Het is bijna klaar, de drieweekse
rondreis door Frankrijk. Morgen zullen de rangen victorie kraaien in Frankrijk
want na vandaag en gisteren staan twee Franse heren in de top drie. Gisteren en
vandaag waren twee bergetappes in de Tour die zijn weerga niet kenden. Door de
Pyreneeën was het klimmen en klimmen. Wat zullen die mannen een pijn in de
benen hebben.
Het was bij lange na niet het enige nieuws van vandaag en gisteren.
Wat heet; er was belangrijker nieuws en dus was het schakelen tussen zenders,
opnames maken en proberen de aandacht te verdelen. Het andere nieuws was de
terugkomst van verongelukte passagiers van MH 17. Op bijna on-Nederlandse
manier verliep het hele proces, van aankomst op de luchtbasis tot en met de rit
naar Hilversum waar verder identificatie zal plaats vinden. Niet Nederlands
door de manier waarop het zich allemaal voltrok. De waardigheid bleek
alleen al uit het feit hoe de kisten vanuit het vliegtuig naar de rouwauto’s
gebracht werden. Daar heb ik enorme bewondering voor hoe die mannen ( en vrouwen)
dat kunnen. Daar moet toch enorm op geoefend worden/zijn. Het viel me eigenlijk
voor het eerst echt op tijdens de bijzetting van prins Claus. De sereniteit en
de beheersing waarmee zij het vervoeren van een kist kunnen uitvoeren is
belachelijk goed.
Die beheersing en sereniteit, noem
het waardigheid zag ik ook nu terug. De begeleiding van de rouwstoet over de
snelwegen richting het Hilversumse grenst dan weer aan het ongelofelijke.
Natuurlijk is het erg, en natuurlijk zijn heel veel mensen betrokken of voelen
zich betrokken. Het creëert een klimaat van saamhorigheid maar ook hier hoort
een signaaltje van de andere kant van de medaille. Hoe erg het ook is allemaal,
er sterven meer mensen onnodig op deze wereld en het dodental in Nieuw
Palestina, noem ik maar even de Gazastrook en de Westbank staat inmiddels ook
op 500 slachtoffers, voor een groot deel hebben die daar ook niet om gevraagd.
Het is absoluut niet de maat nemen
van andermans verdriet, daar ben ik zeer op tegen en dat doe ik hier ook niet.
Alleen zou ik willen dat het verdriet om ongevraagd leed over meerderen
gespreid werd. Dat we ook een dag van rouw hebben voor al deze slachtoffers,
een nieuwe rouwdag maar dan voor oorlogsslachtoffers. Die hebben we toch al
hoor ik u denken. Dat klopt natuurlijk maar toch beperkt zich dat al te vaak
tot het herdenken van slachtoffers uit de tweede wereldoorlog. Ook heel goed
maar ik zoek een andere dag; een voor oorlogsslachtoffers van dat jaar of zo. U
merkt dat het nog broeit in mijn hoofd, dat het geen uitgewerkt idee is, dat er
nog over nagedacht moet worden alvorens er een mooi plan komt. Saamhorigheid
bij deze ramp hebben mij nog maar weer eens overtuigd dat wij, Nederlanders,
dat een mooi gevoel vinden. Dat we er bij tijd en wijle zelfs behoefte aan
hebben. Dat het toch onnodig moet zijn om op een volgende ramp te wachten
voordat we dat gevoel weer hebben. Dat gevoel is goed, de reden waarom niet.
Daar moeten we wat aan doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten