Opi

Vandaag naar een crematie geweest. Samen met onze kleinkinderen want het was hun opi. Het was hun overgrootvader die overleden was en waar we afscheid van moesten nemen. Zelf kende ik de man ook  al mijn hele leven zo ongeveer, hij was een redelijk bekende Eerbekenaar en de onverwachte stroom van mensen die ook afscheid wilden nemen bevestigden dat. Het was er druk, heel druk. In de kleine zaal waar we eigenlijk in de grote moesten zitten, zoveel mensen waren er. Het was niet anders maar het maakte wel dat wij, het andere Klinkertje en onze middelste, op een beetje ongelukkige plek in de zaal terecht kwamen met de jongens. Ze begrepen niet helemaal goed waar het om ging maar wel dat opi in het middelpunt van de belangstelling stond hetgeen wij bevestigden. Na een paar minuten zegt een van de jongetjes zachtjes tegen mij; opi komt niet hè. Nee lieve jongen, opi komt niet. Nog een paar minuten later worden de jongens zo onrustig dat we de zaal hebben verlaten en gewacht in de ontvangstruimte. Na een kwartier daar gezeten te hebben met steeds onrustiger wordende jongens werden we gewaarschuwd dat we konden afscheid nemen. De eerste mensen kwamen al uit de zaal waarvan er nogal wat met betraand gezicht. Bij de uitgangsdeuren in de buurt zaten de ouders van onze jongens en daar hebben we even met ze gewacht tot we aan de beurt waren. Wat zeg je dan tegen twee jongetjes van drie en een half jaar. Opi is een ster geworden en we zwaaien hem nu uit. Dus het andere Klinkertje en ik met ieder een jongetje op de arm bij de kist gestaan en hun zwaaien. Dag opi zei een van de jongetjes en zwaaide nog eens goed waarna de voorste rij, met hun omi, en alle ooms en tantes het opnieuw erg te kwaad kreeg. Op hun manier hebben ze toch mee gekregen dat opi nooit meer terug komt en dat heel veel mensen er verdriet om hadden.

Opi komt niet hè, nee opi komt niet, dag opi.