Onze Ouwe

Nadat hij in de jaren tachtig een trenchcoat aanschafte, van het type dat door de Duitse tv detectives Derrick en der Alte gedragen werden duidden we hem regelmatig aan als onze ouwe. Onze Alte wel te verstaan; dat werd soms wel en soms niet gewaardeerd. Dat lag vooral aan het gezelschap waarin de verwijzing werd gemaakt. Doordat hij er soms nog een hoed bij droeg, van hetzelfde type en door zijn toentertijd moderne bril werden de overeenkomsten steeds duidelijker. Leuk vonden we dat om hem daar nu en dan mee te plagen.
Hij zou vandaag 90 zijn geworden en als hij het beleefd had mogen hebben zou hij zo trots zijn als een aap. We zouden ervoor gezorgd hebben dat op zo'n speciale alles en iedereen vertegenwoordigd was geweest. Dat ie een prachtige dag zou hebben met lekker eten en drinken. Een borreltje en vis te over; dat zou zijn dag gemaakt hebben want het eten speelde een belangrijke rol in zijn leven. Veel andere dingen ook maar eten stond in de top 5. Als kind van de tweede wereldoorlog misschien wel gewoon want bij zijn generatiegenoten zie je dat ook vaak. Als eten niet vanzelfsprekend is, als er niets in huis of te halen valt en eten daardoor niet iets gewoons maar iets bijzonders is dan heeft dat een speciale plek. Het was hem nog gegund geweest, een zoute haring, een borrel of een goeie aardappel maar het mag niet zo zijn. Nadat hij, richting de tachtig jaar, de controle langzaam begon te verliezen over de werkelijkheid is het eten alleen nog maar belangrijker geworden. De diners ter gelegenheid van ma's of zijn verjaardag bij de Korenmolen, of tijdens de Kerstdagen waren voor hem hoogtepunten in het jaar, voor ma overigens ook.

Nu zou hij dus 90 jaar zijn geworden maar daar, als hij nog leefde, geen besef van hebben gehad. Het maakt ook niet uit want het belangrijkste is er nog steeds en dat is dat we over hem, over hen, praten, verhalen delen of nog een keer vertellen. Dat maakt hen soms nog heel levendig, alsof we er zo even naar toe kunnen lopen, om nog een keer te vertellen, te delen en met ze, die zo belangrijk voor mij, voor ons, zijn geweest een laatste nieuwtje te delen. Het is er niet meer maar missen doe ik het nog steeds.