Opel

Hoe een toevallige ontmoeting met een oude Opel in Arnhem leidde tot een kleine speurtocht; nadat we zondag de kinderen hadden gedropt in het centrum reden we via de Westervoortsedijk uit het centrum. In de een van de meest Arnhemse buurtjes, de Rijnwijk, buurt waar volgens mij Theo Jansen vandaan komt, stond ie ineens aan de kant. Hij staat er waarschijnlijk al veel langer maar ineens werd het oog erdoor getrokken. Door de snelheid en een andere kleur meende ik onze eerste auto van thuis te ontdekken. Volgens mij heb ik het u al een keer eerder geschilderd, in ieder geval in mijn hoofd maar ik kan het nu niet terug vinden. Nou nog maar een keer; in 1967 kwam pa thuis met de mededeling dat er via via een auto was gekocht. Nadat we in 1965 een zwart/wit televisie kregen en ook rond die tijd een telefoon van de zaak hadden gekregen ,met een abonneenummer van drie cijfers, opwinding genoeg in huize van Klinken. Een auto dat was geweldig en voor mij onverwacht. Dat had allerlei gevolgen want niet alleen moest er een oprit komen maar ook een garage want als je het doet moet het goed, nietwaar. Dus kwam er eerst een garage die met hulp van 1 of meer ooms werd gemaakt. Niet gewoon maar een flinke die met een echte fundering in de tuin kwam te staan. Op zijn van Klinken's weliswaar want ik heb een weekje geholpen met het bikken van de bakstenen die waren geritseld bij de sloop van een ander huis in ons dorp. Bakstenen schoon gebikt en klaar om gemetseld te worden in de fundering en de eerste opbouw van de garage. De rest van de garage werd een houten opbouw met een dak van echte dakpannen. Toen die klaar was kwam de familie uit het Noorden een paar weken later een hele dag lang helpen om een oprit te maken. Er werd in getimmerde blokken beton gestort en daarin werd grof grind gedrukt, dat werd na een korte droogtijd gewassen en zo kreeg als het ware hele grote grindtegels. Robuust en van hele goede kwaliteit want ze doen na vijftig jaar nog dienst. De garage is er iets minder aan toe maar dat komt door een gebrek aan onderhoud. Elk half jaar moest er wel iets aan de garage gebeuren want anders zou ie op de auto ineen storten en dat was natuurlijk het laats e wat er gebeuren mocht. Goed; terug naar dat moment van de mededeling dat de auto gekocht was; nieuwsgierig natuurlijk naar wat voor auto het was. Nou het was een Opel en omdat we nu een auto hadden moesten we nog beter op de centen letten; het was maar dat we het wisten. Die auto kwam op een gegeven moment voor gereden en wij vonden hem allemaal mooi. Beter dan de Daf 33 van de buren. Zij waren ook met z'n vijven en pasten natuurlijk maar net in de Daf en wij hadden het

iets ruimer met onze Opel Olympia. Dat was dus mooi voor ons en minder voor de buurkinderen die gelukkig voor hun, ons formaat niet hadden. Die Opel werd wel een symbool van een soort nieuwe vrijheid. We gingen veel vaker naar het Noorden en vooral de bezoeken in de winter werden epische reizen. Wat een ellende in die auto maar toch kwamen we er lek keer weer. De ellende was vooral de kou in de auto. De verwarming werkte wel maar volstrekt onvoldoende om de tochtige auto te verwarmen en de autoruiten aan de voorkant. Aan de achterkant was, in mijn herinnering, een plakverwarming voor achterruiten gemaakt zodat het uitzicht naar achteren het beste was. De hele rit, die ongeveer twee en half uur duurde moest de voorruit om de vijf tot tien minuten gepoetst worden en nu en dan stoppen om de olie bij te vullen want dat lustte de oude Opel bijna nog beter dan benzine. Nu doe je over dezelfde rit nog anderhalf uur. In het begin was er nog geen weg van Coevorden naar Emmen, dat moest door de dorpen heen, en door Coevorden en Emmen. Dat waren toen de echte tijdverslinders, en de Opel zelf uiteraard. De Opel was op een gegeven moment “op”. Hij is toen nog verkocht of ingeruild, dat weet ik niet zeker meer voor een Symca 1000. De buren met de Daf konden ons toen wel uitlachen want wij dus ook met z’n vijven in de Symca 1000 die we gelukkig niet lang hebben gehad en er een luxere Symca 1501 GL kwam. Dat was echt de eerste luxere auto.

De Oude Opel raakte in de vergetelheid en af en toe duikt hij nog op de in de verhalen die we elkaar vertellen. Mijn broer leerde het beheersen van de auto door de oprit heen en weer te rijden met de oude Opel. En nu dus; zo ineens in Arnhem kwamen de verhalen terug en achteraf; bij het bekijken van de foto’s nog wel door een verkeerd model Opel. Dat is nog het mooiste eraan; door de snelheid en de andere kleur dacht ik hem te herkennen; fout, niet waar en hier zijn de bewijzen.