Steelhead

Vanmiddag gaan we naar het optreden van een man voor wie ik veel waardering heb. Een aimabele en belezen man maar ook muzikant. Die muziek speelt wel door mijn privé ontmoetingen met hem heen, het heeft altijd een rol en er gaat geen ontmoeting voorbij of  muziek in al zijn vormen komt langs. Hij speelt dus in een
 vriendengroepje dat zich Steelhead noemt, dat staat voor 
regenboogforel, begrijpt u wat ze in hun vrije tijd ook doen.

Hij is ook min of meer verantwoordelijk voor veel van wat u aan muziek langs hoort komen. Niet exclusief maar wel een aantal. Muziek van Lauren Hofmann, Dar Williams en anderen komen toch echt uit zijn koker. Andere muziek is mijn maatje wel zeer bekend maar toch door mijzelf ontdekt. Over één ding zijn we het zeker eens, muziek is akoestisch muziek in zijn meest pure vorm, geen synthesizer of ander spul. Een elektrische gitaar kan net, maar meer wordt al lastig. Als je op die manier van muziek houdt kom je heel snel bij een scala aan sing a song writers als James Taylor en anderen. Amos Lee is ook zo iemand die bij de puurheid van de muziek blijft, u merkt, ik noem maar zo een paar namen, dat hadden hele andere kunnen zijn. Patty Griffin, ook mooi en al wat gecompliceerder zijn natuurlijk the Dixie Chicks en the Courtyard Hounds. 

In de Franse taal zou ik het echt niet weten> Mooie en zagerige taal wel, dat Frans maar ik ken een paar bekende namen; Patricia Kaas, France Gall, maar die horen zeker niet tot mijn favorieten. Jacques Brel, hoewel natuurlijk  Belg van geboorte zou nog het meest passen in de muzikale opvatting van puur, en eigenlijk een leven van intensief werken, ondersteund door de nicotine en de alcohol.

In het Duits kies ik echt voor iemand als Klaus Lage maar vooral voor Herbert Groenemeyer, waarom heb ik al eens uitgelegd. Het komt er niet alttijd op aan hoe puur de muziek is maar het gevoel hoe puur iemand als persoon is. In het Nederlands, waar ik echt heel weinig naar luister vind ik het moeilijk, Borsato zegt u? Nou nee, ik heb juist iets uitgelegd over de puurheid van mensen als persoon en Borsato is die al een tijdje kwijt. Frank Boeijen heb ik dat wel een beetje mee, Acda en de Munnik soms en dan vooral door de teksten. “Niet of nooit geweest”vind ik een briljante tekst maar ook “Zeg me dat het niet zo is” waarin ik de laatste passage briljant vind, persoonlijke mening;

“We doen net alsof het niet zo is
Alsof het niet zo is
Alsof het niet waar is

We doen net alsof ze gewoon verder leeft
Alsof ze gewoon verder leeft

Zelfs als het niet zo is”

Zelf ben ik niet erg van de gedichten noch de poëzie, of is dat hetzelfde, maar in sommige liedjesteksten is het natuurlijk pure poëzie en dit vind ik daarvan een voorbeeld.

Vanmiddag dus naar mijn muzikale gids van de laatste decade die de vlam, van deze alleseter op muziekgebied,  heeft opgestookt voor pure muziek. Optreden dus en dat blijft natuurlijk spannend, benieuwd hoe het zal gaan. Zal proberen nog een bootleg op te nemen, als ik eraan denk tenminste, en er de gelegenheid, stilte en rust voor is. Wellicht vandaag nog een kort vervolg.