Langzaam begin ik te wennen aan mijn
mooie nieuwe machine, de eimac. Ondanks de ervaring op de eipad en de eifoon is het werken
met deze machine toch nog weer net anders. op de eipad hoef je geen programma's
te installeren maar je installeert de programma's door het gebruik van app's.
Op de eimac moet je echt programma's installeren en daarvoor leek tot nu toe
geen recept. Langzaam begin ik door te krijgen dat het slepen met de icoontjes
en de verbindingen ertussen eigenlijk ook redelijk eenvoudig is. Ja hoor ik u
al denken; alles wat je weet is tamelijk eenvoudig. Tot op zekere hoogte is dat
zo maar er zijn dingen die je weet, die je kent of die je geleerd hebt die
nooit makkelijk worden, dat kan ik u beloven. Op de eimac begint het
mysterieuze gehalte van de machine wat terug te lopen en daar ben ik blij om.
Anders blijft de noodzaak om telkens allerlei hulpbronnen aan te boren. Die
weten wel maar hebben niet altijd mogelijkheid om de kunde ook over te brengen
aan dit brein. Hetgeen hen overigens niet te verwijten valt maar het blijft een
merkwaardig gevoel. Ineens ben ik van redelijk op de hoogte zijnde verworden
tot een eimac digibeet. Mijn weg zoekende en dat is soms frustrerend maar soms
ook erg leuk ( als het lukt tenminste). Wat wel op begint te vallen is de strijd
tussen de imperia van de appel en de vensters.
Waar je met
een gewoon agenda en mailprogramma goed bedient wordt kan hij ineens niet meer
de agenda tussen de verschillende apparaten beheersen. Dat is toch vervelend
maar meldt de een aan de ander; deze functionaliteit is niet meer opgenomen.
Het kost je wat als je dat wil repareren, of je dat nu bij de appelmensen doet
of bij de venstermensen.
Voorlopig kies
ik de goedkoopste oplossing en wacht, wat dat betreft, op betere tijden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten