Top 2000 (3)

Na het erg voorspelbare deel twee in deze reeks nu deel drie en ik vermoed maar zo dat het niet anders is. Voorspelbaar ingevuld, er zitten geen verrrassende nummers bij. Geen Peasall Sisters, geen Lauren Hofmann maar voor spelbaar; nou daar komen ze. Zo maar een boeketje zegt onze presentator die ik vooral in deze hoedanigheid wel kan waarderen. De andere helft van Nederland kent hem vooral van de wereld draait door waar hij dan zelf ook flink aan meewerkt, zo zie ik dat bij de enkele uitzending die ik van het programma weleens heb gezien. Geen vaste klant dus, zeker niet. Maar terug naar de muziek kom ik nu bij een stel oude belegen maar o zo mooie stukken muziek. 

• Scarborough Fair van Simon & Garfunkel; hadden ook andere stukken van beide heren kunnen zijn, zelf vind ik dit de meest representatieve en mooiste van hun werk. Paul Simon heeft wat mij betreft met Graceland een standaardwerk gemaakt die zo nu en dan even beluisterd wordt, wat een talent deze man. In de stemmencombinatie met Garfunkel werkelijk buitenaards en daame geef ik direct de meest mooie kwalificatie maar weg.

• Fool’s Overture van en door Supertramp; een groep die een mooie Elpee produceerde met Breakfast in America na de elpee; Even In The Quietest Moments waarop dit nummer te vinden is.

• Imagine door John Lennon en Yoko; wat moet ik er nog over zeggen, tijdloos nummer.   

• Child In Time van Deep Purple; geen betoogbehalve dat de uitvoering van de Elpee Made in Japan wel de allerbeste is.

• Rendez-Vous 6:02 van UK; UK is de naam van de band en ga daar maar eens op zoeken bij je usergroups. Maar goed, hoef deze niet te zoeken want we hebben de Elpee nog zelf gekocht, Ze hebben 1 Elpee gemaakt; Danger Money. Mooie plaat overigens.

• Song Of The Marching Children Earth & Fire; vind ik een lekker lang nummer die me telkens in een nostalgische bui brengt, heerlijk om nu en dan even te luisteren. 

Donderdagen

Bijzondere dagen, de meestal laatste, donderdag van de maand. Deze week al lichtelijke onrust te bespeuren bij mijn collega fractiegenoten. Onrust over wat er vanavond op het toneel gebracht moet gaan worden. Een vreemd soort van spanning bouwt zich op die het best te vergelijken is met een belangrijke sportwedstrijd die je moet spelen. Je weet wat er gaat komen alleen je weet het verloop en de afloop van de wedstrijd niet. Dat hangt mede af van je eigen presteren. Eerder vergeleek ik de raadszaal en de raadsvergadering al eens met een theater maar de metafoor van een sportwedstrijd vind ik ook wel treffend, zeker als je nu of voor mij vroeger, veel aan sport gedaan hebt.

Deze week wordt dan ook bepaald door de wedstrijd van vanavond die een vreemde afloop kan hebben en misschien wordt het toch ook gewoon een routine potje. Dat je dat nu, een paar uur voor de wedstrijd nog niet weet bouwt in zich al spanning op. Alle scenario’s over een mogelijk verloop van de wedstrijd doemen op. Zullen je tegenstanders in vorm zijn, ben jezelf in vorm, hoe wordt het spel opgevat, ruw, netjes, fairplay? Het maakt of breekt de wedstrijd.

Dat gaat zo elke maand weer, of je nu een spannende wedstrijd verwacht of juist niet, de spanning blijft. Als je het lang genoeg beleefd is het op een gegeven moment een gemis als je die spanning niet meer hebt en verlang je ernaar. Kan het niet snel genoeg komen of duurt het altijd te lang voordat het er weer is. Helaas voor de aan spanning verslaafden, ook die spanning wordt op ene gegeven moment routine en is de kick eraf. Dan is het zoeken naar iets nieuws, iets uitdagends, waar je je routine kwijt kunt en ik denk dat zelf gevonden te hebben in de coaching, en het backup zijn voor de fractiegenoten. Kennis overdragen en uiteindelijk een keer wegwezen. Zover is het nog niet, in de dynamiek van het samenspel tussen fractie en fractievoorzitter en andere fracties is nog veel te beleven. Graag had ik in dit kader ook het woord dynamiek gebruikt in de relatie tot een college maar die zie ik niet, en die komt er niet in deze bezetting.

Top 2000 (2)

Een echte fan geworden van de Top 2000. Was het eerst een hype die langs kwam met de Feestdagen, nu is het niet meer weg te denken uit de beleving van Kerst en Oud en Nieuw. Opgeroepen heb ik u om ook te stemmen. Het heeft niet geleid tot een nieuwe nummer 1, dat is wat we in ieder geval weten. De top wordt altijd eerder bekend gemaakt dan de lijst zelf. Gezien de keuzes die ik gemaakt heb ben ik wel benieuwd naar de totale lijst. Een aantal nummers kan hooguit net in de Top 2000 zijn beland en zeker niet in de topregionen. Mijn lijst dus, ik zou u ermee verrassen. Als verantwoording zeg ik maar even dat ik mijn lijst dit jaar vooral Middle of the Road gehalte wil meegeven. Feel good songs afgewisseld met klassiekers, wat mij betreft dan. U bent geheel vrij daar anders over te denken.
Vandaag maar eens beginnen met de eersten en in tegenstelling tot eerdere keren van invullen hoefde ik de nummers nu niet te nummeren, geen plaats te geven. Als bekende fan van the Dixie Chicks natuurlijk een paar nummers van hen, evenzo voor Peter Gabriel en Genesis. De rest later deze week.

-        Top of the world The Dixie Chicks

-        Not ready to make nice The Dixie Chicks

-        Sky Blue Peter Gabriel

-        In You're Eyes Peter Gabriel

-        Solsbury Hill Peter Gabriel

-        Home by the Sea Genesis 

-        The Cinemashow Genesis

Misschien toch nog wat onbekende voor u waarvan ik voorl die van genesis nog eens graag laat zien in de clips hieronder. Veel plezier, ruim wat tijd in want het zijn langere clips.

Zwakjes maar beterend

Het waren wel weer van die dagen, de laatste vijf, zes dagen. Wat een ellende toch weer. Het was lang geleden dat ik zoveel oorpijn heb gehad en nu en dan nog.
De laatste keer zal eind jaren zestig zijn geweest. Met mijn moeder mee op wereldreis, met de bus. Opstappen bij de PilloPak om vervolgens in Dieren uit te stappen (de VAD, zo heette de autobusdienst, de Veluwse Autobus Dienst). Vandaar ging de bus  dwars door Rheden naar Velp, waar we moesten uitstappen bij de eerste halte. Vandaar liepen we de naastgelegen villawijk in waar hij woonde, dr Staal. Hele aardige man, in mijn herinnering die veel aandacht had voor mij en die me vooral goed kon geruststellen. Door de woorden en hoe de dokter deed wist ik het ook zeker, hier ging niets engs gebeuren.
Dr wist al snel wat ik had maar kon er, behalve wat tabletten niet veel aan doen. Een steenpuist in de gehoorgang was de oorzaak van alle ellende. Het duurde een hele tijd voor ik eraf was en het heeft nog een aantal bezoekjes aan de dr opgeleverd. Uiteindelijk, en zo gaat het natuurlijk altijd, lost het probleem zich op en houdt de pijn op.
Afgelopen weekend nog veel pijn, veel uitstralend naar de kaken hetgeen misschien wel logisch is. Ondanks de pijn toch nog zoveel besef dat het ook andersom kan en ik tijdens het weekend besloot dat maandag de tandarts gebeld moest worden. Dit kon bijna niet, zoveel antibiotica en pijnstilling en toch nog zoveel pijn. Onmogelijk bijna nog dat dit vanuit het oor kon komen, dus maandag de tandarts.
De diagnose was toch nog bijzonder rap gesteld, na een paar ferme tikken met een instrumentje op de kiezen in de onderkaak begon de pijn zich te manifesteren na een minuutje. Die scherpe en bij tijden ondragelijke pijn. “Nu gaan we zien” zei de tandarts en zette een flinke spuit in de onderkaak ter hoogte van een, voor hem, verdachte kies. Na een seconde of vijftien, een onverwachte maar geweldige ervaring, de inmiddels beruchte en kenmerkende pijn; weg, helemaal weg. Ongelofelijk, als ik wat religieuzer was zou ik onze Lieve Heer op de blote knieën danken, wat een gevoel, geen pijn.
Dat duurde maar even want de boel moest natuurlijk open en bij het verwijderen van de zenuw heb ik toch nog een lichte jump van een halve meter in de tandartsstoel gemaakt, maar toen was het ook voorbij. 
Wat een ellende maar toch ook erg blij. Geen oorontsteking zei de tandarts maar het is kiespijn dokter. 
Het leven is soms zo gecompliceerd en tegelijkertijd zo eenvoudig.

Geen Blog

Met dank aan Lianne

Geen blog

Blog loos

Nee vandaag niet

Blog, vandaag niet

Passie(f)

U komt ze ook vast wel tegen. Van die fantastische professionals, en of ze nu automonteur of dokter zijn, ze hebben zoiets van; daar weet jij niets van, jij dom zijn. Ik vertel je wel de weg naar nieuwe glorie, of dat nu de reparatie van een auto betreft of van jezelf, zij, de professionals weten het. Soms is dat leuk vooral als de professional ook gepassioneerd is, als hij of zij er genoegen in schept om jou, met je probleem of problemen verder te helpen. Dan heb je ook de professional die voornamelijk nog drijft op routine, niets zo erg als dat. De routine is verworden tot sleur en dan denk je alles wel te zien maar het is niet zo. Nu weet ik wel hoe moeilijk het is om niet aan die sleur professioneel ten onder te gaan. Nieuwe energie is soms moeilijk te vinden. Als je, als professional, op een dergelijk punt bent beland zou je er een poosje uitmoeten en voor jezelf bedenken of dit is wat je wil doen. Waarom of je het bent gaan doen en wat toen de passie was om het te doen. Dat kan verhelderend werken. 
Blijven natuurlijk de professionals die niet eens meer weten waarom ze ooit aan die klus of dat vak begonnen zijn, hopeloos verloren zeg ik. Die kunnen waarschuwingen krijgen van klanten, van personeel, van patiënten, van cliënten, van burgers, etc.. Maar zij, die professionals, denken altijd dat het bij de ander ligt. Het ligt aan de klant, de burger, personeel, cliënten, etc.  dat ze geen passie meer voelen voor hun vak, er geen vreugde meer aan beleven.
Als een arts in een onbewaakt ogenblik zich laat ontvallen dat; “als ze weer dag en nacht verantwoordelijk worden voor hun patiënten” ( bijvoorbeeld als de huisartsenposten zouden worden opgeheven), hij/zij ermee ophoudt. Tenenkrommend een dergelijke uitspraak, onbewust gedaan vermoed ik maar zo, hoop ik eigenlijk ook. De passie is weg, die arts heeft er eigenlijk geen zin meer in maar durft zichzelf niet in de ogen te kijken en denken; waar ben ik nu helemaal mee bezig? Die spiegel ontbreekt ook vaak in zelfstandige beroepen, of je nu zoals ik maatschappelijk werker was of je bent advocaat; die noodzakelijke spiegel houden we onszelf maar ongaarne voor. Soms schrik je teveel van wat je in de spiegel ziet, figuurlijk dan voor de goede verstaander. Verplichtingen binnen beroepsgroepen kan heel erg helpen, het manco is en blijft altijd; het kost tijd en die tijd gaat ten koste van veel. De noodzakelijke administratie, van tijd voor het primaire proces( het repareren, van de auto, de mens, de zaak, uw dossier, etc.).
Toch zou ik ervoor zijn; een verplichte passiecheck. Het maakt de kwaliteit van de professional zoveel aangenamer, de professional heeft er zin en dat merkt u ook, als klant, burger, cliënt, patiënt. 
Doen dus maar, we zadelen het kabinet met een mooie opdracht op; Passie of Eruit


Nog drie dagen en nachten en dan is het weer voorbij;
stemmen op/ voor de Top 2000; http://top2012.radio2.nl/