Oberaula in my mind (3)

Dat er niet gegaan wordt dit jaar mag u bekend zijn, inmiddels. Wat ik er zelf aan mis zijn de voorbereidingen; hoe gaan we rijden, of beter; hoe zijn de plannen, op voorhand, om te rijden.

Het liep altijd anders en de route verliep altijd weer anders dan gepland. Is ( was) ook niet erg, dan een ander deel bezocht en toch leuke, mooie of aparte dingen ontmoet en gezien. Proberen wat mooie routes op voorhand te vinden. 
Normaal kun je altijd nog even op Google Streetview maar dat kan dus niet in Duitsland want het is er nog niet. Problemen met privacy eisen in Duitsland, het land is dus allang in beeld gebracht maar mag (nog) niet online. Het is eigenlijk een zegen want hierdoor moet je af en toe op goed geluk rijden. Hopen dat het een beetje een mooie route is. Een mooie route heeft een aantal eisen, het moet uiteraard bergachtig zijn, er moeten wat mooie plaatsjes in zitten en voorwaarde is dat je makkelijk er even uit kunt.

Voor de meesten onder ons betekent dat even genieten van een mooi uitzicht, gewoon even de benen strekken zo niet voor deze reisgenoten. Er zijn koffie en broodjes mee, dus die moeten een beetje fatsoenlijk gegeten kunnen worden, de hond is mee dus die moet een beetje fatsoenlijk uit kunnen en natuurlijk moet er voldoende privacy zijn om zelf even te kunnen. Dat laatste is voor sommige van de reisgenoten eigenlijk de belangrijkste maar dat terzijde. Nu kan je dat allemaal wel tevoren bekijken maar liever ter plekke ondervinden, dat geeft voor het vervolg van de route gespreksstof. 

Niet dat we daar gebrek aan hebben. De hele wereld die we tegenkomen wordt besproken, of het nu gaat om dit KernKraftwerk of iets anders wat er te zien valt of, nog belangrijker, iets van te vinden valt. Wat er zo die uren niet langs komt, af gezien nog van de telefoontjes die er soms nog ontvangen worden. 


Zo waren we geheel onverwacht in 2009 in de plaats Schmallenberg. Leuk stadje, beetje merkwaardige infrastructuur in het centrum, als ik me nog wel herinner. Zoekende naar dit centrum, volgens mij om broodjes te kopen, op een heel onverwachte plek deze meneer aan een bankje gezeten. Moesten toch even denken aan Arnhem waar ook een meneer denkend op een bank in het centrum gezeten is. Onlangs was Schmallenberg nog in het nieuws vanwege een naar dit stadje genoemd schapenvirus. Overigens staat in Schmallenberg ook de fabriek van Falke. Nee, niet Falk, die is van de kaarten/plattegronden maar Falke. Die is van de zeer verantwoorde sokken die tegenwoordig gedragen worden tijdens het wandelen. Met allerlei zones in diezelfde sokken waar ik nog nooit van gehoord had, ze verzinnen wat, wel goed trouwens, Falke sokken.

Het plannen van de aanrijdroutes was dus al een feest op zich, het rijden ervan een ander feest. In de jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw was Duitsland op sommige terreinen een achter gebleven gebied. Vooral de winkelopening op zaterdag was een ramp. De winkeltijden zijn nu ongeveer als in Nederland, ik denk zelf wel langer. Toen was het een ramp, alleen zaterdagochtend en in 1x per maand was er een halve middag bij. Dat betekende dat je zodra je enigszins op weg was er eerst boodschappen gedaan moesten worden voor een heel weekend. 
Het besef dat het zo lastig was in Duitsland heeft nog lang meegespeeld bij allerlei beslissingen omtrent de route, want altijd angst dat we voor dichte winkeldeur zouden verschijn en en dan het hele weekend niets behalve de proviand van die dag.
Dus de tweede afrit op de A3 eraf en naar de rand van Kleve gereden om de boodschappen te doen bij het Famila einkaufszentrum, en druk natuurlijk op zaterdagochtend om een uur of 9.
Maar goed, zodra dan uiteindelijk de boodschappen min of meer binnen waren terug tot bij de snelweg en daar nog goedkope Duitse benzine getankt en dan kon het eerste grote stuk rijden beginnen. Zo ging dat in die tijd.
Nu terug naar de onze waarin de afstanden kleiner lijken geworden en de boodschappen nog op zaterdag to 22u gedaan kunnen worden.

Toch een nieuwe vrees gevonden; we moeten wel op tijd broodjes, want na de eerdere frustratie met broodjes, op bezoek in Waldkatzenbach, zijn de broodjes tot een icoon verworden van de Duitse vakantie. Zodra de snelweg is verlaten op zoek naar een goede bakker, het liefst aan de doorgaande weg gelegen maar desnoods bij een grotere supermarkt opgezocht. Maar niet te laat natuurlijk, anders zijn de Frische Deutsch Brötchen uitverkauft, dat is het laatste wat we willen meemaken.
Dat past niet in de gedachte van een mooie vakantie in Deutschland, nein, geen lekkere brötchen? Dan gaan we Hei.


Wordt vervolgd met aflevering 4 en tevens voorlopig slot