Toeval?

Hij heeft er nog geen straat

Het stof is gedaald en er treedt weer een relatieve rust op, Charlie H. raakt alweer wat op de achtergrond. Na een week werk eindelijk weer even tijd om u te schrijven. Leuk, werk, ik ben er heel blij mee. Dit is werk wat wel door mensen met passie wordt uitgevoerd. Heel erg betrokken en eigenlijk letten ze dag en nacht op wat er gebeurd in onze wijk. Reacties blijven doorstromen, ook in de weekenden en in de avond als je verwacht dat mensen achter de borrel en of de tv zitten. Niets is minder waar. Dat is wel bijzonder omdat ik, als oude instituutwerker, er aan gewend ben dat de deur achter me dichtgaat en pas weer opent als ik binnenkom. Dat is nu niet zo en dat vermengd ( de passie) met de nieuwe communicatiemiddelen dan hun je dag en nacht bezig blijven. Zoals gemeld de eerste vrije dagen in een week en ik moet oppassen dat ik me niet bezondig aan werken aan de planning voor de komende weken of andere teamdingetjes ga doen. Niet omdat ik er een hekel aan heb ze te doen maar ik heb, vanuit de beroepsopvoeding nog wel mee gekregen dat je af en toe afstand moet nemen. Goede psychohygiëne heette het dan. Er zijn mensen weg gestuurd vanwege een slechte psychohygiëne, die bleven met het werk bezig en als je dan geen afstand neemt verzuip je er op een gegeven moment in. Dat kon en kan nooit de bedoeling zijn. Hier is dat eigenlijk ook niet zo alleen door de opzet van de organisatie is het team waarin je werkt een soort van eigen baasje en dat geeft verantwoordelijkheden. En wie mij kent weet dat ik die niet uit de weg ga dus de inwerkperiode is allang over gegaan in een soort van opzoeken van nieuwe routine waarin ik me kan gelden, ten faveure van mijn team uiteraard. Laat mijn team nu toch de Staatslieden heetten. Toeval bestaat niet wordt er weleens gezegd, dat oordeel laat ik maar aan u over.