Inhalen

Heb het gevoel u veel van de afgelopen periode te hebben onthouden, ik moet wat inhalen. De onderwerpen waar ik het per sé met u over wilde hebben kwamen een aantal malen per dag langs. Zo ook vandaag, mijn eega sinds dertig jaar en ik op pad. Komen we uiteindelijk terecht in een stadje in de buurt. Om daar te komen steken we de IJssel over, en rijden er een flink stuk langs. Het water staat hoog en ik moest denken aan mijn grootouders die vlak bij de IJssel woonden. Als de IJssel hoog stond of als in de winter er Oostenwind stond werd mijn oma altijd een beetje nerveus. Van de wind omdat in huis de waterleidingen en het toilet kon bevriezen want geen cv maar een kolenkachel, later een gashaard. Van de hoge IJssel omdat ze al gauw natte voeten ouden kunnen krijgen.
En dan rijden we er vandaag langs, zowel langs de rivier als de plek waar mijn grootouders woonden, een prachtig en imponerend gezicht overigens, de hoge rivier, heel bijzonder.
Ze leven al een tijdje niet meer maar zouden ze gerust zijn geraakt van de landelijke plannen die meer ruimte voor de rivier moeten opleveren? Zelf denk ik niet, mijn oma was een nogal onafhankelijke geest die zich niet snel iets liet wijs maken. Eigenwijs was ze niet maar vaak wel wijs. Nadat de Duitsers in 1945 zurück in die heimat waren heeft mijn oma het vertikt om nog een voet in dat land te zetten.
Eenmaal heeft ze zich laten verleiden om via Duits grondgebied naar Zwitserland te reizen voor een spaarzame vakantie maar verder is ze er nooit meer geweest. Geen denken aan, en ze had er een gezegde voor die mij helaas niet meer te binnen schiet. Het kwam er in ieder geval op neer dat de Duitsers geen uitnodiging hadden gekregen om hier te komen en zij geen uitnodiging nodig had om niet daarheen te gaan. We hebben het er nooit over gehad dus ik speculeer wat maar een discussie over Duitsers bij de herdenkingen op 4 mei was aan haar niet besteedt. Zij was niet meer naar herdenkingen gegaan, afgelopen uit. Wat een ander vond of deed moest die ander weten maar zij: nee.
Dat gaat allemaal zo door mijn gedachten al rijdend door het IJsseldal: " jammer dat het zo slecht licht is om te fotograferen": zegt mijn eega sinds dertig jaar en gelijk heeft ze. "Jammer" zeg ik tegen haar, in de gedachte dat het licht niet het grootste probleem is, hoog water is een probleem, zo wist mijn oma al.