Duiken

  Om niet alweer te verzanden in een verhaaltje hoe druk ik ook alweer was even iets anders. Mijn eega sinds meer dan dertig jaar en ik hadden ons even van de wereld afgezonderd en waren op wandeltrip. Met andere woorden, we wilden even duiken, even ontspannen, relaxen, wandelen dus. Nu wachten we gek genoeg meestal tot de middag om te gaan wandelen, geheel onnodig in ons geval. Op de bekende stek gewandeld, dat wel, maar op een andere tijd dus. Dat lijkt dan geen verschil te maken maar deed het toch. Met name door de andere stand van de zon, de eerste twee uur lijkt het toch allemaal anders. Tijdens zo’n wandeling wil je vooral stilte en rust. Als je wild tegenkomt moet niet net de telefoon gaan, deze wordt dus zachtjes gezet, of liever nog, het geluid helemaal uit. 

Wat schetst de verbazing, na een halfuur even checken of de app. die bijhoudt hoever we wandelen wel werkt, al een aantal nummers gescoord en na bijna vier uur wandelen staat de teller op vier gemiste oproepen, dito berichten en dan nog de berichten en reacties op Facebook. Nu ga ik hier niet beweren onmisbaar te zijn, noch wens ik dat te zijn, maar opvallend vond ik het wel. Zelf ben ik dan ook nog zo gek om onderweg nog een foto te maken en op internet ( Facebook) te zetten. Hoe zou het zijn als we helemaal van telefoon en internet verstoken zouden zijn, zulke plekken bestaan er vast nog wel op de wereld ( tussen Oeken en Broek of tussen Meddo en Winterswijk bijvoorbeeld). Heb je dan het gevoel iets te missen? Zelf werd ik even onrustig toen ik zag wie er geprobeerd had te bellen. Te gek voor woorden natuurlijk want ik was er even niet, even eruit, juist er even van weg. Het is moeilijk neemt u dat maar van mij aan, om net te doen of je er even niet bent. Zelf probeer ik het zo min mogelijk te doen maar deze verbastering van een bekende spreuk vond ik wel toepasselijk. To be there or not be there, that’s the question.