Routine

We raken er langzaam wel aan gewend, het andere Klinkertje en ik. Het oppassen wordt steeds meer routine, of beter gezegd, we worden er steeds handiger mee. Niet meer bij elk geluid denken; wat zou er zijn, is ie ziek, heeft ie de hik, slecht gegeten, gedronken, geslapen enzovoort, en dat dan dubbel.

Nee, het valt meestal wel te plaatsen, of iets urgent is of niet. En als dat al niet het geval mocht zijn, dan rest altijd nog om even te kijken en de noodzaak van een actie in te schatten. Dat is een groot voordeel als je ze vaker hebt, het gedrag valt te plaatsen en dat is fijn. Fijn omdat de oppasbeurten veel overzichtelijker worden. 

Het leukste van de dag is zeker niet als ze weg gaan maar als het richting de klok van 17u gaat. Dan is er gekookt en gaan we met z’n vieren eten. Aan de grote tafel, heel knus en gezellig gewoon. Lekker dat het eten ook het andere Klinkertje en uw schrijver smaakt. Dat is weer een onverwacht leuk bijeffect van het oppassen. Niet met z’n tweeën of drieën voor de tv maar gewoon aan de grote tafel. Met de stoelen van de mannen op de hoogste stand zodat ze precies met het eigen tafelblad op hetzelfde niveau zijn als de grote tafel. Mooie momenten zijn dat.

Minder mooi en routineus gaat het de inrichting van de huiskamer af want die is momenteel erg variabel en dynamisch. Anders gezegd moeten we af en toe redden wat er te redden valt want ze zoeken telkens weer nieuwe dingen op om te onderzoeken. Bovendien worden de heren steeds groter en langer,  dus is de bereikbaarheid van de door ons gekoesterde spullen en prullaria, steeds weer anders. De tijd werkt, wat dat betreft, in ons nadeel en telkens moeten er andere en nieuwe oplossingen komen. Fantastisch is het dat ze zo dynamisch zijn, heerlijk.

Voor ons mag het nog een tijdje zo blijven; tot tien tellen, nee zeggen en de boel redden.