Zo klein als ze zijn

Het is een spannende dag voor het andere Klinkertje en mezelf. van de tweeling wordt er vandaag  één geopereerd in Nijmegen. Dat is natuurlijk spannend, vooral voor de ouders, maar ook voor de achterblijvende oma en opa die gelukkig vandaag voor de andere kleinzoon mogen zorgen. Dat leidt af en dat is maar goed ook. Schrikbeelden ontvouwen zich nooit als het mezelf betreft nu en van dit vlees en bloed één onder het mes gaat is dat geheel anders en ben ik gespannen. Zo'n arm klein kind, hij weet niet beter maar wij wel. Straks, als ie wakker wordt pijn en ongemak, niet begrijpen wat er aan de hand is. Ik wordt er zelf een beetje naar van in mijn maag als ik eraan denk.
Nou ja, het gaat allemaal goed komen natuurlijk maar toch. Het is geen gemakkelijke dag tot nu want je zit te wachten op nadere berichten van de start van de operatie, het verloop en wanneer hij weer uit de operatiekamer komt, hoe het gaat als hij weer wakker wordt. Merk je iets aan hem of niet, krijgt ie pijnstilling en helpt dat.
Het is een relatief eenvoudige operatie, zeggen ze en vanmiddag, als alles goed gaat, mag hij weer mee naar huis. 
Nou waar blijft dat telefoontje, App’je of Sms’je, dat ze weer op weg zijn naar huis. Het duurt lang.