts eenzijdig is, de ene zijde is een spiegel maar vanaf de andere kant kan je gewoon kijken. Zo kijk je naar een scene waarin jezelf geen rol speelt, althans zo voelt het.
Om me heen zitten mensen te praten of te wachten, net als ik nu. Een grijzende man heeft een uitdrukking op zijn gezicht of het erg ingewikkeld is, In ieder geval bekijkt hij zijn laptop of hij met erg ingewikkelde materie bezig is. Zolang ik op die plek zit houdt hij dat vol, nu en dan wat intoetsend. Wat een bijzonder wereldje is het toch, zijn wij toch, bedenk ik daar zittende, in die hal.
Het was duidelijk het wereldje van de mobiele, snelle, adviserende, deals makende mannen en vrouwen, voor het beeld; veelal in mantelpakjes en pakken. Het was interessant er weer eens binnen te stappen. Het wereldje te bekijken, de mensen te zien werken aan hun, ongetwijfeld, belangrijke zaken. Het is alleen de oppervlakkigheid waarmee dat lijkt te gebeuren die maakt dat het aanvoelt als een theater waar ik was, in een toneelstuk waar het publiek aan mee moet doen. 
De meneer met wie ik een afspraak heb arriveert en dat betekent einde voorstelling. We lopen even te zoeken naar een plek in de grote zaal, rechtdoor. Hier worden we door een koffiejuffrouw weg gestuurd met de mededeling dat hier geen plaats was en een groot gezelschap verwacht werd. Het was voor ons beiden lang geleden dat we zo, door een zich belangrijk voelende juffrouw, werden weggestuurd. Al lachend hebben we een nieuwe plek gezocht en ons daar aangepast aan de geldende mores.
Wat dat betekent probeer ik u nu al een poosje duidelijk te maken. Het was in ieder geval een bijzondere ochtend, zoveel is duidelijk.