Ruiken

Door een beetje onverwachte omweg kwam ik laatst langs een fabriek waar ik een paar jaar geleden op bezoek mocht zijn. Een beetje oude bekende want vroeger was ik er weleens geweest met mijn vader. Met hem kwam ik in nogal fabrieken in jonger dagen. Fabrieken in Apeldoorn, Doetinchem, Zutphen en in Twenthe. Voor zover het zijn branche van werk betrof en we die fabrieken bezochten roken ze allemaal ongeveer hetzelfde, in ieder geval in mijn geheugen. Vandaag kwam ik dus langs die fabriek en ineens moest ik eraan denken hoe jaren geleden ik een spontane aanval van melancholisme onderging. Door het binnenlopen van die fabriekshal kwamen allerlei dingen terug waarvan de geur wel de meest indrukwekkende herinnering was. Die geur laat zich moeilijk beschrijven maar u begrijpt, ik heb er geen hekel aan. Het is een mengsel van een lichte dieselgeur, boorolie en een geur die vrijkomt als metaal wordt verhit: door slijpen, zagen of lassen. Mensen die de geur kennen moeten me maar verbeteren maar dit is mijn versie. 

Het was alsof ik ineens weer door de oude fabriek aan de Stuyvenburgstraat liep. Op de plek waar nu het gat van Eerbeek ligt. Als we toch melancholisch worden; die oude fabriek met een nieuwe bestemming was waarschijnlijk een beter besluit geweest dan wat er nu is; niets. Niets herinnert nog aan de plek waar een kleine honderd jaar een smederij, later machinefabriek,heeft gestaan. Eerbeek moet maar een nieuwe attractie ontwikkelen, een wandelroute met het thema; hier was vroeger een...