Afgelopen vrijdag een mooie
bijeenkomst met nu Tweede Kamerlid Otwin van Dijk. Hij verstaat de kunst om een
beroerde boodschap mooi te verpakken. Het wordt beroerder in de zorg, het
verplaatst zich van instelling naar huis. Van de verpleegkundige naar de wijkzuster,
of broeder.
Naar kleiner georganiseerde verbanden,
coöperaties is opeens weer een toverwoord, het kan verkeren.
Fijne bijeenkomst, een ieder kon zijn
zegje doen en in de pauze maak ik even een praatje met Otwin die ik ken van de
vorige periode, goede jongen, toen al rising star bij mijn Partij.
Het andere Klinkertje maakt een paar
foto's, leuke foto's, mooi dus. Een leuke herinnering aan een goede
Partijavond.
Thuis gekomen kijk ik naar de foto's
en zeg dat ik hem al wat langer ken. Dat we het daarover hebben, een beetje
gezamenlijk verleden, samen in een bestuur gezeten.
Het andere Klinkertje valt bijna om
van verbazing, waarom wist ik dat niet zegt ze tegen mij. Waarom ze van dat
feit niet op de hoogte was, ik weet het niet. Het leek niet belangrijk, het is
gewoon zo. Misschien moet ik dat soort dingen belangrijker maken dan ze, in
mijn ogen zijn. Ik weet het niet, zegt u het maar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten