Invasie

Enkele dagen in de maand mogen wij, mijn eega sinds meer dan dertig jaar, en ik, op onze kleinkinderen passen. Fantastisch is het om te doen en het vraagt uiteraard ook een beetje energie, maar je krijgt die energie ook weer dubbel en dwars terug. Wat een lol kan je nog met ze maken, gewoon met een lampje, met gekke geluiden en zo meer. 
Nu zijn de heren, zoals wij ze noemen, gewend om tot, inmiddels, 8u, 8.30u te slapen. Op de dagen dat ze bij ons zijn moeten ze om circa 6u wakker worden, in de stoeltjes geplaatst en dan richting Eerbeek. 
Hier aan gekomen hebben we dan gezorgd dat het campingbedje staat, een deel van de tafel is leeg geruimd en zijn we klaar om ze te ontvangen. Leek het in de eerste keren dat ze kwamen al veel, Het begint steeds meer te worden, zo lijkt het. Het wordt een hele invasie van tassen, spullen en kinderen uiteraard. Als je een uur later bij ons in de huiskamer kijkt lijkt het net alsof er een storm gewoed heeft. Overal staat wat, ligt wat of wacht op nader transport. 
Het lijkt dan ook een hele opgave elke keer om te zorgen dat de juiste spullen meekomen, Luiers, kleding, en al die andere spullen om het leven van de heren die dag zo aangenaam mogelijk te laten verlopen. Ook het eten en drinken moet mee, kortom; een hele waslijst aan spullen. 

Eigenlijk zou je een apart aanhangwagen moeten hebben om alle spullen mee te nemen. Dat gaat wat lastig omdat ze op de 2^e verdieping van een appartementengebouw wonen, zonder lift. En dan nog, neem maar eens mee naar binnen, een aanhangwagentje. Toch moet er brood inzitten om “iets”te ontwikkelen dat zich makkelijk laat verplaatsen maar waar toch van alles in kan, een samenvoeging van de hiernaast staande foto's. Het zou het leven van de werkende ouders er een stuk eenvoudiger op maken, lijkt me zo.