Feuilleton

Het leven lijkt soms weleens op een ( familie)feuilleton; er spelen veel mensen mee, er is liefde, drama, ellende, vreugde en op gezette tijden zijn er flashbacks. Nostalgische momenten die ineens opbloeien in je dagelijks leven. Deze week is er weer veel drama geschreven door de schrijvers van ons familiefeuilleton. Een neef heeft een ongeluk gehad met zijn auto; onwel geworden na een tweetal herseninfarcten en met veel snelheid tegen een boom gereden. Veel verwondingen opgelopen en ernstige botbreuken en wat brandwonden. Daar gaat ineens je aandacht naar toe; ik moet er veel aan denken. Ook aan het hier en nu maar vooral de dingen die ik met hem heb mee gemaakt. De discussies aan tafel tussen zijn vader( mijn oom) en mijn neef. Over van alles en nog wat maar vooral over de sociaal- economische situatie van dat moment in ons land. Nog vroeger hoe we in hun huis moesten komen over een ( in mijn gevoel) wankel draaibruggetje, en snel naar opa en opoe liepen om naar de wc te gaan. Hoe de inmiddels bijna allemaal overleden generatie het beleefd heeft kunnen we niet meer navragen maar ik had het er altijd fijn. Voelde me ook altijd welkom en door deze oudere neven wel serieus genomen. Dat is een groot goed; welkom voelen en serieus genomen worden. Dat maalt dan vanaf afgelopen woensdag in mijn hoofd; alle hele en halve herinneringen. Het gaat mijn neef iets beter maar er lijkt permanente schade in zijn hersenen te zijn en waarschijnlijk blijft hij halfzijdig verlamd. Nadat hij voor een aantal jaren voor de dood is weg gesleept nu opnieuw in zijn leven bedreigd door dit ongeluk en wat eraan vooraf ging. Het is wel een beetje tragisch wat de schrijvers van ons, maar vooral van hun familiefeuilleton, weer hebben weten te bedenken. Het leven is hard, is via een zijweg, eens aan mij gericht. Het leven is hard maar vooral, en dat vind ik erger, erg onrechtvaardig. Als iemand dat tegen je zegt; onzin dat het leven hard is; iedereen weet dat het niet altijd makkelijk is maar de onrechtvaardigheid maakt het zuur en moeilijk te verdragen. Hoe deze aflevering gaat eindigen weten we niet maar we hopen er echt het beste van. Met zo min mogelijk blijvende schade en hopelijk dezelfde neef in doen en laten. Op een later moment schrijf ik die herinneringen nog eens op, van hun huwelijksfeest tot en met hun auto die de eerste vijf(jawel, vijf!!!) versnellingsbak had die ik ooit was tegen gekomen, een Lancia was het. Maar goed, het beste wensen en hopen dat de licht stijgende lijn zich doorzet. Een Topper noemde zijn dochter haar vader, mijn neef, hem deze week en daaraan heb ik geen woord toe te voegen.