89

Ben in het verpleeghuis, nee niet zelf, maar op bezoek bij mijn schoonmoeder. Vandaag 89 jaar geworden, wat een feest. Een moeilijk leven achter de rug en dat is nog steeds te merken. Die manier van doen heeft haar nu en dan gebracht dat zij anderen tegen zich in het harnas jaagde. Reden ook waarom het nu niet zo druk id. Een bekend verschijnsel is het wel natuurlijk, naar mate je leeftijd vordert dat je steeds meer vrienden buren en bekenden kwijt raakt. Zij heeft door jaar manier van doen ook mensen verloren die ze nog gewoon had kunnen hebben. Niet dus, geen contact meer opgenomen, geen interesse getoond en dan gaan relaties over, doven uit.
Dat maakt vandaag tot een gewone dag, geen rijen aan de deur, geen dranghekken etc. gisteren waren we nog in de oude buurt van mijn eega sinds meer dan dertig jaar, geschokt was ze. De manier waarop deze buurt is aangepakt maakt dat je weinig herkenning meer over hebt van hoe het was. Een horde stedenbouwkundigen hebben deze buurt vakkundig van zijn identiteit ontdaan. Het ouderlijk huis is ingepakt tussen de nieuwbouw en enkele herkenbare woningen. De buurt wordt gedomineerd door een school annex kulturhus die bedoelt zal zijn als het dorpshuis nieuwe vorm.
De plek waar ze vandaan komt is niet het kenbaar meer, het spijt haar niet dat er de eerdere plannen er te gaan wonen niet door gezet hebben. De buurt en zijn omgeving verstedelijkt en daarmee basta. Het zij zo, punt erachter en een eventueel nostalgisch idee hiermee voltooid verleden tijd.
Jarig is ze dus mijn schoonmoeder, en wat valt er nu te vieren? Zo oud geworden en dan nu in het verpleeghuis. Kwaliteit van leven en andere lastige vragen zal ik hier en nu niet stellen maar het dringt zich wel aan je op. Onbeschaamd en nadrukkelijk werpen deze vragen zich aan me op in het gezelschap van een tiental wat jongere en oudere dames. De demografische verschuiving van een overschot aan dames ten gunste van de heren zie je hier nog niet terug. Voorlopig ben ik de enige man in dit gezelschap.
Het leven kabbelt hier voort onder de hoogtepunten van verjaardagen en feestdagen. Onze te kronen man in Den Haag ( eigenlijk Wassenaar) zal hier veel stof doen opwerpen en geeft veel gespreksstof. Het zal dan waarschijnlijk vooral gaan om zijn Koninklijke voorgangers waarvan Willemien en Juul het meest tot de verbeelding spreken om van ene prins B van Lippe enzovoort maar niet te spreken. Daarover gaat het leven dus in die setting. Een setting die in 10 jaar tijd een enorme opwaardering heeft gekend. Het traditioneel kenmerkende van een verpleeghuis is vrijwel weg. De groepsstructuur lijkt hier goed geslaagd, zo vind een toevallige passant als ik ben, en die geslaagde groepsstructuur is mooi voor de bewoners. Maar wat die bewoner nu echt zelf vind ? We weten het niet en zullen het niet weten ook. Als je niet meer weet wat je gisteren gegeten hebt, hoe je man of vrouw heet, of hoe je kinderen heetten, is het dan interessant te weten wat zij eventueel zouden vinden van het leefklimaat waarin ze zich bevinden? Het lijkt me vooral een filosofische vraag die ik geneigd ben om existentieel te benaderen en in te vullen.
Ja, waar een bezoekje aan een verpleeghuis toe leid, welke denkstof het weer geeft. Mijn schoonmoeder is dus jarig en ik feliciteer haar. Na een aantal ogenblikken is ze afgeleid door van alles en iedereen en zit ik buiten haar zicht, u deze Blog te schrijven.