Geschiedenisles

Het is weer vreemd wat er gebeurd en nu even niet in de wereld maar op de fiets, en wel in Frankrijk. Waar we, en in ieder geval ik, al jaren beweren dat de renners nooit drie weken op een boterhammetje met pindakaas de Tour kunnen rijden geldt voor de winnaars van de afgelopen decennia nog meer dat het niet alleen pindakaas was. Het was allesbehalve pindakaas en op die momenten mocht je er nooit iets van zeggen nog van vinden volgens de achtereenvolgende commentatoren op tv. Nu werd er vanmiddag weer eens ouderwets geboe'd naar Froome, en dat mag dan niet. De man kan deze Tour bergop, bergaf, tijdrit en elke etappe is hij geen moment in gevaar. Deels door een goeie ploeg en deels omdat hij ongenaakbaar en onaanraakbaar lijkt.Als hij al een steekje heeft laten vallen door een verloren tijdrit zet hij dat wel even recht. Dat mag ik niet vreemd vinden, er ook geen vraagteken bij plaatsen, geen parallel trekken met zijn onoverwinnelijke voorgangers en vooral maar geloven wat ik zie. Dat gaat er natuurlijk niet meer in sinds de periode Armstrong; iemand kan heel sterk zijn in deze etappekoers van drie weken maar nooit zo dat hij geen zwak moment heeft in drie weken koers. Daar lijkt het nu namelijk heel sterk op en dat mag ik dus niet vinden, denken of uitspreken van de heren achter de microfoon. Hoewel ik er nooit erg goed in ben voorspel ik u dat we over een aantal jaren een huilende Froome voor de buis zien verschijnen die in tranen toegeeft dat hij heeft gepakt, heeft gebruikt en zijn titel(s) moet terug geven. Daar hoor ik de heren commentatoren dan nooit over, over een schijn van onoverwinnelijkheid die niets met sportiviteit te maken heeft. Zij zullen zeggen dat het onsportief is om iemand zomaar te beschuldigen, zomaar. De beste les van geschiedenis, zo wordt ons ook al jaren voorgehouden is dat we er lessen uit kunnen leren. Dat zal ik niet tegenspreken en dus is mijn les dat op het moment dat iemand buitengewoon presteert en dat niet voor een dag of een aantal dagen maar al bijna drie weken, dat mijn les dan is dat zulke prestaties niet te vertrouwen zijn en dat de geschiedenis ons een lesje wil leren maar dat we niet willen luisteren. Het past niet in het plaatje of niet in de waan van de dag, in het beeld van heldenvorming. En daarin zijn de heren wel goed want je bent al snel van hero naar zero maar van geschiedenis hebben ze weinig kaas gegeten.