Sudden death

Voor wie het begrip niet kent want eigenlijk een sportterm, het is een plotseling eind van een spel meestal gebruikt in het voetbal als einde van een verlenging. Er is door een partij een goal gescoord en tijdens de extra tijd is diegene die de goal scoort winnaar van de hele pot en is de wedstrijd, heel plotseling, afgelopen. Het is ineens over, voorbij, afgelopen en zo voort.
Vanmiddag tijdens het eten bereiden, alles staat lekker zachtjes en rustig op en ik wilde snel nog even wat kijken op de iPad. Wat een geweldig apparaat is het toch. Een aantal dagen geleden het laatst voor het laatst aan de jus gehangen, aan de brandstof, aan de electro en nu op minder dan 20% van het totale batterijvermogen. Die moet bijgetankt, daar moeten we wat aan doen dus hup; de stekker eraan en ik leg mijn vriend terzijde zodat deze zich relaxed weer kan opladen.
Verder met het eten koken en even later besluit ik toch weer even te kijken om wat op te zoeken wat me net in de gedachten is geschoten. Pak de iPad op, sla hem open en…niets, niets, niets. Hij lijkt wel dood, geen helemaal niets, een sudden death.
Kan op alle knoppen drukken maar niets. Vertwijfeld begin ik ook nog tegen ‘m te praten, ook dat helpt vandaag niets.
Geen tijd om er verder naar te kijken; “staat er nog wat op”, “iets geheim’s”of en de foto’s, zo reageert mijn eega sinds dertig jaar. Ja hij wordt, net als een laptop gebruikt. “Dus er staat van alles op, maar als ie gerepareerd moet worden kan iedereen van alles zien”. “Kan het niet helpen, het is niet anders, we zien wel en het wordt er niet anders van”, reageer ik.
Toch zit het me niet lekker als zoiets gebeurd dus tijdens de derde pauze en wachtend op onze jongste die mee-eet toch even snel op internet gezocht en jawel; het is een bekend probleem. Mooier nog, de oplossing staat erbij want de beide knoppen die het apparaat rijk is moet je tegelijk indrukken en na 10 seconden, jawel; het Apple appeltje verschijnt weer in beeld.
Als de herrijzenis, zo ervaar ik de iPad die zich weer opricht en zich weer overgeeft aan mijn commando’s. You are back.

Vrijaf

Had, zoals aangekondigd een paar daagjes vrijaf van de Blog. Niet vrij maar wel vrijaf, prioriteiten stellen. Heb het daar al vaker over gehad maar goed, ik pak de draad weer op.
Het wordt een gedenkwaardige week, deze week. Druk met de algemene beschouwingen maar daar zal ik u niet mee lastig vallen. Deze week is vooral bijzonder omdat mijn eega sinds dertig jaar en ik het heugelijke feit vieren dat we een jaar met roken zijn gestopt. Nooit gedacht dat het zolang zou gaan duren maar toch is het zo. Vanochtend naar de fysio en ik moet er niet aan denken dat ik mijn moves en excercises zou moeten doen  met berookte longen. Het is nu al tamelijk zwaar en als ik dan ook nog minder lucht zou hebben dan nu zou ik nog een kwart kunnen doen van wat ik nu doe.
Na een tijdje in een rustige modus de apparaten bewerkt te hebben zijn de fysio mensen tot de conclusie gekomen dat het wel weer eens een tandje meer mag zijn.
Dus worden de tijden aangepast, van 10 naar 11 minuten, het tempo aangepast, van 5,5 km per uur naar 7,5 en worden de te drukken gewichten met een paar kg in de lucht gegooid.
Na de eerste paar weken begint het weer te wennen maar wat is het soms zwaar. Het meest vreemde is, vind ik zelf, dat ik vooral moeite heb met het feit dat de oefeningen, behalve tot een betere conditie, niet tot iets leiden. Als je een grote wandeling maakt dan ga je ergens heen,met een doel of je loopt een ronde van 7,8,9 of meer kilometer. Nu fiets,wandel en ren ik tot ik een ons weeg( haha) maar ik kom feitelijk geen stap verder, geen verandering van omgeving, niets van dat alles.
Dat maakt het werken in de gym ook zo, hoe zal ik het zeggen, zo sloom, ondanks alle lichamelijke arbeid. Maar ik doe het ermee, goed voor me dus doorzetten. Het is een beetje als stoppen met roken, je weet dat het goed voor je is, je doet het ook ( al duurt het soms lang voor het besef er is) maar liever zou je anders willen. Zo ook met het bewegen bij de fysio boys en girls,  je weet dat het goed voor je is maar liever...

Geen Blog

Hoe graag ik ook Blog, het gaat er niet van komen dit weekend, zoals eerder verteld, uitgelegd en aangekondigd;

nu is het zover; twee dagen geen Blog.

Wachten

Zit te wachten, weer eens, niet voor het eerst en ik vrees niet voor het laatst. Het leven bestaat voor een deel uit wachten, wachten op de dokter, de tandarts, je beurt en aan de telefoon. In een vorig leven was het ongeveer mijn beroep, wachten met de muziekjes op de juiste persoon, die na een half uur wachten aan de telefoon, niet aanwezig blijkt en op vakantie, vrije dag, papadag of in vergadering blijkt te zijn. kan u teruggebeld worden is dan soms de vraag wat dan vervolgens zelden gebeurd. Al die instanties, maatschappijen en verwante artikelen; allemaal dezelfde wachtmuziekjes ( tandartsmuziek was het ergste), dezelfde smoezen ( "vorige week heeft mijn collega al....", "dacht dat het al...", "was dat niet ehh.......", "nee toch, nog geen brief gekregen, ga er direct voor zorgen?". 
Iedereen kent nog wel de reclame met de Paarse Krokodil, die is eigenlijk een begrip geworden van onnodig wachten. Heeft het geholpen, nou heel soms maar meestal helemaal niets. De krokodil leeft voort.
Ben nu aan het wachten, samen met ma, op een monteur die de personenalarmering komt aanleggen. Kijk het wachten wordt onderbroken door de oudste die met andere oma langs komt en even binnen met het kleine grut. De heren zoals ze inmiddels wel door een merendeel van de fans worden genoemd. Een hele fijne onderbreking en nu ze weer weg zijn beperkt ma zich tot TV kijken ( met de krullers in de haren) en ik tot het schrijven van een Blog. dat is wel de beste remedie bij wachten, andere dingen doen als het maar even kan. Bij de dokter in de wachtkamer lekker lezen en dat geldt eigenlijk ook voor de meeste andere plekken waar gewacht moet worden. Sinds lang heb ik me al aan gewend om niet meer aan de telefoon lijdzaam te wachten maar de luidspreker erop en andere dingen doen tot zich een echt persoon meldt en de beantwoordingstape verdrongen is door real live contact. Maar voor het zover is; wachten.